... επίσκεψη

Έκοψα τα νύχια μου,

μην πληγώσω κανέναν άθελά μου 

με την πολυκαιρισμένη οργή μου. 

Φόρεσα μπλουζάκι πιο κάτω απ’ τους ώμους, 

να κρύβεται το βάρος στα μανίκια 

και μαζί με τα κουμπιά να κλειδώνονται τα ψέματα..

Έψαξα πολλά συρτάρια, 

μέχρι που βρήκα ένα στοιχειωμένο χαμόγελο. 

Πήγα στον καθρέφτη και γρήγορα το κόλλησα στο στόμα, 

μην προλάβουν τα μάτια να δουν τη διαφορά. 

Χτένισα λίγο τα μαλλιά, 

ίσα ίσα να λυθούν οι κόμποι στο στομάχι 

κι αργά έδεσα τα κορδόνια στα παπούτσια μου, 

από φόβο μην ξαναμπλεχτούν. 

Έβαλα στην τσάντα όλες τις σκέψεις, 

αν κάποια χρειαστώ να είναι δίπλα μου. 

Τις πιο αλλόκοτες τις έβαλα στην τσέπη του μπουφάν μου, 

να φοβηθούν λιγάκι από το κρύο. 

Και τότε ήμουν έτοιμη να δω και πάλι όσα απέφευγα.

[……]

Τίποτα δεν είχε αλλάξει! 

Τρομακτική η στασιμότης!

Γύρισα πίσω, 

ξεκλείδωσα, 

σκούπισα τα ψέματα στο εξωτερικό χαλί 

και πριν προλάβω να ανοίξω….με αγκάλιασε η αλήθεια. 

 

 

Scripta Manet

ρ