Σελίδες

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Εργαστήριο ονείρων Ο Τάσος Μαντζαβίνος μας ξεναγεί στο «ταξινομημένο χάος» του ατελιέ του


    Εργαστήριο ονείρων


Ο Τάσος Μαντζαβίνος ζωγραφίζει για να παραμείνει παιδί. 
«Η παιδικότητα, η αθωότητα, σου προκύπτει, την κατακτάς, και τότε σε πάει να δεις τα πράγματα από την αρχή, είναι αυτή που σε κάνει δημιουργό» λέει. 
Και καθώς τα παιδιά κάνουν τα πιο σοβαρά και τα πιο τολμηρά όνειρα, το ατελιέ του είναι ένα εργαστήριο ονείρων. 

 Πώς γίνεται αυτό, όταν η πρόθεση του ζωγράφου είναι να δημιουργήσει εφιάλτες; 

Γιατί ζωγραφίζει τρομοκρατημένους ανθρώπους, απειλητικές θάλασσες, καράβια που αρμενίζουν μέσα στην αβεβαιότητα, έτοιμα να βουλιάξουν, στοιχειωμένα δέντρα στολισμένα με τάματα της ανθρώπινης αγωνίας, «σκοτεινούς» εραστές, άγριους λήσταρχους, αρματωμένους τσολιάδες με λοξή ματιά, κακόμοιρους καραγκιόζηδες, δαρμένα σκυλιά που μοιάζουν με ανθρώπους, μαύρα πουλιά, τον φόβο τον ίδιο με μύριες μορφές, χωρίς να μας τρομάζει. 

Λέει ότι θέλει να ζωγραφίζει την ασχήμια, αλλά δεν τα καταφέρνει. 
Γιατί όλα αυτά τα κάνει με τόσο πάθος για τη ζωγραφική, με τόση αθωότητα, με τόση ευαισθησία, με τόση τέχνη, που τα ξορκίζει και εντέλει τα ημερεύει, τα εξοικειώνει, τα καθαγιάζει. 
Δεν μας φοβίζει, αλλά μας σαγηνεύει. 
Αυτό είναι το μυστικό του. 
Δεν ξέρουμε πώς το καταφέρνει, αλλά ξέρουμε πώς το δουλεύει και σε ποιο περιβάλλον.


Περιδιαβάζουμε το εργαστήριό του, που είναι εξίσου εντυπωσιακό, πυκνό, πολυποίκιλο με τη ζωγραφική του. 
Σε πέντε διαφορετικά δωμάτια, χιλιάδες ετερόκλητα πράγματα, κομμάτια συλλογών, μπλέκονται με πλήθος έργων, πινάκων, σχεδίων, χαρακτικών, κατασκευών, επιζωγραφισμένων αντικειμένων. 
Ολα αυτά θα μπορούσε να ήταν ένα έργο τέχνης, ένα σχόλιο πάνω στο χάος. 
Ο ζωγράφος, όμως, αισθάνεται αλλιώς: 
«Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον απόλυτα προσωπικό χώρο, με αυτά που αγαπώ να βλέπω, 
με αυτά που με εμπνέουν». 
Και συμπληρώνει: 
«Αλλοι δεν θα άντεχαν αυτόν τον πολλαπλό βομβαρδισμό των εικόνων, εμένα όμως αυτό μου αρέσει. Βέβαια, η ζωγραφική μου δίνει το στίγμα μου, αλλά και το εργαστήριό μου την υποστηρίζει και τη φωτίζει».


- Ολα ξεκίνησαν από την αγάπη του για τα στρατιωτάκια. 
Στο Μοναστηράκι, όμως, έβλεπε και άλλα πράγματα που του μιλούσαν και τα μάζευε. 
Κάποια στιγμή σταμάτησαν να τον ενδιαφέρουν τα στρατιωτάκια, αλλά τον ενδιέφεραν, 
και πολύ μάλιστα, όλα τα άλλα που είχε μαζέψει στο εργαστήριό του. 
Προσέγγιζε τη ζωγραφική του και την έρευνα, που κάνει συνεχώς πάνω σε αυτή, 
μέσα από αυτά τα πράγματα που του χάριζαν έμπνευση. 
«Ηθελα», λέει, «αυτός που θα έμπαινε στο εργαστήριό μου να χάνεται σε έναν κόσμο 
που θα τον παρέπεμπε στα έργα μου. Να δει από πού κατάγονται οι πίνακές μου». 


Το εργαστήριο είναι ο καθρέφτης του σύμπαντος του καλλιτέχνη, 
αντανακλά την προσωπικότητά του. 
«Οπως και η παλέτα του» συμπληρώνει ο ζωγράφος. 
«Το έργο περνά μέσα από την παλέτα. Είναι ένας ενδιάμεσος κρίκος μεταξύ του 
πώς εγώ βλέπω τον κόσμο και του πίνακα που τελικά αποτυπώνω τη γνώμη μου. 
Εχω πάνω της στοιβαγμένη την ιστορία της ζωγραφικής μου. 
Είμαι εξαρτημένος από την παλέτα μου». 


Μη φανταστείτε ότι όλα αυτά που συλλέγει έχουν αντικειμενική αξία: 
«Είναι ευτελή πράγματα, δεν είναι από αυτά που μαζεύουν όλοι. 
Ακόμη και ως συλλέκτης θέλω να έχω τη δική μου οπτική. 
Ο πλούτος τους είναι στην αισθητική τους και στην ιστορία που διηγούνται. 
Φέρνουν στο σήμερα άλλες εποχές». 
Ολα είναι πολύτιμα, μα πιο πολύ, νομίζουμε, τα παιχνίδια. 
Εξάλλου, και «η ζωγραφική είναι ένα είδος παιχνιδιού» λέει ο Τάσος Μαντζαβίνος. 

Ορισμένα στιγμιότυπα από αυτό το τόσο αγαπημένο του παιχνίδι 
παρουσιάζει ως τις 10 Μαρτίου, στην αίθουσα τέχνης Οιωνός της Καρδίτσας. 
Θα ακολουθήσει, το καλοκαίρι, στην αίθουσα τέχνης Citronne στον Πόρο, 
η έκθεση-διάλογος με τον άλλο σπουδαίο ζωγράφο αυτής της γενιάς, Κώστα Παπανικολάου. 


*Δημοσιεύθηκε στο ΒΗmagazino 
την Κυριακή 3 Μαρτίου 2013
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου