Σελίδες

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

... Μια γλωσσική performance







Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γνωρίζει καλά και εξασκεί
ακόμη καλύτερα γλώσσες.
Μεταφραστής(έχει αποδώσει έξοχα από μετριότητες ως έργα αναφοράς)
ποιητής(ιδιόλεκτος)
δοκιμιογράφος(εξπέρ των πρωτοποριών του 20ΟΥ αιώνα)
πεζογράφος (νεορομαντικός έως νεορομαντικότατος)
κριτικός(με υγρή όσφρηση)-μια γλωσσάρα περιωπής κι ένας αναβράζων νους,δεκαετίες τώρα.

Ο Διασυρμός,το μυθιστόρημα,που κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό οι εκδόσεις ΕΣΤΙΑ,
αποτελεί την καλύτερη γλωσσική του στιγμή,την πύκνωση και την κορύφωση  της.

Δεν θα σταθώ πολύ στη μυθολογία του Διασυρμού.
Στην ευφυή (έως ευφυέστατη ),στην συγκινητική (έως συγκινητικότατη),
στην άγρια(έως αγριότατη) τοπιογραφία της δεκαετίας του ογδόντα,
στις αστικές λεξομαχίες και στις περιπλανήσεις των σωμάτων που σημάδεψαν
τον Μπαμπασάκη,τους φίλους του,την νεοελληνική λογοτεχνία,αλλά και πολλούς από εμάς.
Η παραληρηματική(με την πρώτη ματιά)κατάθεση βίου του αφηγητή Νίκου Βελή
(γνωστού  και μη εξαιρετέου alter ego του συγγραφέα,
υπαρκτού για τους συνεπείς αναγνώστες του και προ Διασυρμού…)
δεν θα αρκούσε από μόνη της για να εκτινάξει την ανάγνωση και να εκδράμει 
τον αναγνώστη σε λιβάδια γλωσσικής ευφορίας.

Τι κάνει,το λοιπόν,ο Μπαμπασάκης;
O Mπαμπασάκης (το λοιπόν)μεταφέρει αυτούσια ,σχεδόν σαν tape language,τη γλώσσα
των ηρώων του.
Με μια τεχνική που θυμίζει αποτοιχισμένους πίνακες (οι φωτοτυπίες απευθείας απ’ την ύλη της εικαστικού Ρένας Παπασπύρου ,είναι η πιο κοντινή παράλληλη εικόνα…),
ακουμπά στο δικό του χαρτί την ιδιόλεκτο της νηφάλιας μέθης,
αυτής της οξείας δι’οινοπνεύματος δηλητηρίασης, που επιτρέπει , όμως ,στον Βελή,
στον Γιαννόπουλο,στον Μαρκουλή,στον Καζάζη να σχολιάζουν ακατάπαυστα
και εξαίσια τα πεπρωμένα της θνητότητάς τους.
 Περπατώντας,χορεύοντας, ,διαβάζοντας,ουρλιάζοντας,πίνοντας,τηλεφωνώντας-έως και πεθαίνοντας.
Η νηφάλιος μέθη δεν αποδίδεται εύκολα.
Η γραφικότητα περιμένει στη γωνία,το αμάρτημα του κλισέ σου την έχει στημένη.
Μια λεπτή κλωστούλα είναι η γλώσσα-η απόσταση από το κοινότυπο και το νέο,
από το ασήμαντο και το σημαντικό είναι ένα ουίσκυ(με ύψιλον πάντα!)δρόμος.
Κι ο Μπαμπασάκης  τα καταφέρνει.
Η αντίληψη του κόσμου του,αυτή η συναισθηματική,αλλά και οπτική και ακουστική,
αντίληψη αποδίδεται με μια γλώσσα που τρέχει,λαχανιάζει,ηρεμεί,
αλλά δεν ξεπέφτει ποτέ σε μια ισχνή αυτοαναφορικότητα.

Η γλώσσα του Διασυρμού περνάει από την παραστατικότητα,στέκεται στην αφαίρεση,
καταλήγει στο ζητούμενο: την αναπαράσταση.
Μια αναπαράσταση που έχει ήδη ξεφύγει από την προσωπική και ανοίγει τη γλώσσα της
στη συλλογική.

        Τι ωραία γλώσσα,η ωραία γλώσσα.


 της Γλυκερίας Μπασδέκη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου