... Είκοσι χρόνια εξορίας, αγαπημένο Κουρδιστάν, και μόνον αχνές απομένουν αναμνήσεις.

Φωτο.. Νουρή Μπιλγέ Τζεϊλάν


Μα κάτω από τα κρύα στρωσίδια του χειμώνα εγώ το ξέρω
πως κοιμάται η γη, πως κάθε δέντρου οι ρίζες
κρατιούνται γερά
τα νεύρα έχουν χωθεί βαθιά και δεν αφήνονται.
Πώς υπομένουν τα δέντρα ετούτα σαν περήφανες σφιγμένες γροθιές

όχι γιατί γνωρίζουν το καλοκαίρι που θα ‘ρθει
μα γιατί θυμούνται με τον τρόπο που υποφέρω.
Σκέψεις κατάθλιψης, οι νομάδες χάθηκαν.
Αρχίζω εδώ ξανά, το τέλος, με λέξεις όπως:

Αγαπητό Κουρδιστάν έχω ξεχάσει ποιο είσαι
κι έχουν τα χρόνια ξεπλύνει κάθε μου μνήμη
μα τι σημαίνει, το παρελθόν είναι και περιμένει.
Εδώ, πίσω απ’ το τζάμι, αυτό το χιόνι έτσι όπως πέφτει γρήγορα αντανακλά
τον καιρό του μυαλού μου, με αποδείχνει για χαμένο.
Ο αρχαίος πόλεμος του νομάδα με τον έποικο.

Ο άνεμος τραχύς ρίχνει ένα φύλλο στο τζάμι
του παράθυρου κι εγώ πώς να θυμηθώ
σαν το χέρι της Κατερίνας που ικετεύει, άσε με να μπω,
αλλά μαθητεύω την ταφή των περασμένων πόνων .

Είκοσι χρόνια εξορίας, αγαπημένο Κουρδιστάν,
και μόνον αχνές απομένουν αναμνήσεις.
Θα ήταν εύκολο να φανταστώ, ανάμεσα στα πράσινα φύλλα,
και κόκκινα μεγάλα τριαντάφυλλα, μα όχι: μέχρι το άλλο καλοκαίρι
εγώ ανασαίνω φαντάσματα καπνού που αιωρούνται ανάμεσα στα δέντρα
κι ολόγυμνα χάνονται στο λιγνεμένο αέρα.

 *Ραμπούν Μπελενγκάζ

{γεννήθηκε το 1969 στο Κουρδιστάν}