Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Η μέρα έφευγε, ερχόταν η νύχτα, το σταχτί αποχρωμάτιζε τα πάντα, τα θόλωνε,
σε λίγο θα κυριαρχούσε το σκοτάδι, που πάντα με τρόμαζε.
Στα κύτταρα του ο άνθρωπος —εγώ περισσότερο από τον καθένα— καταχωνιάζει

τον αρχέγονο φόβο, από τότε που άστραφταν οι κεραυνοί και κατέφευγε στις σπηλιές...

Όλα θα τα εξιστορήσω όπως τα έζησα, από την εποχή που πηδούσα ελεύθερος 

από δέντρο σε δέντρο ως τα τώρα, που αιχμαλωτίστηκα στον υπολογιστή μου, 

τον πολυδαίδαλο... 

Και να σκεφτείς ότι στη προτελευταία μετενσάρκωσή μου, 

θεωρούσα τον αργαλειό θαύμα τεχνολογίας ! 

Στο βάθος του υπόγειου με το φεγγίτη, δούλευε η σαΐτα με το υφάδι, 

πάνω στο στημόνι... πάτημα στο πεντάλι κι΄ έβγαινε το ύφασμα, 

ακόμα και για το καλοκαιρινό...

 

 

*από τό : "πεθαίνουν καί οι αθάνατοι"

Σημείωση :

Είναι τουλάχιστον λυπηρό να βλέπεις αυτή την εκπληκτική τέχνη αιώνων 

να ξεθωριάζει και να χάνεται..... 

*Γεράκι Λακωνίας...από το 1873, εποχή που οι ντόπιες υφάντρες κέρδιζαν 

βραβεία στο Παρίσι και τη Βιέννη φτάσαμε σήμερα να μην υπάρχει - ουσιαστικά - 

άνθρωπος να συνεχίσει την παράδοση. 

Δεν μπορείς να τα βάλεις όμως με τους ανθρώπους... 

όταν επί της ουσίας ΤΙΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ δεν τους στήριξε...

Ρ.