Σελίδες

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Σαν σήμερα έφυγε για το μακρινό της ταξίδι η Μελίνα Μερκούρη.





Σαν σήμερα 06.03.1994 πεθαίνει στο νοσοκομείο "Μεμόριαλ" της Νέας Υόρκης, η Μελίνα Μερκούρη μετά από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Απόσπασμα από τον βιβλίο μου : «Τα παιδιά του Αραράτ»
……Τι μεγαλείο άνθρωπος η Μερκούρη. Το γέλιο της, η μπάσα, βραχνή φωνή της, το βλέμμα της, η τέλεια γυναίκα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ομορφιά. Η Μελίνα έκανε την ομορφιά. Μια φορά της είπα ότι είχα ασχοληθεί με το «θέατρο του δρόμου» στην Τουρκία κι από τότε όποτε συναντιόμασταν ένα μέρος της συζήτησής μας ήταν αυτό. Μου έπιανε το χέρι και μ’ έβαζε να της λέω ό,τι είχαμε περάσει ως περιφερόμενος θίασος των εργοστασίων και των απεργιών. Πώς μας κυνηγούσαν οι φασίστες, πώς μας υποδέχονταν οι απεργοί. Με ρωτούσε για τα έργα που ανεβάζαμε, πώς προσαρμόζαμε αυτά που παίζαμε με το πρόβλημα του κάθε εργοστασίου όπου εμφανιζόμασταν, τι απέγιναν τα άλλα παιδιά της θεατρικής ομάδας. Και μια φορά κουβέντα στην κουβέντα κι ενώ λέγαμε πώς μας αναγκάζουν οι Τούρκοι να αλλάζουμε τα ονόματά μας και πώς αλλάζουν τα ονόματα των Ελληνικών χωριών και κυρίως στα παράλια της Μικράς Ασίας, της λέω για το Καγιάκιοϊ, για το Πέτρινο Χωριό, που οι Έλληνες το έλεγαν Λιβισί. Και συγκινήθηκε η Μελίνα κι άρχισε να μου κάνει την περιγραφή του χωριού χωρίς να έχει πάει ποτέ. Εγώ που ήξερα το χωριό συγκλονίστηκα, δεν μπορεί άνθρωπος που δεν έχει πάει να μιλάει με τόσο πάθος και τόση γνώση.
Ζήτησα από φίλους μου να μου στείλουν όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούσαν του Πέτρινου Χωριού και τις πήγα στη Μελίνα. Και της έδειξα τα πέτρινα διώροφα σπίτια, τις δύο εκκλησίες, το δημαρχείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο, τα πλακόστρωτα σοκάκια που σε κάθε γωνιά τους έχουν και μια βρύση που πάνω της έχει χαραγμένα ελληνικά ονόματα, τον αυλόγυρο της κεντρικής εκκλησίας που είναι όλος ψηφιδωτός, της έδειξα την πόρτα που είναι κλειστή για να μη βάζουν οι Τούρκοι τα μουλάρια τους, γιατί είχε κι αυτήν την αγωνία ότι όλα χάνονται και καταστρέφονται. Και της έδειξα φωτογραφίες από τη Φετιέ, τη Μάκρη, που οι Έλληνες που φύγαν από ’κεί την κουβάλησαν μαζί τους και το συνοικισμό που έφτιαξαν μετά στην Ελλάδα τον ονόμασαν Νέα Μάκρη. Και είπαμε για το κουρδικό Ντερσίμ που οι Τούρκοι το έκαναν Τούνζελι... Με τις ώρες μιλούσαμε για την αλλαγή των ονομάτων και ήταν από κείνες τις συζητήσεις που δε λες μόνο για να λες, αλλά που καταλήγεις κάπου, που στρογγυλεύει η κουβέντα. Κι είχαμε πει τότε ότι η γενοκτονία του πολιτισμού είναι μακράν η χειρότερη, γιατί μ’ αυτήν σβήνει η μνήμη των ανθρώπων. Αχ Μελίνα!




*αναδημοσίευση από : 






---------------------->
                                     



Ο Τζεμίλ Τουράν Μπαζιντί (Cemil Turan Bazidi). Είναι Κούρδος συγγραφέας και δημοσιογράφος

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1955 στον Κουρδιστάν της Τουρκίας, στην περιοχή Σερχάτ (Αραράτ). 
Είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Πήγε στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη για ανώτατες σπουδές. Στο πανεπιστήμιο εντάχθηκε στο Κουρδικό Κίνημα. 
Στις δύο χούντες της Τουρκίας το 1971 και το 1980 , κυνηγήθηκε για την δράση του, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και το 1984 δραπέτευσε. Ήρθε στην Ελλάδα και ζήτησε πολιτικό άσυλο
Αργότερα απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα. Πρόκειται για τον πρώτο Κούρδο συγγραφέα που γράφει απ’ ευθείας στην ελληνική γλώσσα
Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Γ.Γ.Ενημέρωσης και Γ.Γ.Επικοινωνίας (Υπουργείο Τύπου). 
Άρθρα και αναλύσεις του δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό και στον κουρδικό τύπο. 
Συνεργάστηκε με τις ελληνικές εφημερίδες «Καθημερινή», «Αυγή», «Ελευθεροτυπία», «Ελεύθερο Βήμα» και «Εξουσία». 
Αρθρογραφία του υπάρχει στα περιοδικά «Lobby» και «Σαμιζάντ»
Συνεργάτης-ανταποκριτής εντύπων: Özgürlük Yolu 1975, Roja Welat, Azadi, Denge Azadi, 
Denge Komkar 1984, Deng, Ronahi 1996. Διάφορα άρθρα και συνεντεύξεις στον Ελληνικό Τύπο.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου