της Ζωής Ρηγοπούλου
Όταν ήμουνα μικρή άκουγα ηλικιωμένους ανθρώπους να αναφέρονται στις κόρες και στους γιούς τους – μεγάλους ανθρώπους- λέγοντας ‘το παιδί’! Ο εβδομηντάρης αποκαλούσε τον 45άρη ‘το παιδί’!! Τρελό γέλιο! Ποιο παιδί καλέ;; ήθελα να πω. Και ήρθε, ήρθε… Καλά λένε μην κατηγορείς, θα τα λουστείς. Διότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο χρονών και να φτάσει, το παιδί σου είναι πάντα ‘το παιδί’.
Κι ας γελάνε αυτοί που δεν έχουν παιδιά. Πού να καταλάβουν και πώς να
τους εξηγήσεις άλλωστε! Ο άλλος βλέπει ένα κοτζάμ γαϊδούρι να το
αποκαλούν ‘παιδί’ και ψιλοσαρκάζει. Με το δίκιο του. Είναι έξω απ’ τον
χορό!
Δεν είναι μόνο ότι το βλέπεις σαν παιδί… είναι που κάνεις τιτάνιες προσπάθειες να μην το αντιμετωπίζεις και σαν παιδί.
Γεννάς, είναι μικρό και αβοήθητο. Σκέφτεσαι: θα μεγαλώσει, θα πατήσει
στα πόδια του, θα είναι όλα πιο εύκολα. Τι μου λες! Πριν περπατήσει σου
‘χει βγει η μέση απ’τις αγκαλιές, δεν μιλάει -δεν συνεννοείσαι- δεν
ξέρεις τι έχει και κλαίει. Λες, άμα περπατήσει θα είναι αλλιώς. Είναι. Τρέχεις κατοστάρια ολημερίς. Μιλάει κιόλας. Ωραία θα συνεννοηθούμε τώρα,
σκέφτεσαι. Εμένα μου λες! Πόση ώρα συζήτηση για την πρίζα που δεν την
πιάνουμε, τον δρόμο στον οποίον δεν τρέχουμε, τα σκουπίδια που δεν τα
βάζουμε στο στόμα.
Σου λέει μια άλλη μαμά: Τυχερή είστε, το δικό σας πήγε σχολείο.
Οπωσδήποτε! Αν είσαι καλή στην αριθμητική, κάτι γίνεται. Αν όμως τα
κλάσματα είναι όχι απλώς μια μακρινή ανάμνηση αλλά μια καθόλου ανάμνηση;
Τότε τι κάνεις; «Έχουμε να διαβάσουμε. Έχουμε και Γαλλικά. Πότε παραδίνουμε εργασία;»
Όλα στο πρώτο πληθυντικό. Πόσα πράγματα να πρέπει να κάνει καλά μια
δόλια μάνα;;; Έρχονται ερωτήσεις. Εκατομμύρια ερωτήσεις. Γιατί πρέπει να
πάμε σχολείο; Γιατί πρέπει να κοιμηθούμε τώρα; Γιατί μου λες να μην
φωνάζω όταν εσύ ουρλιάζεις τόση ώρα; Γιατί να πάμε στον οδοντίατρο; Πού
πάμε όταν πεθαίνουμε; Υπάρχει θεός; Έρχονται φορές που θες απλώς να
κάτσεις στο πάτωμα και να πεις ‘Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα’.
Αλλά όχι, θα σκεφτείς, θα σκαρφιστείς,
θα εφεύρεις. Η μάνα Μίκυ Μάους, η μάνα Κύρος Γρανάζης, η μάνα Τα
κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Έρχεται η εφηβεία. Ε ρε γλέντια! Ράμπο, το
πρώτο αίμα. Πού πας αγάπη μου με το παντελόνι να γυρίζει κάτω απ’το
παπούτσι και να σκουπίζει όλες τις σκατούλες του δρόμου; Γιατί το μπλου
τζην κρέμεται στον πωπό σου σαν να έχει και την πάπια μέσα; Γιατί έχεις
βαφτεί σαν τον Μπρους Λη; Ματαιότης! Καλύτερα μην λες τίποτα. Αφού το
ξέρεις, δεν θα βγει κάτι. Να περάσει η ορμονοκαταιγίδα και μετά εδώ
είμαστε πάλι.
Ύστερα, ο έρωτας. Ποιος είναι αυτός/αυτή που στενοχωρεί το παιδί μου!!
Ποιος είναι αυτός/αυτή που του κάνει νούμερα και το πληγώνει!!
Επιστρατεύεις ιδέες, εμπνεύσεις, συμβουλές! Λες και η πείρα
μεταδίδεται!! Άμα δεν τα ζήσει στο πετσί του ο καθένας! Αλλά είναι το
‘παιδί’ σου. Στάχτη και μπούρμπερη να γίνουν όλοι… ας βρισκόταν μόνο
ένας τρόπος να μην στενοχωριέται το παιδάκι σου. Παντρεύεται, κάνει
παιδιά, εγγόνια- μακάρι να ζεις να τα δείς- αλλά εις τους αιώνας των
αιώνων θα είναι το ‘παιδί’!
Όπως έλεγε και μια φιλενάδα, η μητρότητα είναι καριέρα.
Κι έχεις/ δεν έχεις έμφυτο ταλέντο γι’αυτήν, πάντα θα βρίσκεις τους
δικούς σου, προσωπικούς και ιδιότυπους τρόπους να τα βγάζεις πέρα.
από :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου