Σελίδες

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Το «Εμπορικόν» και οι κύκλοι της Ιστορίας Το παλαιό ξενοδοχείο ετοιμάζεται για μια νέα εποχή, ενώ η οδός Αιόλου αλλάζει όψη.


Ετοιμη η πρόσοψη της νέας εποχής του ξενοδοχείου 
«Εμπορικόν» που έχει ήδη αρχίσει, ανανεώνοντας την οδό Αιόλου.

Το παλαιό ξενοδοχείο της οδού Αιόλου 27 δεν συγκαταλέγεται στα «αριστουργήματα» της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής. 

Στα «νιάτα» του υπήρξε ένα από τα πολλά καλά κτίρια που χτίζονταν στους ασχημάτιστους ακόμα δρόμους της άγουρης πρωτεύουσας. 
Αλήθεια, πόσοι θα το θυμόμασταν σήμερα αν η μοίρα είχε σταθεί πιο σκληρή μαζί του, όπως συνέβη με πάμπολλα αριστουργήματα της προπολεμικής παραγωγής που χάθηκαν οριστικά στα χρόνια της ανοικοδόμησης;

Η σημασία του ξενοδοχείου «Εμπορικόν» δεν είναι αποκλειστικά αρχιτεκτονική. 
Αν είχε κατεδαφιστεί, θα χάναμε ένα εξαιρετικό τεκμήριο της οικονομικής άνθησης που γνώρισε η οδός Αιόλου τον 19ο αιώνα. 
Ο δρόμος χαράχθηκε το 1835 και ήδη το 1850 είναι ένας σημαντικός εμπορικός άξονας, γεμάτος από καταστήματα, καφενεία, ξενοδοχεία και δημόσιες υπηρεσίες. - Μια συναρπαστική εικόνα του δρόμου μάς δίνει η Ρόζα φον Γκέρολντ, 
εύπορη και κοσμική κυρία της Βιέννης του 19ου αιώνα η οποία επισκέφθηκε την Αθήνα το 1883: «Εδώ η κίνηση είναι ακόμη ζωηρότερη, πραγματική φουσκοθαλασσιά, κάθονται και στέκονται όρθιοι μπροστά από τα καφενεδάκια τόσοι πολλοί παρδαλά ντυμένοι άνδρες και μιλούν και καπνίζουν, που νομίζει κανείς πως πρόκειται για εθνοσυνέλευση. Και όμως, είναι μόνο η ώρα της ανάπαυσης, μετά το κλείσιμο των μαγαζιών, και της ακατάσχετης φλυαρίας (...). Παντού και πάλι τα καταστήματα με τα ζαχαρωτά, τα καροτσάκια με τα βουνά των πορτοκαλιών (...). 
Μετά τη θορυβώδη οδό Αιόλου, είδαμε ήσυχους στενούς δρόμους όπου υπάρχουν ακόμη πολλά σπίτια από την εποχή της τουρκοκρατίας, δηλαδή στρογγυλοί ή τετράγωνοι τοίχοι χωρίς παράθυρα, σκεπασμένοι με τρούλους. 
Εχει κανείς την εντύπωση πως βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ».
Σε αυτό το κοινωνικό και οικονομικό κλίμα ανεγείρεται και το ξενοδοχείο «Εμπορικόν» στο γύρισμα του περασμένου αιώνα. 
Εδώ, εξάλλου, στην οδό Αιόλου, ανοίγει το 1832 το πρώτο ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού της ρημαγμένης πόλης, το «Ξενοδοχείον της Ευρώπης», που διηύθυνε ένα ζευγάρι Ιταλών, οι Καζάλι, και αργότερα μετονομάστηκε σε «Hotel Royal». Αν υπήρχε το tripadvisor τη δεκαετία του 1830, ο περιηγητής Edmont About θα σημείωνε: «Οι παραγγελιοδόχοι, οι μικροϋπάλληλοι και όλοι εκείνοι που θέλουν να ζήσουν με οικονομία, χωρίς να πολυνοιάζονται για την καθαριότητα, πάνε και μένουν στο “Ξενοδοχείον της Ευρώπης”… 
Μια μέρα που έκανα την απρονοησία να πάω να δω έναν από τους ενοίκους του ξενοδοχείου, είχα τη θλιβερή τύχη να δω τον ξενοδόχο να τσακώνεται με τη γυναίκα του, που φώναζε ονομαστικά όλους τους ενοίκους σε βοήθειά της».

Το 1835 ανοίγει το ξενοδοχείο «Αίολος». 
Η σχετική ανακοίνωση στον Τύπο αναφέρει: 
«Υπό το όνομα Αίολος ανοίγεται ξενοδοχείον εν Αθήναις, πλησίον της πλατείας του Πλατάνου και της Πνυκός. 
Εις το ξενοδοχείον τούτο δίδονται δωμάτια εφωδιασμένα με κραββάτους και έπιπλα ευρωπαϊκά, πωλούνται δε διαφόρων ειδών οίνοι της Ευρώπης και άλλα διάφορα οινοπνευματώδη ποτά. 
Δίδεται πρόγευμα με τζάι και διάφορα άλλα ξηρά βρώματα. 
Τα φαγητά της τραπέζης γίνονται και κατά τον ευρωπαϊκόν και κατά τον τουρκικόν τρόπον, αι δε τράπεζαι είναι εις πάσαν ώραν έτοιμαι. 
Τα πάντα δίδονται εις μετρίας τιμάς». 

H Aιόλου «παλεύει» (όπως άλλωστε και όλη η πόλη) να αποκτήσει ευρωπαϊκή όψη, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο. Η «Εφημερίς» σε μια γλαφυρή της τοποθέτηση το 1891 θέτει το θέμα: 
«Η συγκέντρωσις του πλήθους γίνεται κατά δεύτερον λόγον εις τας οδούς του Αιόλου και της Αθηνάς. 
Αι οδοί αυταί δεν απέβαλον εισέτι ολοτελώς τον χρωματισμόν εμπορικών οδών ανατολικής πόλεως. 
Ολα αυτά, τα έξωθεν των θυρών κρεμάμενα αντικείμενα, προδίδουσιν τας ανατολικάς συνηθείας των πραγματευτάδων, οίτινες εκθέτουσιν έξωθεν της θύρας των ό,τι εκλεκτόν έχει ένδον το κατάστημά των...».
Σήμερα, σε ακόμα έναν κύκλο της ιστορίας των πόλεων, η οδός Αιόλου ξαναγίνεται «της μόδας». 

Η γενναία αποκατάσταση του «Εμπορικόν» και η μετατροπή του σε ξενοδοχείο-μπουτίκ με 12 δωμάτια είναι ένα από εκείνα τα «μικρά» γεγονότα στην ιστορία των δρόμων των πόλεων που σηματοδοτούν κάτι περισσότερο. 
Ηδη στο ισόγειο λειτουργούν το καφέ και το εστιατόριο, που μαζί με τα νέα καταστήματα στην ευρύτερη πλατεία Αγίας Ειρήνης μάς προετοιμάζουν για τη νέα - παλιά ταυτότητα του δρόμου. 
Σε δύο χρόνια από σήμερα η οδός Αιόλου θα είναι ένας άλλος δρόμος.



Φωτογραφία: Σχεδόν έτοιμο το Εμπορικόν στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Μαγεία..



                                                              Φωτογραφία: Το νέο cafe bar στο ξενοδοχείο Εμπορικόν       
                                                              Το νέο cafe bar στο ξενοδοχείο Εμπορικόν

Καλό μήνα από αύριο.....





από : Nicholas Bartzelai


..... κάποτε κάποιος μου είχε πεί....



Τίποτα δέν κρατάει αιώνια.
Ούτε η δυστυχία....
Έκανε Λάθος.

Κάτι κρατάει...

Πρέπει νά κρατάει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις...

ΟΙ ΦΙΛΟΙ....

Νίκησα;Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω: Είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος -- *Ν.Καζαντζάκης


Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τη Συρία Διάγγελμα Ομπάμα από λεπτό σε λεπτό - Έτοιμες για επίθεση οι ΗΠΑ


40 τρόποι για να καταλάβεις ότι έπιασες τα.... 40


40 τρόποι για να καταλάβεις ότι έπιασες τα 40

Μην ανησυχείς όμως! 
Διάβασε το 40!

1. Το 90% του χρόνου που ξοδεύεις μπροστά στον υπολογιστή είναι για δουλειά.

2. Γνωρίζεις τι είναι η χοληστερόλη.

3. Έξι η ώρα το πρωί είναι η ώρα που ξυπνάς και όχι η ώρα που πας για ύπνο.

4. Είσαι αυτός που τηλεφωνάει στην αστυνομία να σταματήσει τα παλιόπαιδα που ξεσήκωσαν τη γειτονιά με το πάρτι.

5. Δεν βαριέσαι πια τόσο πολύ τις οικογενειακές συγκεντρώσεις.

6. Ψάχνεις στο google για «όγκο στον εγκέφαλο» κάθε φορά που έχεις πονοκέφαλο.

midlifewebpix-237x350
7. Δείπνο και σινεμά είναι ολόκληρο το ραντεβού αντί για το ξεκίνημα του.

8. Η φράση «Δεν θα ξαναπιώ τόσο!» αντικαθίσταται από τη φράση «Δεν μπορώ πια να πιω όπως έπινα!»

9. Είσαι διαθετειμένος να ξοδέψεις πολλά χρήματα για ποδήλατο.

10. Ξεκινάς kick-boxing, αλλά αναγκάζεσαι να σταματήσεις σε δύο εβδομάδες.

11. Αναρωτιέσαι αν διάνυσες τη μισή ζωή σου.

12. Ελέγχεις το συνταξιοδοτικό σου πρόγραμμα και ενδιαφέρεσαι για τα ηλικιακά όρια λήψης σύνταξης.

13. Αναρωτιέσαι αν είναι πολύ αργά για να ξεκινήσεις μια επιχείρηση.

14. Οι αυτόματες διαφημίσεις google εμφανίζουν στην οθόνη σου κλινικές φαλάκρας και ινστιτούτα δίαιτας.

15. Σκέφτεσαι να αφήσεις γενειάδα.

16. Δεκαεννέα από τα 25 πιο πολυπαιγμένα τραγούδια στο iPod σου, είναι από Oasis και U2.

17. Αγοράζεις ή σκέφτεσαι να αγοράσεις iPad.

18. Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής υψηλού επιπέδου στην ηλικία σου.


19. Όταν συναντάς έναν παλιό συμμαθητή στο δρόμο, αναρωτιέσαι γιατί φαίνεται τόσο μεγάλος.

20. Αντιλαμβάνεσαι ότι το μοναδικό άθλημα στο οποίο έχεις ακόμα πιθανότητες επιτυχίας είναι το τάβλι.

21. Τα Σαββατοκύριακα σου γεμίζουν με πάρτι γενεθλίων των παιδιών.

22. Αναρωτιέσαι αν αρμόζει στην ηλικία σου να φοράς τζιν.

23. Αγοράζεις μηχανή καφέ εσπρέσο.

24. Αποφασίζεις να τρως πιο υγιεινά.

25. Πηγαίνεις για clubbing και θυμάσαι γιατί είχες αποφασίσει να μην ξαναπάς.

26. Ανησυχείς για τα παιδιά σου μην εκτεθούν πολύ στην τεχνολογία.

27. Θα ήθελες τα παιδιά σου να παίζουν στον κήπο, όπως και εσύ.

28. Τέλειο σαββατοκύριακο για εσένα είναι δύο μπουκάλια κρασί χωρίς παιδιά.

29. Τα παιδιά σου αρνούνται να είναι φίλοι μαζί σου στο Facebook

30. Αναρωτιέσαι γιατί θεωρούσες τον θείο σου μεγάλο όταν εσύ ήσουν μικρός

31. Οι φίλοι σου παντρεύονται και παίρνουν διαζύγιο αντί να τα φτιάχνουν και να χωρίζουν.

32. Προσέχεις πως σηκώνεσαι από το κρεβάτι για να μην πιαστεί η μέση σου.

33. Χρησιμοποιείς μεγάλη γραμματοσειρά στον υπολογιστή.

34. Οι νεότεροι σε προσφωνούν "κύριε/α".

35. Δεν θέλεις να βλέπεις παλιές σου φωτογραφίες.

36. Δυσανασχετείς όταν η κουβέντα πηγαίνει στις ηλικίες.

37. Δεν γιορτάζεις πια τα γενέθλια.

38. Αρχίζει να σου αρέσει περισσότερο η ζωή στο χωριό (αλλά όχι οι αγροτικές δουλειές).

39. Μοιάζεις όλο και περισσότερο στους γονείς σου, παρόλο που ορκιζόσουν ότι δεν θα γίνεις σαν αυτούς.

40. Χαμογέλασες όταν διάβασες ότι η ζωή μας ξαναρχίζει μετά τα 46 μας χρόνια! 
Δες τον πίνακα της καμπύλης ευτυχίας!

ContentSegment 16936196W800 H0 R0 P0 S1 V1Jpg-350x216


*τό διάβασα εδώ : thessalonikiartsandculture.gr

* πηγές :  
http://antikleidi.com
http://www.piperies.gr
http://dailyarticle.gr



«Αγαπώ», «Συγνώμη», «Ευχαριστώ». Πόσες φορές ακούσαμε αυτές τις λέξεις; Πόσες φορές τις είπαμε; Πόσες φορές διστάσαμε λίγο πριν τις ακούσουμε με τη δική μας φωνή;



Αν οι άνθρωποι ήταν τα λόγια τους,
τότε θα χρειαζόταν ο καθένας
έναν ολόκληρο πλανήτη,
μόνο για να μπορεί να αναπνεύσει.
Λόγια εύκολα, λόγια πολλά, λόγια μεγάλα.

Κι αν σταματούσαμε να μιλάμε τόσο
κι αποφασίζαμε να εκφραστούμε;
Με τα μάτια; Με τα χέρια; Με το σώμα;
Πώς θα λέγαμε «Αγαπώ»; «Συγνώμη»; «Ευχαριστώ»;

Κι αν αποφασίζαμε να μιλήσουμε με πράξεις;


«Αγαπώ»; «Συγνώμη»; «Ευχαριστώ»;


Με πράξεις…




πηγή :λιλικα αρνακη

Τύμπανα Πολέμου , Άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη



- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.
Νέος στόχος η Συρία.
- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.
- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.
- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ' αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν... Έτσι μ' αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.
- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;
- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί
- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;
- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.
- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.
- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.
- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική... Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας... Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
*
Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.
Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.
Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ' υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.
Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου...


Αθήνα, 29.8.2013



πηγή : http://www.epikoinonia-arg.gr




ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΕΝ....τάξη: Ο ΛΑβΥΡιΝΘοΣ......Ο ΜΙνΩΤΑυΡΟΣ ....Ο ΜιΤοΣ της ΑΡι......// ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΑΡΘΡΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΛΟΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ !!!!




Για τους παλαιότερους ένα καινούργιο παιχνιδάκι, για τους νέους το πλέον αγαπημένο παιχνιδάκι.


Είναι όμως παιχνιδάκι τούτο δω; 

Το διαδίκτυο είναι ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ. 
Πληροφορία καλωδιωμένη, που τραβάει τους περιηγητές σε εκατομμύρια διαφορετικούς διαδρόμους.
Ο κάθε δρόμος μπορεί να σε βγάλει κάπου.Το κακό είναι πως σε μία από όλες τις άκρες που μπορεί να σε βγάλει , υπάρχει περίπτωση να σε περιμένει απλά ο Μινώταυρος. Υπομονετικά. Σίγουρος πως θα πέσεις επάνω του.
Πριν την έναρξη της περιήγησης, ίσως είναι καλό να εφοδιαστείς με τον Μίτο.
 Να έχεις ένα κράτημα.
Μη μπουκάρεις έτσι άνετος. Ακολουθώντας φωνές, μουσικές, φώτα στην άκρη του διαδρόμου, ψιθύρους.
Πρέπει να έχεις ένα νήμα τυλιγμένο γύρω σου.
Κι αυτό το νήμα δεν μπορεί παρά να είναι τα εφόδια ενός καλού ιχνηλάτη.
Τι χρειάζεται αλήθεια ένας καλός ιχνηλάτης; Σκέψου. Να επιβιώσεις και να βρεις την άκρη δεν είναι τύχη. Είναι ζήτημα τακτικής, γνώσης, προσωπικής ικανότητας,αντοχής, δύναμης, κι ένστικτο.
Είσαι σ΄ένα λαβύρινθο που μοιάζει να μην έχει τέλος.
Οτιδήποτε κι αν ψάξεις, όποιο δρόμο κι αν πάρεις θα ανοίγονται άλλοι εκατό μπροστά σου, κι ο καθένας από αυτούς θα σε αναγκάζει να επιλέξεις άλλους τόσους ο καθένας.
Που είναι η άκρη;
Η άκρη που δεν περιέχει το Μινώταυρο;
Και τελικά ποιος σ΄βαλε εκεί κι από ποιον κατασκευάστηκε αυτός ο παράξενος κόσμος;
Αντί όμως να χάνουμε  τον καιρό μας σε τέτοια ερωτήματα οι απαντήσεις των οποίων ελάχιστη σημασία έχουν, ας δράσουμε !
Ας δράσουμε προληπτικά πριν ανακαλύψουμε την ύπαρξη του Μινώταυρου και εμείς απέναντί του χωρίς τη βοήθεια του Μίτου της Αριάδνης να μην ξέρουμε τι να κάνουμε.....
Μιας και έλαχε σε μας να οδηγήσουμε τους μικρότερους σε σωστά μονοπάτια στο διαδίκτυο για να αποφύγουν λύκους και Μινώταυρους , ας το κάνουμε με ευθύνη.
Δεν πειραματιζόμαστε με τις μικρές παιδικές ψυχές όταν πάμε να εφαρμόσουμε μια δράση.
Εκπαιδευόμαστε σωστά πριν την εφαρμογή της , και σχεδιάζουμε με πολλή μεγάλη ευθύνη αυτό το οποίο θέλουμε να εφαρμόσουμε .
Πρέπει να κάνουμε το καλύτερο βάζοντας τον καλύτερό εαυτό μας και στοχεύοντας στο καλύτερο αποτέλεσμα.


Εμείς εδώ στην Πάτρα κάναμε το καλύτερο;... 
[...]





*ολόκληρη η δμοσίευση ΕΔΩ :http://diadiktyopatra.blogspot.gr





Ινδία: Kαταδικάσθηκε σε... 3ετή φυλάκιση για βιασμό και θάνατο φοιτήτριας "Κρίθηκε ένοχος για βιασμό και ανθρωποκτονία και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση", δήλωσε ο υπεύθυνος της έρευνας Ανίλ Σάρμα, ανακοινώνοντας την πρώτη καταδικαστική απόφαση σε σχέση με την υπόθεση αυτή.




Σε μόλις τρία χρόνια φυλάκιση, στην ανώτερη επιτρεπόμενη ποινή, καταδίκασε το Σάββατο Ινδικό δικαστήριο έναν έφηβο για τη συμμετοχή του στον ομαδικό βιασμό φοιτήτριας στο Νέο Δελχί, η οποία υπέκυψε στα τραύματά της. 

"Κρίθηκε 
ένοχος για βιασμό και ανθρωποκτονία και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση", δήλωσε ο υπεύθυνος της έρευνας Ανίλ Σάρμα, ανακοινώνοντας την πρώτη καταδικαστική απόφαση σε σχέση με την υπόθεση αυτή.

Λόγω του ότι ο κατηγορούμενος ήταν 17 ετών όταν διεπράχθη το έγκλημα, καταδικάστηκε στην ανώτατη ποινή του τριετούς εγκλεισμού σε ειδικό κέντρο, ενώ ελήφθη υπόψη και ο χρόνος που έμεινε στη φυλακή εν αναμονή της δίκης του.

Η οικογένεια του θύματος είχε ζητήσει τη θανατική ποινή, υποστηρίζοντας ότι η νομοθεσία για τα παιδιά, η οποία αποσκοπεί όχι στην τιμωρία τους, αλλά στο σωφρονισμό τους, είναι πολύ επιεικής. 

Η 23χρονη φοιτήτρια 
έπεσε θύμα βιασμού από έξι άνδρες σε λεωφορείο στο Νέο Δελχί στις 16 Δεκεμβρίου του 2012 και υπέκυψε στα σοβαρά τραύματά της σε νοσοκομείο της Σιγκαπούρης 13 ημέρες μετά.

Η δίκη των τεσσάρων βασικών κατηγορουμένων θα ολοκληρωθεί εντός των προσεχών εβδομάδων. Ο πέμπτος κατηγορούμενος, πέθανε στη φυλακή. Πιθανότατα αυτοκτόνησε

Πηγή: http://www.skai.gr

Την Παρασκευή 30 Αυγούστου εξαφανίστηκε από ΙΛΙΟΝ-ΑΘΗΝΑ η ΧΟΥΝΤΑ ΓΟΥΑΖΑΝ 5 ετών . Έχει Καστανά μαλλιά, Καφέ μάτια, ύψος 110 cm, βάρος 17 Kg . ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΟΖ ΦΟΡΕΜΑ ΚΑΙ ΑΣΠΡΑ ΠΕΔΙΛΑ














Εξαφάνιση της ανήλικης Χούντα Γουαζάν 5 ετών


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ AMBER ALERT
ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΧΟΥΝΤΑ ΓΟΥΑΖΑΝ
Αθήνα, 30 Αυγούστου 2013

Στις 30/8/2013 εξαφανίστηκε από ΙΛΙΟΝ-ΑΘΗΝΑ η ΧΟΥΝΤΑ ΓΟΥΑΖΑΝ 5 ετών . Έχει Καστανά μαλλιά, Καφέ μάτια, ύψος 110 cm, βάρος 17 Kg . ΦΟΡΟΥΣΕ ΡΟΖ ΦΟΡΕΜΑ ΚΑΙ ΑΣΠΡΑ ΠΕΔΙΛΑ.

Οποιοσδήποτε έχει κάποια πληροφορία, παρακαλούμε να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Οργανισμό μας «Το Χαμόγελο του Παιδιού» όλο το εικοσιτετράωρο (24 ώρες), στην Ευρωπαϊκή Γραμμή Για τις Εξαφανίσεις 116.000 καθώς και σε όλα τα Αστυνομικά Τμήματα της χώρας.




Across The Red Line Evidence of a brutal chemical attack in Syria poses a defining test to the U.S.'s reputation and to Barack Obama's foreign policy vision





Foreign policy grants American presidents almost supernatural powers. From thousands of miles away, they can mobilize fleets and squadrons at a whim, sometimes killing without risking a single soldier's life. But foreign policy can also become a curse, with an equally mystical ability to ruin a presidency. Barack Obama learned that lesson watching his predecessor wage what Obama famously called "a dumb war" of choice in Iraq. His opposition to the invasion launched the one-term Senator's first presidential run, and he arrived in the White House with a clear vision of a humbler America narrowly focused on core interests, like healing domestic economic and social wounds. Obama would hunt down terrorists in caves and deserts and throw a harder punch at the Taliban in Afghanistan. But he also presented himself as a conciliator, a peacemaker who would land the Nobel Peace Prize before he'd even redecorated the Oval Office.
From the start of his presidency, Obama sounded his call in speeches from Washington to Prague to Cairo, describing a transformed world order--"a revolutionary world" where "we can do improbable, sometimes impossible things." Cynics said Obama was just putting a gloss on harsh economic reality: deep in debt and with its financial sector in a tailspin, the U.S. couldn't afford an interventionist foreign policy. But Obama seemed genuine enough when he spoke of starting a dialogue of "mutual respect" with Iran, and to other rivals, he vowed that "we will extend a hand if you are willing to unclench your fist." Reason would replace raw power, and the neoconservative vision would be retired. It was hope and change on a global scale.
But history, it has turned out, wasn't interested.
The fists remained clenched, the rhetoric toward the U.S. was disrespectful, and although there was revolution from Cairo to Tripoli to Damascus, it often unleashed dangerous religious and tribal passions across the Middle East. The hope has fermented into fear, the change into danger. Now, in a region that has confounded Presidents for decades and where the security stakes are highest, Obama faces a defining test in Syria.
This is not where Obama wanted to be. On Aug. 22, one day after a cloud of what is suspected to have been nerve gas descended on a Damascus suburb, killing hundreds of people, the President left the White House for an all-smiles bus tour of upstate New York, focused on college affordability. But that morning in the Situation Room, Obama's national-security team was grasping the shocking scale of the attack and its implicit challenge to American power and authority.
In a bitter irony, the attack had come on the one-year anniversary of Obama's warning that the use of chemical weapons by the Syrian regime constituted a "red line" that, if crossed, would have "enormous consequences." Video footage showed ghastly images of the dead, including women and infants, who almost seemed fortunate compared with the spasming, frothing survivors. As Obama was briefed on his presidential bus, it became clear that he too was facing the prospect of military action in the Middle East over weapons of mass destruction.


Read more:
 http://content.time.com/

ΜΗ ΔΕΙΣ.... ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΒΑΡΚΑ ΤΗ ΖΩΗ.... ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ...ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ.........! (S. P )






Πινακας του αξιολογου ζωγαφου και φιλου Γεωργιου Μαυρου.!

από :Stilvi Atheati Selini



ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ της 7ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944 «Σκοτώστε εμένα, φονιάδες»






Εντεκα παλικάρια εκτελέστηκαν από Γερμανούς και Ελληνες συνεργάτες τους 
τον Αύγουστο του 1944. 
Η αυτοθυσία του 20χρονου Π. Κασιμάτη για να γλιτώσει τους άλλους, δείχνει το μεγαλείο της Αντίστασης

Τίτλοι τέλους για την κυκλοφορία του περιοδικού Μίκυ Μάους (και των υπόλοιπων της οικογένειας) στην Ελλάδα μετά από 48 χρόνια...


     Magnify Image      Magnify Image





.....ο εκδότης Χρήστος Τερζόπουλος έγραψε στο Facebook του.....

"Μερικά πράγματα όπως ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, η υποτίμηση 
του νομίσματος και το κλείσιμο εφημερίδας ή περιοδικού 
δεν ανακοινώνονται εκ των προτέρων. 

Η διακοπή της έκδοσης των περιοδικών δεν ήταν μια επιπόλαια 

και ξαφνική επιλογή. 
Εδώ και πολλούς μήνες, από την αρχή του χρόνου, είχαμε επαφές και 
διαπραγματευόμασταν για να βρούμε βιώσιμη λύση για τα περιοδικά. 
Χρειάζετε ψυχικό σθένος να γίνονται διαπραγματεύσεις με νηφαλιότητα 
και σύνεση χωρίς να μεταφερθεί η αγωνία στους συνεργάτες μας.

Έως την τελευταία στιγμή κρατούσαμε την σπίθα ζωντανή μήπως μπορέσει 

να συνεχιστεί η έκδοση των περιοδικών. 
Συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που γνωρίζαμε να κάνουμε πάντοτε. 
Να να εκδίδουμε περιοδικά που να είναι όσο καλύτερα μας επέτρεπαν 
οι συνθήκες να φτιάξουμε. 
Και αυτό θα ξανακάνουμε όταν μας το επιτρέψουν οι καιροί. 
Δείγματα της εργασίας μας έχετε, τελευταία απόδειξη 
το βιβλίο του Γκόντφρεντσον.

Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο πάνω σε αυτό το θέμα επειδή 
η εμπιστευτικότητα των διαπραγματεύσεων δεν το επιτρέπει. 
Όμως πρέπει να γνωρίζετε με βεβαιότητα πως η διακοπή ενός έργου 
μιας ζωής (σχεδόν 48 χρόνια) δεν είναι μια πράξη που δεν έχει 
έντονη συναισθηματική φόρτιση. 

Χρήστος Τερζόπουλος


                                 Magnify Image




μας κλέβουν τα όνειρα μας 

μας κλέβουν τις αναμνήσεις μας 

τώρα μας κλέβουν και 

τα παιδικά μας χρόνια!!!!!!!!!!!!