Στο τζάκι έκαιγε δυνατά ένα χοντρό κούτσουρο.
Η μάνα πάλευε με τη ζύμη, να προλάβει να φτιάξει τα φημισμένα κουλουράκια της,
με άρωμα πορτοκαλιού και κανέλας.
Νόστιμα και νηστίσιμα, τα πήγαινε πάντα στο μοναστήρι, να τρατάρει τις καλόγριες.
Έριχνε κρυφά και λιγάκι κόκκινο κρασί, μπρούσικο, από του παππού.
Εκείνος της φώναζε, τάχα μου θυμωμένος, ''θέλεις να μεθύσεις τις άγιες γυναίκες,
είσαι με τα καλά σου;".
Εγώ, ανυπόμονη, στεκόμουν συνέχεια στο παράθυρο και περίμενα, μπας και ρίξει καμιά νιφάδα.
Το ΄χα, βλέπεις, για γούρι να χιονίζει μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα.
Μα εκείνη τη χρονιά δεν έλεγε να μου κάνει το χατίρι ο παλιόκαιρος.
Κρύο τσουχτερό, παγωνιά που σου ΄κοβε την αναπνοή, μα για χιόνι ούτε λόγος. Κόντευα να ξηλώσω την κουρτίνα, με τη χειροποίητη δαντέλα της γιαγιάς μου, έτσι που την τραβούσα ανυπόμονα, κάθε φορά που πήγαινα να ρίξω μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο.
Έλα εδώ, μη χολοσκάς, μου φώναξε τρυφερά η γιαγιάκα.
Κάθισε στα πόδια μου, να σου πω μια ιστορία, να ξεχαστείς.
Και που ξέρεις, μπορεί προς το τέλος, ν΄αρχίσει να χιονίζει.
Τις διηγούνταν όμορφα τις ιστορίες η γιαγιά μου, μαστόρισσα του λόγου τρανή, κι ας ήταν αγράμματη.
Έβαζε και δικά της λόγια, ανάκατα, το ζούσε το παραμύθι, το έπλαθε επιδέξια, όπως η μάνα τη ζύμη για τα κουλούρια. Μαγεμένη άκουγα για το μικρό Χριστό, για το αστέρι της Βηθλεέμ και για τους μάγους.
Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, μα κάθε χρόνο και μεγάλωνε η συγκίνηση.
Μάλλον θα ήταν, που έβλεπα την αγάπη που μου 'χε, πως μεγάλωνε, χρόνο με το χρόνο.
Κι όσο η γιαγιά εξιστορούσε την περιπέτεια της Μαρίας και του Ιωσήφ, τόσο φούντωνε η φλόγα στο τζάκι και η δική μου λατρεία.
Ήταν καλός άνθρωπος η γιαγιά μου, ανεπιτήδευτη κι αφτιασίδωτη, από κείνους τους ακατέργαστους, αληθινό διαμάντι.
...Ο Χριστός γεννήθηκε για να φέρει το μήνυμα της αγάπης, κόρη μου, μου ΄λεγε στοργικά
και μου χάιδευε το κεφάλι. Την ελπίδα, την πίστη και τη χαρά.
Δίχως αυτά, δεν είναι διόλου όμορφο το χιόνι, που λαχταράς να το δεις, να πέφτει και φέτος!
Είναι η γεμάτη καρδιά, που κάνει τη διαφορά. Γαληνεμένη πήγαινα για ύπνο, παραδομένη νωχελικά στην αγκαλιά του Μορφέα. Και το πρωί των Χριστουγέννων τα πάντα ήταν χιονισμένα.
Η γιαγιά το έκανε κάθε χρόνο το θαύμα της.
Τη βοηθούσε ο Χριστός, έτσι μου ΄λεγε! Άκουγε πάντα την προσευχή της!
"Καλά κι Ευλογημένα Χριστούγεννα"!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου