Ένας τόπος ευλογημένος από την φύση, ένα απέραντο «μουσείο» που απλώνεται στο πρώτο πόδι της Πελοποννήσου, με 96 παραδοσιακούς οικισμούς, 800 πύργους και 70 πανέμορφα σπήλαια. Αυτή είναι η Μάνη, ο τόπος που το γαλάζιο της θάλασσας υποκλίνεται στην δύναμη της πέτρας και την επιμονή των ανθρώπων!
Το τραχύ τοπίο της σε μαγεύει από την πρώτη ματιά. Άγρια βράχια και πέτρινοι πύργοι,
ανακατεύονται με βοτσαλωτές, δαντελωτές παραλίες και μυρωδάτα αγριολούλουδα,
θυμάρια, ρίγανη και λογιών λογιών αγριόχορτα.
Ο τόπος αυτός αποτελεί από μόνος του ένα απέραντο μουσείο
που περιμένει υπομονετικά να το εξερευνήσεις.
Γιατί η Μάνη δεν είναι προορισμός για δειλούς και βολεμένους ταξιδιώτες,
ούτε για όσους αποζητούν ειδυλλιακά, ευκολοχώνευτα τοπία.
Είναι για αυτούς που λατρεύουν το ιδιαίτερο τοπίο και τις προκλήσεις,
για όσους ψηφίζουν στεριά μες στο κατακαλόκαιρο,
αφήνοντας τους υπόλοιπους να στριμώχνονται στα νησιά.
Ενενήντα έξι από τους 118 παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου, κάποιοι από αυτούς μεσαιωνικοί, περισσότερες από 1000 βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες με εξαίρετες αγιογραφίες, περισσότερα από 70 πανέμορφα σπήλαια, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που μας δείχνουν την αριθμητική υπεροχή της ευλογημένης ετούτης περιοχής.
Οι επιλογές που έχει κανείς για εκδρομές στην ευρύτερη περιοχή της Μάνης είναι αρκετές και ο μόνος που μπορεί να θέσει περιορισμούς είναι ο χρόνος, που ποτέ δεν είναι αρκετός για τα όλα τα θάματα της περιοχής.
Εμείς προτιμήσαμε να διατρέξουμε το δεύτερο πόδι της Πελοποννήσου ακολουθώντας την παραλιακή διαδρομή και με αφετηρία την Λακωνική Μάνη, να καταλήξουμε στην Καρδαμύλη.
Ξεκινώντας την περιήγηση μας από την παραθαλάσσια πόλη του Γυθείου,
καταλάβαμε ότι η ζωή εδώ κυλάει όμορφα και οι ρυθμοί των μεγαλουπόλεων γρήγορα σβήστηκαν από τις αισθήσεις μας.
Η θαλασσινή αύρα, οι μυρωδιές από τα απλωμένα χταποδάκια και οι βόλτες στην προκυμαία, σε συνδυασμό με τα χρωματιστά σπίτια που απλώνονται στον λόφο Ακούμαρο, μας πήραν το μυαλό και μας θύμισαν ότι το ραχάτι είναι κυρίως καλοκαιρινό «σπορ».
Όμως, παρά τα θέλγητρα του Γυθείου, η αποστολή μας μόλις είχε ξεκινήσει κι εμείς είχαμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Συνεχίζοντας προς Σκουτάρι και Κότρωνα, κάναμε μια παράκαμψη για την όμορφη, αμμουδερή παραλία της Αγίας Βαρβάρας.
Οι θρύλοι για τον κρυμμένο θησαυρό που έθαψαν με προσοχή οι πειρατές κάτω από το εκκλησάκι μας έβαλαν σε πειρασμό, αλλά η γη της Μάνης μας καλούσε επίμονα.
Συνεχίσαμε προς τον παραθαλάσσιο Κότρωνα, όπου στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Τευθρώνη και ψάξαμε τις «αποδείξεις» στις εντοιχισμένες επιγραφές που κοσμούν σπίτια και εκκλησίες.
Από ‘κει, ένα καΐκι μας οδήγησε στην Σπηλιά του Άδη στο Ταίναρο, για να αναζητήσουμε τα ίχνη της Ευρυδίκης.
Ίσως γι’ αυτό στον τόπο ετούτο τα μοιρολόγια να έχουν τόση τέχνη,
ίσως αυτή η εγγύτητα προς την άλλη ζωή, τη «μετά», να έκανε τους Μανιάτες
να αναμετρώνται με τον θάνατο με τόσο θάρρος, φιλοσοφήσαμε, προτού πάρουμε
το δρόμο του γυρισμού γεμάτοι δέος και σκέψεις.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να κυνηγούμε τα σύννεφα που απλώνονταν μπροστά μας προσπαθώντας να υποτάξουν το μανιάτικο τοπίο, εις μάτην.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε στα χωριά Αγριλιά και Δρυμός, για να θαυμάσουμε την απίστευτη θέα και λίγο αργότερα στο Νύφι και τη Λάγια, με τους «Κόλουρους Πύργους» και τα όμορφα εκκλησάκια.
Σειρά είχε το παραλιακό Μαρμάρι και μια βουτιά στα ρηχά
και ζεστά νερά με θέα το απέραντο πέλαγος.
Στην Βάθεια, έναν αμφιθεατρικά χτισμένο οικισμό με διάσπαρτους πύργους και εκκλησάκια,
δυσκολευτήκαμε να συγκεντρώσουμε το βλέμμα μας.
Η εξαιρετική θέα και η παραδοσιακή μανιάτικη αρχιτεκτονική κονταροχτυπήθηκαν για τα πρωτεία.
Τα απομεινάρια των πύργων και των εκκλησιών που στριμώχνονται στην κορυφή του λόφου μοιάζουν να ξέμειναν εδώ στο πέρασμα των χρόνων, περιμένοντας μερικές δεκάδες μάτια να τα κοιτούν εκστασιασμένα. Διώροφοι και τριώροφοι πύργοι από γκρίζα πέτρα, με μικρά παράθυρα που θυμίζουν πολεμίστρες και την ζεματίστρα να στέκει πάνω από την πόρτα, έτοιμη να αντιμετωπίσει τον απρόσκλητο εισβολέα, αποτελούν τα μέλη αυτής της πυκνοχτισμένης οικιστικής συστάδας που «φύεται» πάνω στο λόφο.
Αποσβολωμένοι ακόμα από την ομορφιά του τοπίου πιάσαμε το τιμόνι για τον επόμενο σταθμό.
Το απόβραδο μας βρήκε στο Γερολιμένα για φρέσκο ψάρι
και μεζεδάκια πάνω στο γραφικό λιμανάκι,
μετρώντας τους τραμπαλισμούς των βαρκών πάνω στα κύματα.
Επόμενη στάση Αρεόπολη και η φωτισμένη κωμόπολη μας έδωσε μια γερή γεύση από την ομορφιά της, από την πρώτη γνωριμία. Το άρωμα της παράδοσης καιροφυλακτεί μέσα σε μικρά καφενεία και πετρόχτιστα σοκάκια, δίπλα από πύργους και μαγαζάκια με μυρωδικά και προϊόντα της μανιάτικης γης.
Εμείς χαθήκαμε για λίγο στα εκατοντάδες πέτρινα καλντερίμια της Αρεόπολης και γευτήκαμε σύγκλινο,
το περίφημο καπνιστό χοιρινό με νότες φασκόμηλου και πορτοκαλιού,
που αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μας εδέσματα και τα πολύτιμα λούπινα,
που πλέον είναι δυσεύρετα, αλλά εξαιρετικά θρεπτικά!
Επόμενος προορισμός, Σπήλαια Δυρού, Λιμένι και Οίτυλο.
Κατηφορίζοντας πάλι νότια από την Αρεόπολη, στρίψαμε από τον Πύργο Δυρού.
Ένα από τα ωραιότερα, αν όχι το ωραιότερο λιμναίο σπήλαιο του κόσμου,
ο Δυρός χωρίζεται ουσιαστικά σε τρία σπήλαια, από τα οποία όμως μόνο αυτό της Βλυχάδας είναι επισκέψιμο. Τα Σπήλαια Δυρού εκτείνονται σε μήκος 14 χιλιομέτρων μέσα στα σπλάχνα της μανιάτικης γης, η τουριστική διαδρομή, όμως, έχει συνολικό μήκος 1.500 μέτρα.
Η σταθερή θερμοκρασία των σπηλαίων, που κυμαίνεται ανάμεσα στους 17-19ο Cολόκληρο τον χρόνο, δροσίζει τον επισκέπτη και η περιήγησή, που γίνεται με βαρκάδα, διαρκεί περίπου μισή ώρα.
Κατάλευκες κολώνες που αναδύονται μέσα από το νερό, σταλαχτίτες και σταλαγμίτες που παίζουν στους χρωματισμούς του ροζ και του κόκκινου σε άλλα σημεία, αλαβάστρινα αραβουργήματα, προίκισαν τις αίθουσες με ξεχωριστά ονόματα:
οι Ηράκλειες στήλες, η Λίμνη των Ωκεανίδων, τα Φοινικόδεντρα, το Προσκυνητάρι, το Πέτρινο Λουλούδι, τα Ροζ Σαλόνια, οι Βελούδινοι Σταλαχτίτες, ο Φάρος, η Χρυσή βροχή, η Θάλασσα των Ναυαγίων, η Σοκολατένια αίθουσα, το Δίχτυ της Αράχνης, το Σπήλαιο της Βηθλεέμ, ο Ιπτάμενος δίσκος, η Αίθουσα των Ερωτευμένων, η Λίμνη με τις Νεράιδες, είναι μερικά από αυτά που συναντά κανείς στην διαδρομή του.
Μαγεμένοι ακόμα από την απίστευτη ομορφιά που κρύβει στα σπλάχνα του αυτός ο τόπος, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε προς Λιμένι, για να αφήσουμε στον εαυτό μας τον απαραίτητο χρόνο να χωνέψει όλο αυτό το μεγαλείο που αντίκρισε πριναπό λίγο.
Το επίνειο της Αρεόπολης, διαθέτει γραφικότητα ξεχωριστή, διαυγή γαλάζια νερά και όμορφα ταβερνάκια που συγκέντρωσαν την προτίμηση μας.
Ένα ελληνικό καφεδάκι για να ανασυντάξουμε δυνάμεις, λίγο ακόμα ραχάτι και βουρ για Οίτυλο.
Πράσινο στον αμφιθεατρικά χτισμένο οικισμό και από κοντά τα ερείπια του Κάστρου της Κελεφάς, υπόδειγμα τουρκικής οχυρωματικής που χτίστηκε το 1670. Επιστροφή στην παραλιακή διαδρομή και το οδοιπορικό μας φτάνει προς το τέλος του, με την Καρδαμύλη να αποτελεί το αποχαιρετιστήριο σημείο για το ταξίδι μας.
Η Μεσσηνιακή Μάνη δεν θεωρείται από πολλούς ισάξια του άγριου τοπίου της Μέσα Μάνης ή του λακωνικού κομματιού της, αλλά τα πετρόχτιστα σπίτια της Καρδαμύλης και των γύρω χωριών έχουν κι αυτά την δική τους ξεχωριστή γοητεία. Ο πολυφωτογραφημένος Άγιος Σπυρίδωνας με τις πανέμορφες λεπτομέρειες, οι τάφοι των Διοσκούρων, λαξευμένοι επάνω σε βράχο και τα ερείπια των ενετικών τειχών στο νησάκι Μερόπη είναι μερικά μόνο από τα αξιοθέατα. Οι λάτρεις της πεζοπορίας, πάντως, όπως εμείς χαράζουν την δική τους πορεία. Η δική μας περνούσε μέσα από το Φαράγγι Βυρού, για να φτάσουμε μέσα από έλατα, πεύκα και ελαιώνες στο δάσος της Βασιλικής. Αφήσαμε τα πνευμόνια μας να γεμίσουν με καθαρό αέρα και μυρωδιές ρίγανης, θυμαριού και άγριων λουλουδιών με άγνωστη ονομασία αλλά αναμφισβήτητη ομορφιά και καταλάβαμε γιατί κάθε καλοκαίρι τόσοι Βόρειοι Ευρωπαίοι κατηφορίζουν για μια βόλτα στην Μάνη.
Κι αν σας κάνει εντύπωση που καμία αναφορά δεν έχουμε κάνει ως τώρα
στους κατοίκους της περιοχής, τους περήφανους Μανιάτες,
είναι γιατί πιστεύουμε ότι η αυθεντικότητα δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις.
*Μόνο υπομονή και διάθεση για ανακάλυψη χρειάζεται,
κι αυτό είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις,
ειδικά αν έχεις αποφασίσει να επισκεφθείς τον τόπο ετούτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου