Ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ ΑΤΥΧΗΣΕ...

Το πρώτο κι εύκολο στο οποίο καταλήγει κανείς, παρακολουθώντας
την Αγία Ιωάννα των Σφαγείων του Μπέρτολτ Μπρεχτ, 
είναι ότι μία βασική πρόθεση του θεάτρου του, το παραξένισμα 
(μια διαδικασία που καθιστά μια γνώριμη κατάσταση 
άγνωστη, ανοικεία, παράξενη, που πρέπει να προσέξεις και 
να μελετήσεις για να κατανοήσεις), 
ξεπεράστηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων στον ιστορικό χρόνο. 
Την εποχή που γράφει την Αγία Ιωάννα η κρίση στη Γερμανία έχει χτυπήσει κόκκινο. 
Το 1932 οι άνεργοι φτάνουν τα 5 εκατομμύρια. 
Οι άνεργοι και οι μεγαλοβιομήχανοι της Ρουρ (!) θα στηρίξουν 
την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. 
Ο δαιμόνιος Μπρεχτ διακρίνει το παράδοξο ο ίδιος άνθρωπος να «καλύπτει» 
ιδεολογικά δύο σύνολα αντίθετων συμφερόντων και συλλαμβάνει μία ιστορία 
στην οποία αποτυπώνει τη λειτουργία/σημασία της κρίσης στο καπιταλιστικό μοντέλο. 
Οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες, γράφει ο Μαρξ, 
«όταν οι αστικές συνθήκες έχουν γίνει υπερβολικά στενές για να χωρέσουν 
τον πλούτο που οι ίδιες παρήγαν», 
οδηγώντας στην καταστροφή ενός μεγάλου μέρος τόσο των παραγωγικών δυνάμεων 
όσο και των παραχθέντων προϊόντων. 
Ο Μπρεχτ, με την Αγία Ιωάννα των Σφαγείων, αποδεικνύει σκηνικά τη θεωρία.
( ... )

Ο Νίκος Μαστοράκης ατύχησε, κατά τη γνώμη μου, στη βασική επιλογή του. 
Θέλησε ο κόσμος της παράστασής του να είναι σκοτεινός και δύσμορφος, 
αλλά το σκοτάδι και η σύγχυση αποτυπώνονται στους διαλόγους και στη δράση, 
δεν χρειάζεται να αποδίδονται και οπτικά. 
Το έργο, πολυπρόσωπο και χωρισμένο σε πολλές μικρές σκηνές, 
έπρεπε να αντιμετωπιστεί κατά το δυνατόν καθαρά και λιτά, 
με λιακάδα και χρώματα και με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα 
– ίσως τότε να ισορροπούσε η δράση με το «βάρος» των σύνθετων ζητημάτων 
που θέτει ο συγγραφέας. 
Οι βιντεοπροβολές δεν πρόσφεραν τίποτα στην όψη και το μάτριξ 
με τα τεράστια κόκκινα γράμματα δυνάστευε τη σκηνή.
( ... )

 *ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ



                                                                         από : onlytheater.gr