Ο φόβος δεν είναι ρατσισμός

Οι νιόφερτοι αντιμετωπίζονταν πάντα με επιφυλάξει, περιέργεια, εχθρότητα. Μην πάμε μακριά. 
Ακόμα και στη δεκαετία του ’70, όταν ένα «άγνωστο» 
I .X. έφθανε στην πλατεία του χωριού, οι επιβάτες του ένιωθαν να τους διαπερνούν ματιές από τα καφενεία 
και μετά οι ερωτήσεις των ντόπιων έπαιρναν χαρακτήρα φιλικής ανάκρισης. Αλλά και κάθε καινούργιος ένοικος 
στην πολυκατοικία δεν περνάει από την κρησάρα και τα ιοβόλα σχόλια των υπολοίπων;

Όταν ένα παιδί αλλάξει σχολείο στη μέση της χρονιάς, δεν αντιμετωπίζει τον 
ιδιότυπο ρατσισμό των συμμαθητών του; 
Είναι εντυπωσιακό πόσο σκληροί μπορεί να γίνουν οι μικροί. 
Λες και προπονούνται ενστικτωδώς για τα χρόνια που θα αναμετρηθούν 
με την αληθινή ζωή και τους άλλους. 
Δεν αποτελούσαν ανδροπρεπέστατη παράδοση τα καψώνια των παλαιών 
φαντάρων στους καινούργιους; 
Οι πρωτοδιοριζόμενοι υπάλληλοι δεν περνούν ένα στάδιο αυθαίρετης αξιολόγησης 
από τους συναδέλφους τους που βαθμολογούν τον ενδυματολογικό κώδικα, 
τον τρόπο συμπεριφοράς, το λεξιλόγιο και την όρεξή τους για δουλειά; [...]

*τό άρθρο από : http://www.kathimerini.gr

*η φωτό από : Blanc & Noir - 黑與白

https://web.facebook.com/blcetnoir/photos/a.115679051867806.11537.115672921868419/525785104190530/?type=3&theater