Χανάμι στο Τόκιο

*Κείμενο-φωτογραφία: Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης 

Δεν είμαι πρωτότυπος. 

Τριάντα πέντε εκατομμύρια ιάπωνες και αμέτρητοι ξένοι, τουρίστες και κάτοικοι, 

συμμερίζονται την άποψή μου ότι κάθε συζήτηση περί Ιαπωνίας 
θα πρέπει να αρχίσει υποχρεωτικά από το Τόκιο. 
Δε θα μπορούσα λοιπόν να ξεκινήσω μια νέα συνεργασία όπως αυτή 
με το Ελληνοϊαπωνικό Κέντρο από κάπου αλλού παρά από την πόλη 
την οποία αισθάνθηκα εξίσου οικεία με την Αθήνα από την πρώτη στιγμή 
που πάτησα το πόδι μου σ’ αυτή.

Το Τόκιο έχει πολλούς τρόπους να σε κάνει να αισθανθείς άνετα 
–έχει επίσης και πολλούς τρόπους να σε κάνει να αισθανθείς ξένος 
με την πιο βαθιά και απελπιστική έννοια της λέξης, όμως το ένα δεν αναιρεί 
αναγκαστικά το άλλο. 
Προσωπικά, από τις στιγμές που με φέρνουν πιο κοντά στο Τόκιο, 
θα επιλέξω ως πρώτη τα πάσης φύσεως πανηγύρια, αυτά που στα ιαπωνικά λέγονται «ματσούρι».  
Και ένα από τα μεγαλύτερα ματσούρι (άσχετα αν συχνά δεν αποκαλείται έτσι), 
είναι αυτό του «χανάμι».

«Χανάμι» σημαίνει «βλέπω τα λουλούδια» και λέγοντας «λουλούδια» 
εννοούμε σχεδόν πάντα τις ανθισμένες κερασιές. 

Κάθε άνοιξη, την εποχή που οι κερασιές ανθίζουν, οι ιάπωνες εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία προκειμένου να καθίσουν κάτω από τα δέντρα και να απολαύσουν την ομορφιά τους. 
Κάποιοι κυνικοί αποκαλούν το χανάμι ευκαιρία για φαγητό και ποτό και ίσως 
να μοιάζει έτσι όμως στην πραγματικότητα οι ιάπωνες δεν έχουν ανάγκη για δικαιολογία 
αν πρόκειται για φαγητό και ποτό!

Το χανάμι, τα ματσούρι γενικότερα αλλά και πολλές άλλες δραστηριότητες που χαρακτηρίζουν τη ζωή των ιαπώνων είναι στην πραγματικότητα εκφράσεις του κοινωνικού αισθήματος· πρόκειται για ένα λαό ταυτόχρονα ακραία ιδιωτικό και ακραία κοινωνικό 
(υποθέτω ότι το πρώτο είναι συνέπεια του δεύτερου). 

Η κοινή απόλαυση ενός φαινομένου τόσο όμορφου, όσο είναι οι ανθισμένες κερασιές 
λειτουργεί σαν υπενθύμιση και υπογράμμιση, όχι της «ματαιότητας των πραγμάτων» 
όπως έχει λεχθεί κατά κόρον όσο του γεγονότος ότι οι θεατές είναι ιάπωνες.

Βεβαίως η σύντομη ζωή των λουλουδιών της κερασιάς παραπέμπει 
και στη ματαιότητα των πραγμάτων –και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι το σκέφτονται και έτσι. 

Όμως η πραγματική απόλαυση για μένα, και πιστεύω και για πολλούς ιάπωνες, 
είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση κοινότητας, η συμμετοχή σε ένα γεγονός που αφορά 
όλους όσους ζουν στην Ιαπωνία· ακόμα και αυτούς που απλώς έτυχε 
να βρίσκονται εδώ τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Η Ιαπωνία μου αρέσει κάθε εποχή. 

Όμως στ’ αλήθεια πιστεύω ότι όποιος θέλει να αισθανθεί το Τόκιο όπως ήταν πριν από 200-300 χρόνια, την εποχή του Έντο, θα πρέπει να βρεθεί εδώ την περίοδο που ανθίζουν οι κερασιές και να πάει σε ένα από τα δεκάδες σημεία για χανάμι κάποια από τις προτεινόμενες ημέρες. 

Δική μου προτίμηση είναι η Ασακούσα και πιο συγκεκριμένα το πάρκο Σουμίντα Κόεν, 

κοντά στον ποταμό Σουμίντα –από όπου και η φωτογραφία.

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής. Έχει συνεργαστεί με πλειάδα εφημερίδων, περιοδικών (τόσο του γενικού όσο και του ειδικού τύπου) και εκδοτικών οίκων και με ειδίκευση στο Ίντερνετ, τις πολεμικές τέχνες και την Ιαπωνία όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά του, μπορείτε να βρείτε στις διευθύνσεις
 http://about.me/GrigorisMiliaresis και http://www.japanarekore.gr/


πηγή:http://www.greecejapan.com