Σελίδες

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

... Ένας κύκλος είναι η λύτρωση-κλείσε τον!!!


«Μην πεθάνεις, για να μην πεθάνουμε»
Το φιλοσοφικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ασκητική», αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα 
κείμενά του, μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφράσει τα μεταφυσικά του πιστεύω, ενώ 
την θεωρούσε ως «το σπόρο απ' όπου βλάστησε όλο το έργο του».
" ΑΣΚΗΤΙΚΗ "  

...Ακροπόδισε στον αχόρταγο γκρεμό και πολέμα να συντάξεις τ' όραμα.


Ανασήκωσε την πολύχρωμη καταπακτή του μυστηρίου τ'άστρα, τις θάλασσες, τους ανθρώπους ,

τις Ιδέες΄ δώσε μορφή και νόημα στην άμορφη άμυαλη απεραντοσύνη.

Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέριες. 

Ένας κύκλος είναι η λύτρωση-κλείσε τον!

Τί θα πεί ευτυχία? Να ζεις όλες τις δυστυχίες.


Τί θα πεί φώς? Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.


Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από την γιγάντια Οδύσσεια. 

Είμαστε βυθισμένοι σ'ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά 
χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στην θάλασσα.

Ποιό είναι το χρέος μας? Να ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή 

όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας και ν' αναπνέψουμε το υπερπόντιο τραγούδι.

Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα μες 

τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα κι αργά, υπομονετικά, να μαλώνουμε μέσα 
στα φράνα μας μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη.

Σε ένα νησί, αργά, με φοβερόν αγώνα, υψώνεται μέσα από τον ωκεανό του ανύπαρκτου 

το έργο του ανθρώπου...
---
... Να αγαπάς την ευθύνη. 
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. 
Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. 
Οταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις... 
Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. 
Δεν πεθυμάς εσύ. Πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. 
Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. 
Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. 
Γενήκαν ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη...
... Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε! φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί... 
Δεν προφτάσαμε να κάμουμε έργα τις ιδέες μας. Κάμε τις έργα εσύ! 
Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε και να στερεώσουμε το πρόσωπο της ελπίδας μας. 
Στερέωσέ το εσύ! Τέλεψε το έργο μας! Τέλεψε το έργο μας! 
Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουμε στο κορμί σου και φωνάζουμε. 
Οχι, δε φύγαμε, δεν ξεκορμίσαμε από σένα, δεν κατεβήκαμε στη γης. 
Μέσα από τα σωθικά σου ξακλουθούμε τον αγώνα. Λύτρωσέ μας! 
Δε μιλάς εσύ. Μήτε είναι η ράτσα μονάχα μέσα σου που φωνάζει, μέσα σου οι αρίφνητες 
γενεές των ανθρώπων - άσπροι, κίτρινοι, μαύροι - χιμούν και φωνάζουν.. .
...Λευτερώσου κι από τη ράτσα , πολέμα να ζήσεις όλο τον αγωνιζόμενον άνθρωπο... 
Δε φωνάζεις εσύ. Δε φωνάζει η ράτσα σου μέσα στο εφήμερο στήθος σου. 
Δε φωνάζουν μονάχα οι άσπρες, οι κίτρινες, οι μαύρες γενεές των ανθρώπων στην καρδιά σου. 
Η Γης αλάκερη, με τα ζώα, με τους ανθρώπους και τους θεούς της μέσα στο στήθος σου φωνάζει.

*Νίκος Καζαντζάκης ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου