Most Ancient Romans Ate Like Animals.... --------- > { Η διατροφή του μέσου αρχαίου Ρωμαίου }

Ancient Romans are known for eating well, with mosaics from the empire portraying sumptuous displays of fruits, vegetables, cakes — and, of course, wine. But the 98 percent of Romans who were non-elite and whose feasts weren't preserved in art may have been stuck eating birdseed.
Common people in ancient Rome ate millet, a grain looked down upon by the wealthy as fit only for livestock, according to a new study published in the March issue of the Journal of Anthropological Archaeology. And consumption of millet may have been linked to overall social status, with relatively poorer suburbanites eating more of the grain than did wealthier city dwellers.
The results come from an analysis of anonymous skeletons in the ancient city's cemeteries.

"We don't know anything about their lives, which is why we're trying to use biochemical analysis to study them," said study leader Kristina Killgrove, an anthropologist at the University of West Florida.
The ancient Mediterranean diet
Health studies out last week heralded the modern Mediterranean diet, rich in olive oil, fish and nuts, as a good way to avoid heart disease. In ancient Rome, however, diet varied based on social class and where a person lived.

Ancient texts have plenty to say about lavish Roman feasts. The wealthy could afford exotic fruits and vegetables, as well as shellfish and snails. A formal feast involved multiple dishes, eaten from a reclined position, and could last for hours.
But ancient Roman writers have less to say about the poor, other than directions for landowners on the appropriate amount to feed slaves, who made up about 30 percent of the city's population. Killgrove wanted to know more about lower-class individuals and what they ate. [Photos: Gladiators of the Roman Empire]
To find out, she and her colleagues analyzed portions of bones from the femurs of 36 individuals from two Roman cemeteries. One cemetery, Casal Bertone, was located right outside the city walls. The other, Castellaccio Europarco, was farther out, in a more suburban area.
The skeletons date to the Imperial Period, which ran from the first to the third century A.D., during the height of the Roman Empire. At the time, Killgrove told LiveScience, between 1 million and 2 million people lived in Rome and its suburbs.
Roman locavores
To determine diets from the Roman skeletons, the researchers analyzed the bones for isotopes of carbon and nitrogen. Isotopes are atoms of an element with different numbers of neutrons, and are incorporated into the body from food. Such isotopes of carbon can tell researchers which types of plants people consumed. Grasses such as wheat and barley are called C3 plants; they photosynthesize differently than mostly fibrous C4 plants, such as millet and sorghum. The differences in photosynthesis create different ratios of carbon isotopes preserved in the bones of the people who ate the plants.
Nitrogen isotopes, on the other hand, give insight into the kinds of protein sources people ate.

"We found that people were eating very different things," Killgrove said. Notably, ancient Italians were locavores. Compared with people living on the coasts, for example, the Romans ate less fish.
There were also differences among people living within Rome. Individuals buried in the mausoleum at Casa Bertone (a relatively high-class spot, at least for commoners), ate less millet than those buried in the simple cemetery surrounding Casa Bertone's mausoleum. Meanwhile, those buried in the farther-flung Castellaccio Europarco cemetery ate more millet than anyone at Casa Bertone, suggesting they were less well-off than those living closer to or within the city walls.
Historical texts dismiss millet as animal feed or a famine food, Killgrove said, but the researcher's findings suggest that plenty of ordinary Romans depended on the easy-to-grow grain. One man, whose isotope ratios showed him to be a major millet consumer, was likely an immigrant, later research revealed. He may have been a recent arrival to Rome when he died, carrying the signs of his country diet with him. Or perhaps he kept eating the food he was used to, even after arriving in the city.
"There's still a lot to learn about the Roman Empire," Killgrove said. "We kind of think that it's been studied and studied to death over the last 2,000 years, but there are thousands of skeletons in Rome that nobody has studied … This can give us information about average people in Rome we don't know about from historical records."

   

 ΠΗΓΗ : livescience.com

 ---------------------------------------------> ΣΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Η διατροφή του μέσου αρχαίου Ρωμαίου

Η κάτω γνάθος ενός άνδρα 30 και κάτι ετών θαμμένο
στο νεκροταφείο Castellaccio Europarco της Ρώμης
έχει σημάδια κοιλοτήτων και ένα απόστημα.
Τα οστά αποκάλυψαν υψηλό ποσοστό κεχριού
στη διατροφή του ανθρώπου.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ήταν γνωστοί για το καλό φαγητό, με τα ψηφιδωτά από όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας να απεικονίζουν συμπόσια, πλούσια σε ποσότητα φαγητών, φρούτων, λαχανικών, γλυκών - και, φυσικά, κρασιού. Αλλά το 98% των Ρωμαίων δεν ανήκε στην κοινωνική ελίτ, και οι γιορτές τους δεν διατηρήθηκαν στην αρχαία τέχνη.

Οι κοινοί άνθρωποι στην αρχαία Ρώμη έτρωγαν το κεχρί, έναν κόκκο σιταριού που χρησιμοποιούνταν μόνο για την σίτιση των ζώων, σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο τεύχος Μαρτίου του περιοδικού Journal of Anthropological Archaeology. Η κατανάλωση κεχριού μπορεί να σχετιζόταν με τη συνολική κοινωνική κατάσταση, με σχετικά φτωχότερες κοινωνικές τάξεις να τρώνε περισσότερα από αυτά τα σιτηρά σε σχέση με τους πλουσιότερους κατοίκους της πόλης.

Τα αποτελέσματα προέρχονται από ανάλυση ανώνυμων σκελετών σε νεκροταφεία της αρχαίας πόλης.

«Δεν ξέρουμε τίποτα για τη ζωή τους, για αυτό προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε βιοχημικές αναλύσεις για να τις μελετήσουμε», δήλωσε η επικεφαλής της μελέτης Kristina Killgrove, ανθρωπολόγος του πανεπιστημίου West Florida.

Η αρχαία μεσογειακή διατροφή

Πρόσφατα, μελέτες υγείας που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα ανήγγειλαν ότι η σύγχρονη μεσογειακή διατροφή, πλούσια σε ελαιόλαδο, ψάρια και καρύδια, αποτελεί ενδεδειγμένο τρόπο διατροφής για την αποφυγή καρδιακών παθήσεων. Στην αρχαία Ρώμη, όμως, η διατροφή ποίκιλλε με βάση την κοινωνική τάξη και τον τόπο που το άτομο ζούσε.

Τα αρχαία κείμενα έχουν πολλά να μας πουν για τις πλούσιες ρωμαϊκές γιορτές. Οι πλούσιοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά την αγορά εξωτικών φρούτων και λαχανικών, καθώς και οστρακοειδών και σαλιγκαριών. Μια επίσημη γιορτή περιελάμβανε πολλά πιάτα, τα οποία καταναλώνονταν από κεκλιμένη θέση, ενώ η γιορτή μπορούσε να διαρκέσει για ώρες.

Αλλά οι αρχαίοι ρωμαίοι συγγραφείς έχουν λιγότερα να μας πουν για τους φτωχούς, με εξαίρεση ίσως οδηγίες προς γαιοκτήμονες για το κατάλληλο ποσό τροφοδότησης των σκλάβων, οι οποίοι αποτελούσαν περίπου το 30% του πληθυσμού της πόλης. Η Killgrove ήθελε να μάθει περισσότερα για τα άτομα της κατώτερης κοινωνικής τάξης άτομα και το τι έτρωγαν.

Τα οστά ενός ρωμαϊκού μικρού παιδιού από το Μαυσωλείο Casal Bertone δείχνουν ότι ήταν 18 μηνών στο στάδιο του απογαλακτισμού.

Προκειμένου να το ερευνήσει, η ίδια και οι συνεργάτες της ανέλυσαν τμήματα οστών από τα μηριαία οστά 36 ατόμων από δύο ρωμαϊκά νεκροταφεία. Το πρώτο νεκροταφείο, το Casal Bertone, βρισκόταν ακριβώς έξω από τα τείχη της πόλης. Το δεύτερο, το Castellaccio Europarco, ήταν πιο μακριά, σε μια από τις περιοχές των προαστίων της αρχαίας πόλης.

Οι σκελετοί χρονολογούνται στην Αυτοκρατορική περίοδο, η οποία διήρκεσε από το 1^ο έως τον 3^ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της οποίας η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της. Εκείνη την εποχή, αναφέρει η Killgrove στο LiveScience, περίπου 1 με 2 εκατ. άνθρωποι ζούσαν στη Ρώμη και στα προάστιά της.

Ρωμαϊκή τοπική διατροφή

Για τον προσδιορισμό της διατροφής από τους ρωμαϊκούς σκελετούς, οι ερευνητές ανέλυσαν τα οστά για ισότοπα άνθρακα και αζώτου. Τα ισότοπα είναι άτομα ενός στοιχείου με διαφορετικό αριθμό νετρονίων, που ενσωματώνονται μέσα στο ανθρώπινο σώμα  μέσω των τροφίμων. Τα ισότοπα του άνθρακα μπορούν να πουν στους ερευνητές ποια είδη φυτών καταναλώθηκαν. Τα αγρωστώδη φυτά όπως το σιτάρι και το κριθάρι ονομάζεται «φυτά C3»: φωτοσυνθέτουν διαφορετικά από την πλειοψηφία των ινώδη φυτών C4, όπως το κεχρί και το σόργο. Οι διαφορές στη φωτοσύνθεση δημιουργούν διαφορετικές αναλογίες ισοτόπων του άνθρακα που διατηρούνται στα οστά των ανθρώπων που κατανάλωσαν τα φυτά αυτά.

Από την άλλη πλευρά, τα ισότοπα αζώτου μπορούν να δώσουν την εικόνα για τα είδη των πηγών πρωτεΐνης που καταναλώθηκαν.

Θραύσμα κρανίου από έφηβο που θάφτηκε στο νεκροταφείο Casal Bertone της Ρώμης. Ο έφηβος κατανάλωσε εγάλες ποσότητες κεχριού στην παιδική του ηλικία, αλλά άλλαξε την διατροφή του με σιτάρι στα τελευταία του χρόνια πριν από το θάνατο. Οι πόροι στο οστό της κόγχης του ματιού είναι γνωστοί ως cribra orbitalia και υποδεικνύουν ότι ο έφηβος ήταν αναιμικός.

«Βρήκαμε ότι οι άνθρωποι έτρωγαν πολύ διαφορετικά πράγματα», δήλωσε η Killgrove. Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι Ρωμαίοι κατανάλωναν ότι παρήγαγε ο τόπος τους. Σε σύγκριση με τους ανθρώπους που ζούσαν στις ακτές, για παράδειγμα, οι Ρωμαίοι κατανάλωναν λιγότερο ψάρι.

Υπήρχαν επίσης διαφορές μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν μέσα στην ίδια την Ρώμη. Τα άτομα που ήταν θαμμένα στο μαυσωλείο του Casa Bertone (χώρος ταφής υψηλής κοινωνικής τάξης, τουλάχιστον για τους κοινούς πολίτες), έτρωγαν λιγότερο κεχρί από εκείνους που είχαν θαφτεί στο απλό νεκροταφείο γύρω από το μαυσωλείο του Casa Bertone. Εν τω μεταξύ, τα άτομα που ήταν θαμμένα στο μακρύτερο νεκροταφείο Castellaccio Europarco έτρωγαν περισσότερο κεχρί από οποιοδήποτε άλλο άτομο, θαμμένο στο Casa Bertone. Γεγονός που υποδηλώνει ότι ήταν λιγότερο εύποροι από αυτούς που ζούσαν πιο κοντά ή εντός των τειχών της πόλης.

Τα ιστορικά κείμενα απορρίπτουν το κεχρί ως ζωοτροφή ή ως τρόφιμο ανάγκης, είπε η Killgrove, αλλά τα ευρήματα των ερευνητών δείχνουν ότι η αφθονία των απλών Ρωμαίων εξαρτιόταν από την ευκολία καλλιέργειας των σιτηρών. Ένας άντρας, του οποίου οι αναλογίες ισοτόπων έδειξαν ότι κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες κεχριού, ήταν πιθανότατα μετανάστης, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα στην έρευνα. Μπορεί να είχε φθάσει πρόσφατα στην Ρώμη, όταν πέθανε, και να φέρει τα σημάδια της τοπικής διατροφής. Ή ίσως αυτός συνέχισε να τρώει το φαγητό που είχε συνηθίσει, ακόμα και μετά την άφιξή του στην πόλη.

«Υπάρχουν ακόμα πολλά να μάθουμε για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», δήλωσε η Killgrove. «Είμαστε ένα είδος που έχει μελετήσει και ερευνήσει το θάνατο τα τελευταία 2.000 χρόνια, αλλά υπάρχουν χιλιάδες σκελετοί στη Ρώμη που κανείς δεν έχει μελετήσει ... Αυτό μπορεί να μας δώσει πληροφορίες σχετικά με τον μέσο άνθρωπο στη Ρώμη που δεν ξέρουμε τίποτα γι’αυτόν από τις ιστορικές  πηγές».

Πηγή: S.Pappas, LiveScience

------ > ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ  :erroso.blogspot.com

Υπήρχε κάποτε μια εποχή που τα γενέθλια είχανε λόγο ύπαρξης. Μαζεύονταν φίλοι απ’το σχολείο, απ’το φροντιστήριο, απ’τη διπλανή τάξη και το διπλανό θρανίο και σου έφερναν δώρα που ποτέ δε χρησιμοποιούσες, μια κορνίζα, ένα ημερολόγιο, αλλά που τα χαιρόσουν ως κίνηση και μαζί με σένα χαιρόταν κι η μητέρα σου που έβλεπε ότι και κοινωνικός είσαι και ξέρεις να συγχρωτίζεσαι και τη Δευτέρα στο σχολείο θα περιγράψεις στην κυρία ότι το πάρτυ σου ήτανε σούπερ, ήτανε σούπερ κυρία γιατί παίξαμε κυρία, γιατί σβήσαμε τα φώτα κυρία, φάγαμε πίτσα κυρία και ήπιαμε ανάμεικτη κόκα κόλα με πορτοκαλάδα και μέσα πετάγαμε φουντούνια κυρία, έτσι για πλάκα. Και τα κορίτσια που ήρθαν κυρία ήταν ξενέρωτα, κάθισαν στον καναπέ και μας κοιτούσαν, όσο εμείς κυνηγιόμαστε με τα σπαθιά κυρία. - See more at: http://www.intellectum.org/2013/03/02/room-temperature-flames/#sthash.954lD55Q.dpuf