Σελίδες

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Λεμόνια Αργεντινής στις αγορές της Πάτρας...





Ο μανάβης της γειτονιάς ήταν, τουλάχιστον, ειλικρινής. 

Τα γυαλιστερά λεμόνια συνοδεύονταν από την επιγραφή: «Λεμόνια Αργεντινής».
Με άλλα λόγια, τα λεμόνια Αργεντινής δεν τα πουλούσε σαν Ελληνικά.
Ειλικρινής, όμως, ήταν και η υπάλληλος του μανάβικου, δεν λέω, 
στο ερώτημα μου γιατί το μαγαζί δεν είχε Ελληνικά λεμόνια, 
αλλά μόνο λεμόνια από τη χώρα της Εβίτα Περόν. 
«Εάν βρείτε Ελληνικά λεμόνια, κύριε, να μου φέρετε και μένα να πουλήσω», 
μου είπε αφοπλιστικά και με άφησε «κόκαλο».
Σωστή! 
Πού να βρει Ελληνικά λεμόνια, 
όταν λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, 
στον ακάλυπτο χώρο πολυκατοικίας, 
υπάρχουν λεμονιές, και μάλιστα στο κέντρο της Πάτρας;
Πού να βρεθούν Ελληνικά λεμόνια όταν (και) έξω από την αχαϊκή πρωτεύουσα, 
στον κήπο, στην αυλή, κάθε σπιτιού βλέπεις και μια λεμονιά 
και τα χωριά της Αιγιαλείας είναι γεμάτα από φορτωμένες λεμονιές, 
με τους καρπούς τους να πέφτουν στο χώμα και να σαπίζουν;
Τώρα που ένας ακόμη γύρος αγροτικών κινητοποιήσεων φτάνει στο τέλος του, 
νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για την κατάθεση κάποιων προβληματισμών.
Μπορεί οι (εναπομείναντες) αγρότες να έχουν όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος τους. 
Να προσπαθούν, δηλαδή, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους 
και με το παραγωγικό κόστος να είναι απαγορευτικό.
Μπορεί, από την άλλη πάλι, να φταίει και αυτή η ριμάδα η Κοινή Αγροτική Πολιτική. 

Μπορεί και τα δύο. Ή μήπως δεν φταίνε μόνο αυτά;
Όποια ερμηνεία κι αν προκρίνετε, γεγονός είναι ότι τα λεμόνια της Αργεντινής 
(και όχι μόνο αυτά) φτάνουν πιο εύκολα στην αγορά της Πάτρας από τα λεμόνια του Αιγίου!
Το ίδιο μπορεί να διαπιστώσει κανείς και για τις πατάτες Αιγύπτου ή Τουρκίας, 
όπως και για όλα τα εισαγόμενα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.
Γιατί, όμως, φτάσαμε στο σημείο να τρώμε 
λεμόνια Αργεντινής, 
πατάτες Αιγύπτου και φακές Καναδά; 
Μήπως δεν μας φταίει μόνο η ΚΑΠ ή δεν φταίνε μόνο τα όποια προβλήματα προκύπτουν κατά καιρούς σε σχέση με το κόστος παραγωγής;
Γιατί αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. 
Η άλλη όψη είναι ότι ως χώρα εγκαταλείψαμε εδώ και χρόνια βασικούς τομείς, 
πρωτογενείς τομείς της οικονομίας μας, όπως την αγροτική παραγωγή και την κτηνοτροφία. 
Εγκαταλείψαμε σε μεγάλο βαθμό τα χωράφια, εγκαταλείψαμε και τα… κοπάδια, τα μαντριά.
Πρόσφατα, ένας φίλος μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι στην πλατεία χωριού 
αγροτικής περιοχής της Αιτωλοακαρνανίας δεν συναντάς ούτε ένα ούτε δύο ούτε τρία, 
αλλά επτά χασάπικα! 
Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Μια παράλληλη εξήγηση στην εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής και της κτηνοτροφίας μπορεί βέβαια να αναζητηθεί στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος του διαρκώς μειούμενου αγροτικού κόσμου στηριζόταν επί χρόνια στις περίφημες επιδοτήσεις, την ώρα που η άκρως αναγκαία αναδιάρθρωση των καλλιεργειών παρέμενε στα χαρτιά.
Κάπως έτσι, όμως, οι εισαγωγές σε αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα σε βάθος χρόνου 
μας έγιναν… εξάρτηση. 

Εισάγουμε πλέον τα πάντα!
Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. 
Στα κοτόπουλα, από 100% που ήταν το 1980, η αυτάρκεια μας μειώθηκε στο 74%, 
στο μοσχαρίσιο κρέας από 52% στο 34%, στο χοιρινό από 95% στο 37%, αντίστοιχα, 
ενώ η αυτάρκεια μας στο αγελαδινό γάλα σήμερα ανέρχεται στο 70%.
Συμπερασματικά, όλοι οι τομείς της κτηνοτροφίας είναι ελλειμματικοί, καθώς σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα εισάγουμε κτηνοτροφικά προϊόντα αξίας τριών δισεκατομμυρίων ευρώ!

Κατά συνέπεια, δεν είμαστε αυτάρκεις σε βασικά διατροφικά προϊόντα, όπως σε αγροτικά προϊόντα, στα κρέατα, στα γαλακτοκομικά, στα δημητριακά, ακόμη και στη ζάχαρη.
Ενδεικτικά, μάλιστα, αναφέρεται ότι από πλευράς εισαγωγών, μεταξύ των πρώτων εκατό εισαγώγιμων προϊόντων συναντά κανείς 22 διατροφικά προϊόντα, συνολικής αξίας 2,09 δισ. ευρώ (ήτοι 6,48% του συνόλου των ελληνικών εισαγωγών)!
Κοντολογίς, όμως, όσο τρώμε λεμόνια Αργεντινής, φακές Αργεντινής και κρέας Γαλλίας, 
είμαστε άξιοι της τύχης μας! 
Και, ας το πάρουμε απόφαση, σωτηρία δεν θα υπάρξει από πουθενά….


www.thebest.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου