© Μαριάννα Ρουμελιώτη
Μέσα στη γενικευμένη μαυρίλα των ημερών, υπάρχουν κάποιες ηλιαχτίδες φωτός που κάνουν τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα. Αυτό σκεφτόμουν όταν έφυγα από την πρώτη αυτοδιαχειριζόμενη δομή φύλαξης βρεφών στο Χαλάνδρι. Συζήτησα με τρεις μητέρες, την Μελίνα, την Κωστάντσια, και την Μόιρα καθώς επίσης και με την Ιφιγένεια που είναι η παιδαγωγός. Τελειώνοντας την κουβέντα μαζί τους, ένιωσα για λίγο πως σε κάποια σημεία της πόλης δίνεται το πιο σημαντικό μάθημα από όλα. Αυτό της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης.
Το Νοέμβριο του 2012 ξεκίνησε να λειτουργεί στο Χαλάνδρι, μέσω του Συνεταιρισμού Γονέων Χαλανδρίου, η πρώτη συνεταιριστική δομή φύλαξης βρεφών. Όπως έμαθα από την Κωστάντσια, μια από τις μητέρες παιδιού που πηγαίνει στο χώρο, «ξεκίνησε βασικά από κάποια παρέα γονιών που γνωριστήκαμε στο πάρκο. Γνωρίζαμε έτσι και αλλιώς ότι οι δημοτικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί στο Χαλάνδρι είχανε μειωθεί, οι συνθήκες ήταν δύσκολες, τα γνωστά δηλαδή, υπεράριθμοι σταθμοί με κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, πάρα πολύ ακριβοί οι ιδιωτικοί, και σκεφτόμασταν πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς κάτι. Την ίδια χρονική περίοδο είχε ξεκινήσει και ο συνεταιρισμός και έτσι μπήκαμε και εμείς σε αυτόν».
Επτά οικογένειες μέσα σε λίγο καιρό μεταμόρφωσαν δυο άδεια μεγάλα δωμάτια που δεν χρησιμοποιούνταν σε έναν μοντέρνο και πολύ φιλόξενο χώρο. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι από τους ίδιους με τεράστιες ζωγραφιές και πολλά χρώματα, ο χώρος είναι γεμάτος από παιχνίδια που έφεραν οι ίδιοι, ενώ απ’ έξω υπάρχει ένας μικρός κήπος για τις υπαίθριες δραστηριότητές τους. Όπως χαρακτηριστικά λέει η Κωστάντσια, «ήταν ένας χώρος πολύ διαφορετικός από αυτόν που είναι τώρα». Η Μελίνα, η δεύτερη μαμά, συμπληρώνει «εμείς το φτιάξαμε, δεν υπήρχε πόρτα, δεν υπήρχε τίποτα. Από το πάτωμα μέχρι την πόρτα, το φτιάξαμε εμείς». Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας, μια ακόμα γυναίκα μπαίνει στο χώρο, φοράει πλαστικά γάντια και ξεκινάει να καθαρίζει. Μέχρι που η Κωστάντσια λέει γελώντας «Και η Μόιρα μαμά είναι, δεν ήρθε η καθαρίστρια» για να μάθω λίγο αργότερα πως κάθε μέρα καθαρίζει και ένας άλλος γονιός. Τη μια ένας μπαμπάς, την άλλη μια μαμά. Αυτοί οι γονείς ρίχνουν καθημερινή προσωπική εργασία, φροντίζοντας για την καθημερινή λειτουργία αυτού του χώρου.
| © Μαριάννα Ρουμελιώτη |
Μου περιγράφουν με χαμόγελα το χριστουγεννιάτικο πάρτι τους. «Ήταν φανταστικό», λέει η Ιφιγένεια που είναι η παιδαγωγός στο χώρο. «Ένας μπαμπάς, του δώσαμε ό,τι υλικό είχαμε, βίντεο, φωτογραφίες, και έφτιαξε ένα βίντεο. Έβλεπα όλες τις γιαγιάδες να κλαίνε», συνεχίζει η Κωστάντσια. «Ήταν όλα τα παιδιά εδώ και βλέπανε πως δημιουργήθηκε αυτός ο χώρος, βλέπανε τις φωτογραφίες και ήταν πάρα πολύ συγκινητικό, λέγανε "να η μαμά μου, να αυτό, να ο τοίχος μας"», προσθέτει η Ιφιγένεια.
Όλες οι μαμάδες μαζί μού λένε πως τα παιδιά τούς ζητούσαν να δούν το βίντεο «100 φορές τη μέρα στο σπίτι». «Υπήρχε περίοδος που το βλέπαμε 3 φορές τη μέρα», λέει η Κωστάντσια.
Και οι τρεις βλέπουν στα παιδιά τους μια θετική εξέλιξη από τότε που ξεκίνησε να τρέχει αυτή η δομή. Η Μελίνα λέει πόσο βοήθησε στην κοινωνικοποίησή τους όλο αυτό και πώς η μικρή της γυρνάει σπίτι με θετική ενέργεια. «Εγώ νομίζω ότι βοήθησε η μεταξύ μας σχέση, των γονέων, που είναι αρκετά καλή, το πώς όλο αυτό φτιάχτηκε… Αγαπάμε το χώρο εμείς και προφανώς το βλέπουν κιόλας» προσθέτει.
Και τότε ακούω το πιο σημαντικό από όλα. Η Μόιρα μου μεταφέρει τα λόγια των παιδιών: «Και το ξέρουν όλα και το λένε, είναι το σχολείο που φτιάξανε οι μαμάδες και οι μπαμπάδες μας για μας».
Ένας χώρος που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς των 500 και των 800 ευρώ το μήνα, ούτε από άποψη εγκαταστάσεων και σίγουρα όχι από την ποιότητα της εκπαίδευσης. Λίγο αργότερα η Ιφιγένεια που έχει εμπειρία από διάφορους παιδικούς σταθμούς θα μου πει πως «αυτό που πρόσφεραν οι ίδιοι στα παιδιά τους είναι το πιο σημαντικό από όλα».
Αντιμετώπισαν βέβαια αρκετές δυσκολίες στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος. Υπήρξαν διάφορες καθυστερήσεις και νομοθετικές αλλαγές στις οποίες προσπαθούσαν να προσαρμοστούν την εκάστοτε φορά και απ’ όσο μου είπε και η Κωστάντσια «είναι δύσκολο πολύ να στηθεί, τα γραφειοκρατικά προβλήματα πολλά, ακόμα τρέχουμε με ΟΑΕΔ, ΙΚΑ κλπ. Γενικά, δεν υπάρχει ένας κεντρικός μηχανισμός των διαδικασιών αυτών και αυτό δυσκολεύει τα πράγματα».
Αυτοί οι γονείς, αυτοί οι άνθρωποι αποφάσισαν ίσως και με άγνοια των προβλημάτων που θα έβρισκαν μπροστά τους να τολμήσουν κάτι που στο εξωτερικό υπάρχει ήδη και γίνεται χρόνια. Σε μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο βρέθηκα μπροστά σε διάφορα σχολεία οργανωμένα από γονείς, από το Μόναχο ως την Καλιφόρνια.
Υπάρχει και κάτι που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο φωτεινά. Ο Συνεταιρισμός Γονέων Χαλανδρίου ετοιμάζεται να ανοίξει και μια δεύτερη δομή στην περιοχή και σχεδιάζει να εξελιχθεί σε κομμάτια όπως αυτό της ενισχυτικής διδασκαλίας ή ίσως και κάποιο ενισχυτικό φροντιστήριο.
| © Μαριάννα Ρουμελιώτη |
Αυτό που δε μπορώ να μεταφέρω στο χαρτί είναι τα χαμόγελα αυτών των γυναικών μιλώντας για τον χώρο, τα παιδιά τους, την Ιφιγένεια, που είναι η παιδαγωγός τους. Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό αυτό που νιώθεις από αυτό που λέγεται. Το πιο σημαντικό μάθημα στην αυτοδιαχειριζόμενη δομή φύλαξης βρεφών στο Χαλάνδρι δόθηκε την πρώτη στιγμή που αποφάσισαν αυτοί οι γονείς να μην περιμένουν άλλο και κανέναν. Είπαν να κάνουν αυτό που πίστευαν καλό για τα παιδιά τους, ενώθηκαν και το κατάφεραν. Το πιο σημαντικό μάθημα δίνεται κάθε μέρα από όλους αυτούς τους ανθρώπους που διεκδικούν αυτό που τους αξίζει .
* Για περισσότερες πληροφορίες,
μπορείτε να επικοινωνήσετε με
τον Συνεταιρισμό Γονέων Χαλανδρίου
στο 210-6855572
*πηγή : http://enfo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου