Πάνε 23 χρόνια από τότε που κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, ανάμεσά τους και η αφεντιά μου -συμβασιούχοι για να ακριβολογώ- παίρναμε πόδι κακήν κακώς από την Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση και γινόμαστε θέμα στις εφημερίδες της εποχής με τίτλο "Στο δρόμο οι 559".
Τα μεγέθη, βεβαίως, δεν είναι ακριβώς συγκρίσιμα.
Διότι, τότε, στο δρόμο πέταξαν τα "μπλοκάκια".
Τώρα, πετάνε ολόκληρη την ΕΡΤ. Εκείνο όμως που δεν αλλάζει, ούτε θ' αλλάξει ποτέ, κι ισχύει τώρα όπως και τότε, είναι η αίσθηση του να σου δίνουν μια κλωτσιά και να σε διώχνουν.
Έτσι! Από τη μια στιγμή στην άλλη. Δίχως αξιολόγηση.
Ειδικά, δε, στην τωρινή περίπτωση, και δίχως διαβούλευση.
Απίστευτη χοντροκοπιά και κυνισμός.
Οποτεδήποτε, αυτά τα 23 χρόνια, χρειάστηκε να πάω στην ΕΡΤ,
μ' έπιανε η ψυχή μου.
Σήμερα, δε μ' έπιασε απλώς, είπα πως θα σκάσω.
Γιατί είδα το Νίκο και τη Μίνα μαζί με το μωρό τους. Δημοσιογράφοι.
Αμφότεροι άνεργοι πλέον και το στεγαστικό να τρέχει.
Γιατί είδα την Ελπίδα. Γιατί είδα τον Κώστα. Πρόκειται για δύο από τους καλύτερους μοντέρ που έχω συνεργαστεί παλιότερα στο Μέγκα.
Ήταν επιλογή τους, όπως και του Γιώργου και της Γιώτας -παντρεμένοι κι εκείνοι με παιδιά που σπουδάζουν- ν' αφήσουν την ιδιωτική τηλεόραση, να δώσουν εξετάσεις και να προσληφθούν μέσω ΑΣΕΠ στην ΕΡΤ. Και που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ; Στο δρόμο όπως όλοι. Στο δρόμο κι η Χρύσα.
Που μας ξελάσπωσε ουκ ολίγες φορές στο Βελιγράδι, στους νατοικούς βομβαρδισμούς το '99, όταν ψάχναμε και δεν βρίσκαμε κύκλωμα να στείλουμε τις ανταποκρίσεις μας.
Άξιοι, ανάξιοι, καλοί και κακοί επαγγελματίες, βύσματα κάθε λογής κι εργατοπατέρες -ίσα κι όμοια όλοι. Κλωτσιά και δρόμο.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να διαφωνεί με την ανάγκη, εδώ και τώρα, για εξορθολογισμό, αναδιάρθρωση κι εκσυγχρονισμό της δημόσιας τηλεόρασης.
Από κει, όμως, μέχρι το λουκέτο και την πυρά για το προσωπικό της
μεσολαβεί χάος!
Δεν είναι μόνο άδικο.
Είναι απάνθρωπο!
η πληροφορία από τό twitter
τό κείμενο από ΕΔΩ:http://www.karchilaki.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου