... πιο μικρή ήθελα τά βιβλία νά είναι μόνο δικά μου,
νά τά διαβάζω καί νά μπορώ νά επιστρέφω σ' αυτά...ξανά καί ξανά...
υπογράμιζα τά σημεία πού έγραφαν μέσα μου πιό έντονα ώστε νά τά
βρίσκω εύκολα καί γρήγορα όταν...ξαναγυρνούσα εκεί...
μέ τά χρόνια άλλαξε αυτό, δέν ήθελα νά γράφω ούτε καί νά τσακίζω
στή γωνιά τής σελίδας πού σταματούσα γιά νά συνεχίσω κάποια άλλη
στιγμή τό διάβασμα καί νά προσθέσω λίγα ακόμα ανθάκια πού
αποξηρανώντουσαν καί κρατούσαν θαρείς τήν ευωδιά τους...
... άλλαξα πολύ καί πολλά... καί πρώτα απ' όλα έδιωξα τό συναίσθημα
τής αποκλειστικής ιδιοκτησίας κι άρχισα νά δίνω-δανείζω τά βιβλία μου
... τά περισσότερα δέν γύρισαν *ποτέ ...δέν πειράζει, έπαψα νά
στεναχωριέμαι γιαυτό ... μπροστά στό γεγονός ...ότι έδωσα τήν
δυνατότητα νά διάβάσει ένας ακόμη κι ίσως καί περισσότεροι,
όπως μιά φορά έμαθα από μιά συμμαθήτρια μου ότι όχι μόνο τά είχε
διαβάσει αλλά τελικά είχε πάρει καί τήν πρωτοβουλία νά...τά δωρίσει...
μιά καί είχαμε γιά χρόνια χαθεί, κι όπως μού είπε ήθελε νά κάνουν
κύκλους ζωής... γιά νά είναι χρήσιμα καί ζωντανά όπως τής είχα πεί
ότι τής τά έδωσα..."σέ παρακαλώ διάβασέτα, χόρτασέτα...αλλά νά
μού τά ξαναδώσεις γιατί έχουν ταξίδια νά κάνουν"...
Ρένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου