Σελίδες

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Σύλλογος συμπαράστασης αποφυλακισθέντων «Ο Ονήσιμος» Το τελευταίο επισκεπτήριο ...



image


*γράφει ο ΤΑΚΗΣ ΣΚΡΙΒΑΝΟΣ

«Άκου, βλέπε και σώπα. Αυτός ήταν ο δικός μου νόμος για να επιβιώσω στη φυλακή». 
Ψηλός, γεροδεμένος μα και κουρασμένος, στα 63 του, ο κ. Αντώνης με περίμενε στην Ασκληπιού 60Α, στον σύλλογο συμπαράστασης αποφυλακισθέντων «Ο Ονήσιμος», εκεί που κατάφερε να βρει, όπως λέει, την ισορροπία του, μετά τη φυλακή. Και μου είπε πέντε πράγματα για το πριν και το μετά.

Έκανα τέσσερα χρόνια φυλακή, 
από το ’99, για οικονομικές υποθέσεις. 
Στη φυλακή ο Θεός σου είναι ο δικηγόρος σου. Ούτε η μάνα ούτε η γυναίκα ούτε ο αδερφός. 
Ο δικηγόρος. Αλίμονο αν δεν έχεις χρήματα να τον πάρεις τηλέφωνο.


Ξέρεις πότε αισθανόμουν ότι με εξευτελίζουν περισσότερο;  
Όταν γυρνούσα από κάποιο δικαστήριο. Εκεί που σου λένε “σκύψε να δούμε μήπως έχεις τίποτα”. Κι εσύ πρέπει να γδυθείς και να σκύψεις μην τυχόν και κουβαλάς τίποτα ναρκωτικά, τα οποία κυκλοφορούν έτσι κι αλλιώς. Εγώ τα είδα σε όλες τις φυλακές από τις οποίες πέρασα. Κορυδαλλός, Πάτρα, Χαλκίδα, Κόρινθος, Βόλος.

Άκου, βλέπε και σώπα.  
Αυτός ήταν ο δικός μου νόμος για να επιβιώσω στη φυλακή. Εκεί μέσα γίνονται πολλές δουλειές, μεγάλες δουλειές. Δεν ήθελα να ξέρω τίποτα, να μην είμαι περίεργος, προκλητικός. Είναι και το κλίμα έτσι που πολλοί παρεξηγιούνται, γίνονται οξύθυμοι. Καμιά φορά μπορεί να αφαιρεθείς και να πέσει το βλέμμα σου σε κάποιον κι εκείνος θα σου πει «τι με κοιτάς ρε, πούστης είμαι;», έτοιμος να αρπαχτεί. Μια φορά μόνο, εκεί που κοιμόμουν, ήρθε ένας τύπος που ήτανε μέσα για φόνο και μου έβαλε φωτιά στα πόδια, το πυροφάνι που λέγαμε στο στρατό. Γελάγανε όλοι, στεναχωρήθηκα αλλά δεν τσακωθήκαμε, ας πούμε ότι έγινε μια πλάκα.

Υπάρχουν κελιά για 2 άτομα, υπάρχουν και για 34. 
Σ’ ένα τέτοιο έμενα στη Χαλκίδα. Μια μέρα ήρθε ένας καινούργιος κρατούμενος και πέσανε πάνω του μερικοί με κάτι σουβλιά και τον σκοτώσανε. Περασμένα γραμμάτια, τον περιμένανε πού θα τον βρούνε. Κολλητός δεν έγινα με κανέναν. Μιλούσα με κάποιους αλλά πάντα ήμουν επιφυλακτικός. Και στο δρόμο που έτυχε να συναντήσω τυχαία ύστερα κάνα δυό, τα τυπικά. Μετά τη φυλακή δε χρειάζεται να λέει κανείς πολλά, τα είπαμε εκεί, τελειώσαμε.

Η εκτόνωση στη φυλακή είναι η γυμναστική και ο περίπατος στο προαύλιο. 
Μας άφηναν και βγαίναμε το πρωί κάνα δυο ώρες και άλλες τόσες το μεσημέρι. Με το που πέσει το φως πρέπει να είναι όλοι στα κελιά. Αποφυλακίστηκα από τις φυλακές Κασσαβέτειας στον Αλμυρό Βόλου. Την τελευταία μέρα τους κέρασα όλους, δεσμοφύλακες και κρατούμενους, καφέ, σάντουιτς, ό,τι ήθελε ο καθένας. Τα έφαγα όλα τα λεφτά που είχα, εκτός από το εισιτήριο για το λεωφορείο της επιστροφής.


Όταν βγήκα, ταλαιπωρήθηκα πολύ.  
Δεν μπορούσα να βρω δουλειά πουθενά, όλοι ζητούσαν ποινικό μητρώο. Πήγαινα σε εκκλησίες, αλλού μου δίνανε 5 ευρώ, αλλού 10, αλλού 20. Τελικά ήρθα εδώ στον Ονήσιμο. Με βοήθησαν πολύ. Την ισορροπία που κατάφερα να βρω, την οφείλω σε μεγάλο βαθμό στους ανθρώπους εδώ.

Όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία ......
( ... )
η συνέχεια ΕΔΩ :  www.athensvoice.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου