Ο Νταλί, μετά την περιβόητη άρνησή του να εξεταστεί από τους καθηγητές της Ακαδημίας των Τεχνών στην Μαδρίτη το 1926 και την οριστική διαγραφή του από τη σχολή, επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Παρίσι. Γνωρίζεται με τον Πικάσσο κι επηρεάζεται βαθύτατα από αυτόν.
Εξάλλου με τον κυβισμό πειραματιζόταν από τα φοιτητικά του χρόνια. Η ενασχόληση του Νταλί με τον κυβισμό δεν αφορούσε απλώς την αστείρευτη καλλιτεχνική του ανησυχία, που μόνο μέσα από τον πειραματισμό και τη διαρκή καλλιτεχνική ανατροπή μπορούσε να διοχετευτεί, αλλά και την ίδια την αινιγματική του φύση, την αξεδιάλυτα δεμένη με την πρόκληση και την εκκεντρικότητα.
Η εκκεντρικότητα του Νταλί διαχεόταν με τρόπο ανεπιτήδευτο ως φυσική παρουσία μιας προσωπικότητας που αδυνατούσε να βρει άλλο τρόπο έκφρασης. Ο Μπουνιουέλ, στην αυτοβιογραφία του, αναφέρει ότι πολλοί ήταν αυτοί που κορόιδευαν τον Νταλί για το ντύσιμό του.
Ο Νταλί όχι μόνο ήταν αδύνατο να πτοηθεί από οτιδήποτε, αλλά, θα λέγαμε ενστικτωδώς, είχε υιοθετήσει το ρόλο της εκκεντρικότητας ως κάτι αναπόφευκτο, σχεδόν νομοτελειακό. Η αδιαφορία για οποιοδήποτε σχόλιο και η θρασύτητα που εξέπεμπε προς κάθε κατεύθυνση, με άλλα λόγια η εγγενής αλαζονεία της απόλυτης πεποίθησης της υπεροχής ή αλλιώς η άκρατη μεγαλομανία του, εκμηδένισαν όλους τους φόβους διασφαλίζοντας την έσχατη προσωπική ελευθερία. Η ελευθερία αυτή δεν μπορούσε να βρει πιο πρόσφορο έδαφος εξωτερίκευσης από την ίδια την τέχνη, που μόνο ανατρεπτικά μπορεί να νοηματοδοτηθεί.
Στην «Παρανοϊκο-Κριτική» ο Νταλί αναφέρει ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο από τις σπουδές του στην Μαδρίτη: «Η μανία μου να κάνω συνεχώς και συστηματικά το αντίθετο απ’ αυτό που κάνει όλος ο κόσμος, με σπρώχνει σε παραδοξολογίες που δεν αργούν να μου εξασφαλίσουν μια αληθινή δημοτικότητα στους μαδριλιάνικους καλλιτεχνικούς κύκλους. Μια μέρα, στο μάθημα της ζωγραφικής, είχαμε να ζωγραφίσουμε βλέποντάς το ένα γοτθικό αγαλματίδιο της Παρθένου. Πριν βγει, ο καθηγητής μας προτρέπει ακόμα να κάνουμε ακριβώς ό,τι “βλέπει” ο καθένας μας. Δεν είχε καλά γυρίσει την πλάτη του και δοσμένος σε μια φρενιτιώδη ανάγκη μυστικισμού, αρχίζω να ζωγραφίζω, εμπνευσμένος από έναν κατάλογο, μια ζυγαριά που σχεδιάζω με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια…..Στο τέλος της βδομάδας, ο καθηγητής έρχεται να διορθώσει και να σχολιάσει τη δουλειά μας και μένει απολιθωμένος μπροστά στον πίνακα που του παρουσιάζω. Κι ενώ όλοι οι μαθητές μας περιτριγυρίζουν μέσα σε μια αγχώδη σιωπή, τολμώ να πω με μια φωνή λίγο αμήχανη από την ντροπαλοσύνη μου: “Εσείς μπορεί να βλέπετε μια Παρθένο, όπως τη βλέπει όλος ο κόσμος, εγώ, ωστόσο, βλέπω μια ζυγαριά”». (σελ. 32 – 33).
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν δεδομένο ότι θα προσχωρούσε στους σουρεαλιστές.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπρετόν ενθουσιάστηκε όταν τον γνώρισε.
Δεν είναι τυχαίο ότι εκθείασε την «Παρανοϊκο-Κριτική» του. Γιατί... [...]
πολύ περισσότερα ΕΔΩ : http://eranistis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου