Σελίδες

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

100 κιθάρες...επιστρέφουν... στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών




Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012



Μια γιορτή μέσα στην κρίση

"Όταν, το 2002, ξεκίνησα να σχεδιάζω τη συναυλία με τις 100 κιθάρες, πολλοί θεώρησαν πως έπαιρνα ρίσκο υπερβολικό, μιας και, όπως έλεγαν, «είναι αδύνατο να συντονίσεις 100 και πλέον ανθρώπους που δεν έχουν καμμία εμπειρία ομαδικής δουλειάς όσον αφορά τη μουσική».
Το ρίσκο, ασφαλώς, ήταν υπαρκτό και το μεγέθυνε το γεγονός ότι η κιθάρα δεν είναι καν όργανο ορχήστρας. Όσο μεγάλη όμως ήταν η πρόκληση, τόση και η επιτυχία της συναυλίας του 2004 στο Ηρώδειο, που, επιπλέον, κυκλοφόρησε σε CD και έφτασε εκείνη την περίοδο τις πρώτες θέσεις σε πωλήσεις. Ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων και η Ελλάδα στα καλύτερά της.
Η προετοιμασία της συναυλίας εκείνης ήταν για μένα ένας πραγματικός «γολγοθάς» δεδομένου ότι, πέρα από τη δουλειά με τις διασκευές, έπρεπε να συντονίσω, να διδάξω και να διευθύνω 150 τελικά κιθαριστές, σε μια απόπειρα που δεν είχε προηγούμενο. Παρά την προσωπική δικαίωση που έλαβα από το τελικό αποτέλεσμα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το επαναλάβω ποτέ.

                                       
Όπως είναι φανερό, η υπόσχεση αυτή δεν κρατήθηκε. Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν είχα φανταστεί πως η Ελλάδα του 2004 θα έφτανε (ή μάλλον, θα την «έφταναν») τόσο γρήγορα σε τέτοιο χάλι. Έτσι, άρχισα και πάλι να σκέφτομαι αυτή την «περιπέτεια». Ήθελα, με όση φωνή διαθέτω, να βροντοφωνάξω ότι η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει γιατί μπορεί να δημιουργεί. Ήθελα να μεταδώσω, τόσο σ’ αυτούς που θα παρακολουθήσουν την συναυλία όσο και στους νέους κιθαριστές που θα γεμίσουν την σκηνή του Μεγάρου, το μήνυμα πως η Ελλάδα ζει, αντιστέκεται και είναι αισιόδοξη.
Έπεσα έξω όμως, γιατί το μήνυμα δεν το έδωσα εγώ στα παιδιά αλλά εκείνα σε μένα! Κι αυτό γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει πως τα παιδιά μας δεν χαμπαριάζουν από «κρίσεις!».
Συμμετείχαν στην κοινή προσπάθεια με ιδιαίτερο ζήλο και χωρίς δεύτερη σκέψη, μελέτησαν, ήρθαν στις πρόβες με ενθουσιασμό, σοβαρότητα και αποφασιστικότητα πολύ μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του 2004.
Παρ’ ότι προσπάθησα να οργανώσω τη συναυλία με μικρότερο αριθμό κιθαριστών για να γίνει πιο ελεγχόμενη, πιο «ποιοτική» (και χωρίς… κίνδυνο για την υγεία μου!!!) δεν τα κατάφερα. Αποφάσισα να εργασθώ περισσότερο και να μην αρνηθώ τη συμμετοχή σε κανέναν. Κατά συνέπεια, θα είμαστε πολλοί, πολύ περισσότεροι από τους 150 κιθαριστές του Ηρωδείου.
                                                      
Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως, παράλληλα με την ιδεολογική πλευρά αυτής της συναυλίας, υπάρχει και η καλλιτεχνική. Θέλησα να αποδείξω για μια ακόμα φορά πως η Σχολή της Κιθάρας στην Ελλάδα είναι μια από τις δυο-τρεις καλύτερες στον κόσμο.
Απόψε δηλαδή, θα συμμετάσχουμε σε μια αληθινή «Γιορτή για την Κιθάρα», για το όργανο που αγαπήθηκε και αγαπιέται όσο κανένα άλλο σ’ αυτή την χώρα.
«Η ομορφιά» έλεγε ο Ντοστογιέφσκι «θα σώσει τον κόσμο».
Ελπίζω να ανακαλύψετε την εξιλαστήρια αυτή ομορφιά στα πρόσωπα που θα φωτίσουν τη σκηνή του Μεγάρου και στους ήχους που θα σας χαρίσουν".
 

Βαγγέλης Μπουντούνης







         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου