Σελίδες

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Τι μας είπε η δασκάλα των Τρικάλων που καταγγέλει υποσιτισμό;




Λίγες μέρες πριν μια σοκαριστική επιστολή έκανε τον γύρο του διαδικτύου. 
Μια εκπαιδευτικός από τα Τρίκαλα, 
η κυρία Κατερίνα Νικολαίδου, περιέγραφε ένα οικογενειακό δράμα…

«Εδώ και λίγες μέρες όμως ενημερώθηκα από φίλη Νηπιαγωγό για το οικογενειακό δράμα που παίχτηκε και παίζεται στην τάξη της, τη θέα ενός σκελετωμένου μικρού παιδιού, ηλικίας 6 χρόνων, που μετά από απουσία πολλών ημερών εμφανίστηκε στο Νηπιαγωγείο σε άθλια κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό, με τρέμουλο σε όλο του το σώμα.
Οι γονείς αυτού του μικρού παιδιού είναι άνεργοι. Ζουν σε μια τρώγλη. Τους λείπει ακόμη και το ψωμί. Κυριολεκτικά πεινούν. Το διαπίστωσα και η ίδια μετά από επίσκεψη στο σπίτι τους. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το παιδί που υποσιτίζεται. Πολλά ακόμη παιδάκια που φοιτούν σε σχολεία και Νηπιαγωγεία, κυρίως του κέντρου των Τρικάλων, ζουν κάτω από δραματικές συνθήκες».


Για το φαινόμενο του υποσιτισμού στα ελληνικά σχολεία έχουμε ακούσει πολλά. Παιδιά αδύναμα, παιδιά που ζαλίζονται, παιδιά που στερούνται τις βασικές ανάγκες της επιβίωσης. Παιδιά σκελετωμένα, στην Ελλάδα του 2013. Η μαρτυρία της εκπαιδευτικού, δεν μπορούσε να είναι απλά μια είδηση που θα ξεχνιόταν μετά από λίγες μέρες. Θελήσαμε να έρθουμε σε επικοινωνία, μιλήσαμε μαζί της. Θελήσαμε να βοηθήσουμε και εμείς με τον δικό μας τρόπο. Οι επιστημονικοί συνεργάτες του boro.gr θέλουν να σταθούν στο πλευρό της οικογένειας. Θέλουν να δώσουν λύση. 
 Η Μονάδα Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.) της Β’ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών που λειτουργεί στο Παράρτημα του Νοσοκομείου Παίδων «Π & Α. Κυριακού», έχει προσφερθεί να εξετάσει ιατρικά τα παιδιά. Η συνεργάτιδά μας, Εκπαιδευτική Ψυχολόγος κυρία Εύη Μπότσαρη και υπεύθυνη του είναι ήδη σε επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς για να οργανώσουν μια ημερίδα ενημέρωσης αλλά και στήριξης των εκπαιδευτικών και των γονέων για τα ζητήματα του υποσιτισμού και των ψυχολογικών επιπτώσεων της κρίσης στα παιδιά. 
Τους ευχαριστούμε για την άμεση παρέμβασή τους και ευχόμαστε να πάνε όλα καλά.


Τι συμβαίνει με τον υποσιτισμό παιδιών στα Τρίκαλα;

Η κυρία Νικολαϊδου Αικατερίνη,  
Διευθύντρια Σχολείου Γόμφων Τρικάλων, 
μας απαντά. 
Συνέντευξη στην Άννα Δρούζα.


-Κυρία Νικολαΐδου θα ήθελα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα σε μια συγκέντρωση εκπαιδευτικών. Η φίλη μου η νηπιαγωγός, μου περιέγραψε την εικόνα των παιδιών, την εικόνα της οικογένειας. Το παιδάκι βρισκόταν σε πάρα πολύ άσχημη κατάσταση. Έτρεμε ολόκληρο, ήταν καχεκτικό, αδύνατο, τα κόκαλα του φαίνονταν, προσπάθησε λοιπόν τρομοκρατημένη με όλη αυτή την κατάσταση του παιδιού να πλησιάσει την οικογένεια. Η συνομιλία μας είναι μια ευκαιρία για να της πω δημόσια ένα μεγάλο μπράβο. Ξεκίνησε από μόνη της μια πρωτοβουλία, με δικά της χρήματα, να παρέχει τρόφιμα στην οικογένεια. Μετά ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Ξέρετε, ένα μεγάλο μάθημα που πήραμε από αυτή την ιστορία ήταν το ότι μόνος του, ο καθένας δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Αυτό σκέφτηκα και εγώ. Σαν μάνα, πρώτα από όλα, σαν άνθρωπος έστειλα αυτή την επιστολή στους συναδέλφους μου.
-Και το αποτέλεσμα της ανταπόκρισης του κόσμου;
Τα αδερφάκια, γιατί δεν είναι μόνο το 6χρονο αγοράκι, υπάρχει και ένα κοριτσάκι 8 ετών στην οικογένεια, δεν είχαν γάλα να πιούν ούτε ψωμί να φάνε, δεν είχαν τροφή για πολλές μέρες. Ήταν πολύ χάλια η κατάσταση. Τώρα βέβαια που ο κόσμος έχει ενδιαφερθεί, με την όλη δημοσιότητα που έχει πάρει το θέμα, τα παιδάκια είναι πολύ καλύτερα. Υπάρχει όμως ακόμα ένα μεγάλο ζήτημα. Το κοριτσάκι αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Έχει ένα πρόβλημα με την καρδιά, βέβαια εγώ δεν είμαι γιατρός και δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες. Αυτό που είναι σημαντικό είναι πως το παιδί έπρεπε από το 2008 να έχει πάει στο γιατρό και δεν έχει πάει. Όπως μου ανέφεραν, πήγαιναν σε ένα γιατρό στη Λάρισα και έπαιρνε επίσκεψη 100 ευρώ, φανταστείτε πόσο δυσβάσταχτο είναι αυτό για μια τέτοια οικογένεια.

-Σε δημόσιο νοσοκομείο δεν μπόρεσαν να βρουν άκρη; 

 Από όσο γνωρίζω έπρεπε να επισκεφτούν έναν συγκεκριμένο γιατρό, εξειδικευμένο.

-Είναι οικογένεια ανέργων;

Είναι δυο γονείς από την Αλβανία που ζουν εδώ στα Τρίκαλα 10 χρόνια. 
Τα παιδιά έχουν γεννηθεί στην πόλη μας. Ο πατέρας κάνει περιστασιακά κάποια μεροκάματα σε οικοδομές. Οι εργολάβοι ή δεν τον πληρώνουν ή του χρωστάνε χρήματα και βέβαια, τα χρήματα που παίρνει είναι τόσα λίγα που φτάνουν ίσα ίσα να καλύψουν το ενοίκιο και το ηλεκτρικό ρεύμα. Βλέπετε για τις υπόλοιπες ανάγκες, για τροφή, για φροντιστήρια, για μαθήματα δεν έφταναν τα χρήματα, ήταν ελάχιστα. Η μητέρα των παιδιών μου είπε ότι από τον Δεκέμβριο και μετά δεν είχαν καθόλου χρήματα. Τα παιδιά είχαν φτάσει στα όρια της ζωής και του θανάτου και δυστυχώς υπάρχουν και  άλλες τέτοιες οικογένειες στα Τρίκαλα και όχι μόνο εδώ στην πόλη μας και σε άλλες πόλεις παρατηρούνται αυτά τα ακραία φαινόμενα.

-Έχετε ακούσει δηλαδή και για άλλα περιστατικά;

Ο πρόεδρος του συλλόγου μας έχει δώσει συνέντευξη σε τοπική εφημερίδα ότι υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια περιστατικά. Οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι, του νοσοκομείου Τρικάλων έχουν κάνει καταγγελία ότι έχουν δεχτεί πάρα πολλά παιδάκια που λιποθύμησαν γιατί δεν είχαν τραφεί σωστά. Στις αγροτικές περιοχές τα πράγματα είναι καλύτερα. Εκεί τα παιδιά μένουν στα δικά τους σπίτια, οι γονείς δε χρειάζεται να πληρώσουν ενοίκιο, έπειτα έχουν εκεί τα ζώα και τους κήπους τους και φυσικά ζουν… Στο κέντρο της πόλης ακούμε καθημερινά για παιδάκια που δε φέρνουν φαγητό στο σχολείο, παιδάκια που ζαλίζονται, έχουν υπνηλία.

-Οι γονείς στη συγκεκριμένη οικογένεια σε τι κατάσταση βρίσκονται;

Η μητέρα είχε πάθει κατάθλιψη και ένιωθε φοβερά απογοητευμένη, μόνη. Ο πατέρας έβγαινε να κάνει κάποιο μεροκάματο. Ήταν μόνοι τους, απογοητευμένοι, απελπισμένοι. Απελπισία ένιωθαν τι άλλο να νιώθουν; Δεν μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους και παρόλο που η γειτονιά τι ήξερε δεν είχε παρέμβει… δε βοήθησε κανένας από την γειτονιά, χρειαζόταν η δημοσιοποίηση του γεγονότος για να δοθεί μια έστω και προσωρινή λύση στο θέμα. Ο προϊστάμενος των εκπαιδευτικών βοήθησε πολύ. Και η εκκλησία ε΄χιε πει από την αρχή ότι θα βοηθήσει. Βέβαια, τους είπε ότι θα τους βοηθήσει για 6 μήνες γιατί μετά έχει να βοηθήσει και άλλες οικογένειες. Δεν έφταναν όμως οι έξι μήνες. Γι’ αυτό σκέφτηκα να γράψω αυτή την επιστολή.

-Όταν έλαβαν την πρώτη βοήθεια πώς αντέδρασαν τα μέλη της οικογένειας;

Τα μικρά παιδιά ήταν πολύ ενθουσιασμένα. Όταν πάμε και τα βλέπουμε, περιμένουν στο παράθυρο, η μάνα κλαίει και λέει ¨σας ευχαριστώ». Είναι πολύ συγκινημένοι οι άνθρωποι και αξιοπρεπέστατοι. Ένιωθαν πολύ μόνοι πριν. Ντρεπόντουσαν να πούνε ότι δεν έχουν λεφτά να φάνε. Δεν ξέρω ίσως οι Έλληνες δεν το καταλαβαίνουν αμέσως και η ίδια η μάνα μου είπε «Αχ, κυρία Κάτια σας στεναχωρούμε με την υπόθεσή μας». Έπρεπε να βοηθήσουμε όλοι. Με πήραν πολλοί άνθρωποι από όλη τη Ελλάδα, μια μητέρα που έχει αυτιστικό παιδί, μια γυναίκα που εργάζεται στη λαϊκή αγορά, άνθρωποι του μεροκάματου που θέλουν να βοηθήσουν. Είναι συγκλονιστικό. Αυτό που είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι μου τηλεφώνησαν και Έλληνες της διασποράς, δυο άτομα από Νέα Υόρκη, από Αγγλία, Γερμανία, Βρυξέλλες… είναι πρωτοφανές αυτό που ζήσαμε και τους ευχαριστώ πάρα πολύ.

-Πώς νιώθετε για όλες αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζούμε στην Ελλάδα;

Διαβάζω στις εφημερίδες ότι ένα 5% του μαθητικού μας πληθυσμού υποσιτίζεται. Είναι μεγάλο το ποσοστό και εδώ η πολιτεία έχει μεγάλη ευθύνη. Εντάξει, είναι καλές οι κινήσεις που γίνονται για το κολατσιό. Αλλά πρέπει να υπάρξει και συνέχεια σε όλο αυτό. Άκουσα ότι σε μια πόλη της Μακεδονίας ένα παιδάκι διάβαζε υπό το φως των κεριών, δεν έχει ρεύμα στο σπίτι του. Είναι πρωτόγνωρο αυτό που νιώθω. Είμαι παιδί δασκάλων που είναι συνταξιούχοι και έζησαν και οι ίδιοι δύσκολες καταστάσεις. Όπως μου λένε, ποτέ δε φαντάζονταν ότι το έτος 2013 θα ζούσαμε τέτοια πράγματα. Είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει στη πατρίδα μας.

-Υπάρχουν οι υποδομές για να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια στήριξης των οικογενειών;

 Στην πόλη μας έχουμε δυο μονάδες: ένα κέντρο κοινωνικής πρόληψης και παρέμβασης και μονάδα ψυχικής υγείας και τους καλώ όλους εδώ να βοηθήσουν. Δεν υπάρχει οργανωτική υποδομή στα σχολεία μας. Ξέρετε, αυτά τα παιδάκια δεν έχουν ανάγκη μόνο από ένα ρούχο ή φαγητό αλλά έχουν ανάγκη από πολλά πράγματα – και κυρίως να μην νιώθουν ντροπή και εξευτελισμό για την κατάστασή τους. Ο δάσκαλος πρέπει να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή την κατάσταση για να ξέρει που να απευθυνθεί. Υπάρχει αγωνία των μαθητών μας, υπάρχει άγχος, απελπισία, ο φόβος, υπάρχουν πάρα πολλά συναισθήματα. Δεν μπορούμε μόνοι μας να τα διαχειριστούμε όλα αυτά γιατί χρειαζόμαστε και εμείς βοήθεια. Και παράλληλα πρέπει να υπάρχει στήριξη και στην οικογένεια και στα σχολεία.


Η παρέμβαση της συνεργάτιδάς μας
 κυρίας εκπαιδευτικής ψυχολόγου Εύης Μπότσαρη
μέσα από το boro.gr

H κυρία Εύη Μπότσαρη, καθηγήτρια εκπαιδευτικής ψυχολογίας στο παιδαγωγικό τμήμα της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής & Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Όπως μας εξηγεί:
 “Είναι αναγκαίο να υπάρχει και  κοινωνική συνοχή και γι’ αυτό πρέπει να ενισχυθούν οι ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις, να μπορούν οι γονείς που αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα να  μιλήσουν σε κάποιον, να μη φοβούνται όπως έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Σε αυτή την οικογένεια είχαμε μια πιο “υγιή” αντιμετώπιση του ζητήματος μέσα στην οικογένεια. Θα πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος. Πολλές φορές μαζί με το φαινόμενο του υποσιτισμού και της φτώχειας παρατηρούμε και ενδοοικογενειακή βία. Οι γονείς δε μπορούν να διοχετεύσουν τον θυμό τους στην πραγματική αιτία, που είναι είτε ο εργοδότης που τους απέλυσε είτε το μνημόνιο και τα λοιπά, και έτσι εκφράζουν το θυμό τους στα άτομα που ξέρουν τι είναι δίπλα τους, που νιώθουν ασφάλεια και δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις, μέσα στην οικογένεια. 
Τι συμβαίνει στην ψυχή ενός  παιδιού που υποσιτίζεται; 
“Η πρώτη ανάγκη -όπως μας λέει και η πυραμίδα του Maslow- που υπάρχει σε ένα άτομο είναι η ανάγκη της επιβίωσης και η πρώτη βασική ανάγκη είναι η τροφή. Εκεί πατάμε για να φτάσουμε στην αγάπη, στην εμπιστοσύνη, στην αυτοεκτίμηση, στην αυτοπραγμάτωση.  Ο υποσιτισμός είναι μια τραυματική εμπειρία για το παιδί που αν δεν τη διαχειριστείς σωστά μπορεί να το «καταστρέψει» και να το οδηγήσει οπουδήποτε.Βέβαια, το παιδί για κάποιο διάστημα κρατά τις άμυνές του ενστικτωδώς, αλλά αν αυτό επιτείνεται μετά χάνει και τις άμυνές του. Ο ρόλος  του σχολείου και της κοινωνίας είναι σημαντικός. Αν αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται επί μακρόν το παιδί εγκαταλείπει και τις άμυνές του.
Διαβάζοντας και μαθαίνοντας για την ιστορία των Τρικάλων, θέλησαμε να πάρουμε μια πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση. Να φροντίσουμε να διοργανώσουμε μια ημερίδα, να ενημερώσουμε τους εκπαιδευτικούς για τη διαχείριση περιστατικών υποσιτισμού, για την αντιμετώπιση περιστατικών εξαθλίωσης από τη φτώχεια. Να μιλήσουμε με τους εκπαιδευτικούς της πόλης για όλα εκείνα τα πρώιμα σημάδια ή τις σοβαρές ενδείξεις που μαρτυρούν ότι ένα παιδί υποσιτίζεται. Είναι η  αδυναμία, η ατονία, η υπνηλία, οι κύκλοι κάτω από τα μάτια, η μη εγρήγορση του μυαλού, η βραδυκινησία και πολλά, πολλά άλλα. 
Ανάλογα του τι συμβαίνει στην οικογένεια και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να διαχειριστούν το θέμα. Πώς θα δώσει ελπίδα στο παιδί; Πώς θα το κάνει να νιώσει ότι είναι μια δύσκολη κατάσταση που θα βελτιωθεί; Να πιστέψει πώς έχει μια ολόκληρη ζωή μπροστά του να ζήσει και αυτή η δύσκολη περίοδος θα διαρκέσει για λίγο; “
 Εύη Μπότσαρη


 *ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : http://boro.gr/



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου