Το βράδυ, η ίδια αγκαλιά σ’ ένα ξένο αν κι απαράλλαχτο για χρόνια κρεββάτι.

Οι ίδιες αγωνίες κι οι ίδιοι φόβοι…

[Βίοι Παράλληλοι] Του Μ.Κ.Μώρου

Του άρεζαν πολύ οι επαναλήψεις.

Κάθε πρωί ξυπνούσε την ίδια ώρα, έτρωγε το ίδιο πρωινό, διαβάζοντας την ίδια εφημερίδα.

Μετά, οι σταθερές ώρες διδασκαλίας στο σχολείο

(το ίδιο μάθημα τριάντα χρόνια, με ύλη απαράλλαχτη).

Μόνος του γεύμα, παρά τα κάστρα,

Ύστερα ο αγαπημένος δίσκος με ρεμπέτικα του Τσιτσάνη.

Και κάθε βράδυ, η αιώνια αναζήτηση της ερωτόληπτης δόσης του

στα στενά κακόφημων συνοικιών.

Μόνο στην ποίησή του δεν είχε πρόγραμμα…

Πέθανε μόνος, στο δωμάτιό του, ανύπαντρος· με περιουσία του δυο μπλε τετράδια.

Τον είπανε «υπάνθρωπο», «κύναιδο» και «χαμερπή».

 

 

Δεν της άρεζαν καθόλου οι επαναλήψεις.

Κάθε πρωί, ξυπνούσε την ίδια ώρα, ετοίμαζε το ίδιο πρωινό, ξυπνούσε τον άντρα της.

Μετά, το ίδιο φιλί στο μάγουλο, το «καλό δρόμο»…

Η ετοιμασία του σπιτιού και του μεσημεριανού.

Το βράδυ, η ίδια αγκαλιά σ’ ένα ξένο αν κι απαράλλαχτο για χρόνια κρεββάτι.

Οι ίδιες αγωνίες κι οι ίδιοι φόβοι…

Πέρασαν τα χρόνια· διάβαζε όλο και περισσότερο ποίηση.

Πέθανε μόνη, στο σπίτι της, με ολόκληρη την οικογένειά της γύρω.

Την είπανε «γυναίκα», «μάνα» και «γιαγιά».

 

 

 artworks : Mehrnaz Rohbakhsh