Οι τσίχλες αποτελούνται από γλυκαντικό, αρωματικά, συντηρητικά και μαλακτικά, από σάκχαρα και αρωματικά συστατικά όπως έλαια μέντας, ή άλλες γεύσεις. Τα μαλακτικά είναι συνήθως φυτικά έλαια, ή γλυκερίνη. Όλα αυτά δεν αποτελούν κανένα πρόβλημα για το πεπτικό μας σύστημα το οποίο τα διασπάει πολύ πολύ εύκολα. Το συστατικό που μπορεί να αντέξει τόσο το οξύ στο στομάχι, όσο και τα πεπτικά ένζυμα στο έντερο, είναι η βάση τσίχλας.
[...]
Ο μόνος τρόπος που μια τσίχλα θα μπορούσε να μείνει μέσα στο σώμα μας είναι η ποσότητα της να είναι σχεδόν τεράστια και να φράξει τα έντερα. Όπως για παράδειγμα συνέβη το 1998 σε 3 διαφορετικές περιπτώσεις παιδιών. Ένα 4χρονο παιδάκι στο οποίο οι γονείς του έδιναν τσίχλες συνέχεια, αλλά εκείνο μόλις “έφευγε η ζάχαρη” αντί να τις φτύσει, τις κατάπινε. Έτρωγε μέχρι και 6 τσίχλες τη μέρα και όλες κατέληγαν στο στομάχι του. Κάθε μέρα. Κάποια στιγμή το παιδί άρχισε να κλαίει και να λέει ότι δεν μπορεί να ενεργηθεί. Και ύστερα από μια εβδομάδα έντονων πόνων, το πήγαν στον γιατρό. Οι ακτινογραφίες έδειξαν κάτι “σφηνωμένο” στα έντερα λίγο πριν την έξοδο, το οποίο εμπόδιζε το παιδί να “εκκενώσει”. Οι γιατροί έβαλαν τον 4χρονο στο χειρουργείο και του αφαίρεσαν από τον πρωκτό μια μεγάλη μάζα τσίχλας. Δεν πέρασαν 7 χρόνια όπως λέει ο αστικός μύθος αλλά 7 ημέρες και του προκάλεσε πρόβλημα.
Παρόμοιες είναι και οι 2 άλλες περιπτώσεις. Δηλαδή μεγάλες ποσότητες από τσίχλα που είχαν καταπιεί παιδιά είχαν σφηνώσει στα έντερα τους.
Πάντως σε καμία περίπτωση η τσίχλα εάν την καταπιούμε κατά λάθος, ή αφηρημένοι δεν μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Αρκεί βέβαια να μην είναι 6 και 7 τσίχλες τη μέρα. Τότε ποτέ δεν ξέρει κάνεις... Ο αστικός μύθος μπορεί να επιβεβαιωθεί.
τό διάβασα ΕΔΩ:iatropedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου