...το βράδυ της 19ης προς την 20η Οκτώβρη του 1977 κατά τη διάρκεια
ένοπλης συμπλοκής οι ασφαλίτες Πλέσσας και Στεργίου πυροβολούν
πισώπλατα στο κεφάλι τον κομμουνιστή επαναστάτη Χρήστο Κασίμη.
Εκείνη τη νύχτα μια ομάδα ανταρτών, η “Διεθνιστική Αλληλεγγύη”
(που μετονομάστηκε σε “Επαναστατική Ομάδα Χρήστος Κασίμης”),
επιχείρησε να σαμποτάρει τη δυτικογερμανική επιχείρηση AEG:
«Στα πλαίσια της ενεργητικής καταγγελίας των εγκλημάτων της
Γερμανικής κυβέρνησης»
(Αντιπληροφόρηση, τ.17, Γενάρης 1979).
Δύο ήταν τα γεγονότα που στάθηκαν η αφορμή για το χτύπημα στο
εργοστάσιο της AEG.
Το πρώτο ήταν η αιματηρή καταστολή της αεροπειρατείας σε αεροσκάφος
της Lufthansa με την εκτέλεση τεσσάρων μαχητών της παλαιστινιακής Αντίστασης
από δυτικογερμανούς κομάντος στο Μογκαντίσου της Σομαλίας.
Το δεύτερο ήταν η “νύχτα του θανάτου” στις φυλακές του Σταμχάιμ στις 18 Οκτωβρίου
του 1977, όπου δολοφονήθηκαν στα κελιά τους οι κομμουνιστές αντάρτες της RAF
(“Φράξια Κόκκινος Στρατός”) Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ένσλιν και
Γιαν-Καρλ Ράσπε, ενώ τραυματίστηκε βαριά η Ίρμγκαρντ Μέλερ.
Οι δολοφονίες των μαχητών της RAF, που παρουσιάστηκαν ως αυτοκτονίες από
το (υπό σοσιαλδημοκρατική διαχείριση) δυτικογερμανικό κράτος, πυροδότησαν
πλήθος διαδηλώσεων και συγκρούσεων σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων
και η Αθήνα. Δεκάδες δυτικογερμανικές επιχειρήσεις πυρπολήθηκαν ή ανατινάχθηκαν, βομβιστικές ενέργειες πραγματοποιήθηκαν σε γερμανικούς στόχους, όπως στα
γερμανικά προξενεία της Μαδρίτης, του Άμστερνταμ, του Μάαστριχ, της Πάτρας
και του Ηρακλείου, ενώ η RAF τοποθέτησε βόμβα στα γραφεία του
Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Βερολίνο.
Σε αυτό το πλαίσιο εντασσόταν και η ενέργεια στην AEG. Όπως σημείωνε
η ίδια η Ε.Ο. Χρήστος Κασίμης:
«Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι καθήκον μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι
του ίδιου του ταξικού αγώνα στη χώρα μας, ενάντια στα διεθνή αφεντικά, το κράτος
και τα όργανά τους […]
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να δείξουμε ότι εκτός από την Ελλάδα των αφεντικών και
των οργάνων τους υπάρχει και η Ελλάδα των εκμεταλλευομένων, η Ελλάδα
του προλεταριάτου και των οργανωμένων δυνάμεών του, που αγωνίζονται
οργανωμένα, μαχητικά και βίαια, ενάντια στην κρατική καπιταλιστική τρομοκρατία
των αφεντικών».
ένοπλης συμπλοκής οι ασφαλίτες Πλέσσας και Στεργίου πυροβολούν
πισώπλατα στο κεφάλι τον κομμουνιστή επαναστάτη Χρήστο Κασίμη.
Εκείνη τη νύχτα μια ομάδα ανταρτών, η “Διεθνιστική Αλληλεγγύη”
(που μετονομάστηκε σε “Επαναστατική Ομάδα Χρήστος Κασίμης”),
επιχείρησε να σαμποτάρει τη δυτικογερμανική επιχείρηση AEG:
«Στα πλαίσια της ενεργητικής καταγγελίας των εγκλημάτων της
Γερμανικής κυβέρνησης»
(Αντιπληροφόρηση, τ.17, Γενάρης 1979).
Δύο ήταν τα γεγονότα που στάθηκαν η αφορμή για το χτύπημα στο
εργοστάσιο της AEG.
Το πρώτο ήταν η αιματηρή καταστολή της αεροπειρατείας σε αεροσκάφος
της Lufthansa με την εκτέλεση τεσσάρων μαχητών της παλαιστινιακής Αντίστασης
από δυτικογερμανούς κομάντος στο Μογκαντίσου της Σομαλίας.
Το δεύτερο ήταν η “νύχτα του θανάτου” στις φυλακές του Σταμχάιμ στις 18 Οκτωβρίου
του 1977, όπου δολοφονήθηκαν στα κελιά τους οι κομμουνιστές αντάρτες της RAF
(“Φράξια Κόκκινος Στρατός”) Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ένσλιν και
Γιαν-Καρλ Ράσπε, ενώ τραυματίστηκε βαριά η Ίρμγκαρντ Μέλερ.
Οι δολοφονίες των μαχητών της RAF, που παρουσιάστηκαν ως αυτοκτονίες από
το (υπό σοσιαλδημοκρατική διαχείριση) δυτικογερμανικό κράτος, πυροδότησαν
πλήθος διαδηλώσεων και συγκρούσεων σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων
και η Αθήνα. Δεκάδες δυτικογερμανικές επιχειρήσεις πυρπολήθηκαν ή ανατινάχθηκαν, βομβιστικές ενέργειες πραγματοποιήθηκαν σε γερμανικούς στόχους, όπως στα
γερμανικά προξενεία της Μαδρίτης, του Άμστερνταμ, του Μάαστριχ, της Πάτρας
και του Ηρακλείου, ενώ η RAF τοποθέτησε βόμβα στα γραφεία του
Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Βερολίνο.
Σε αυτό το πλαίσιο εντασσόταν και η ενέργεια στην AEG. Όπως σημείωνε
η ίδια η Ε.Ο. Χρήστος Κασίμης:
«Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι καθήκον μας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι
του ίδιου του ταξικού αγώνα στη χώρα μας, ενάντια στα διεθνή αφεντικά, το κράτος
και τα όργανά τους […]
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να δείξουμε ότι εκτός από την Ελλάδα των αφεντικών και
των οργάνων τους υπάρχει και η Ελλάδα των εκμεταλλευομένων, η Ελλάδα
του προλεταριάτου και των οργανωμένων δυνάμεών του, που αγωνίζονται
οργανωμένα, μαχητικά και βίαια, ενάντια στην κρατική καπιταλιστική τρομοκρατία
των αφεντικών».
Την 21η του Οκτώβρη, ο Χρήστος Κασίμης υπέκυψε στα τραύματά του,
ενώ ακολούθησε ένα πογκρόμ τρομοϋστερίας και κρατικής καταστολής.
Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών υπήρξε ενεργό μέλος της αντιδικτατορικής οργάνωσης “20η Οκτώβρη”, ενώ μετά την αποκατάσταση
της αστικής δημοκρατίας συνέχισε την ένοπλη δράση του στις γραμμές
του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα, διαφωνώντας με αρκετούς συντρόφους του
που εγκατέλειψαν τον δρόμο της επαναστατικής βίας.
Ο ΕΛΑ υπήρξε η μαζικότερη ένοπλη οργάνωση στην Ελλάδα, με εκατοντάδες
ενέργειες εναντίον κρατικών, καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών στόχων.
Ο Χρήστος Κασίμης, όμως, δεν υπήρξε μονάχα ένοπλος μαχητής, αλλά ανέπτυξε
έντονη και ενεργή παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σε πολιτικές
και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, ενώ συμμετείχε και στην ίδρυση και την ανάπτυξη
του Εργοστασιακού Συνδέσμου και της κινηματικής ιδεολογικής – πολιτικής
επιθεώρησης “Αντιπληροφόρηση”.
Η τελευταία σκιαγραφούσε την πολύπλευρη αγωνιστική του παρουσία λίγους
μήνες μετά τον θάνατό του:
«Ο Χρήστος Κασίμης ήταν από εκείνους τους αγωνιστές που η πρωτοβουλία,
η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητά του έλυναν προβλήματα, οδηγούσαν σε συγκεκριμένη πρακτική, εμψύχωναν και αποτελούσαν σταθερό στήριγμα στις
δύσκολες περιόδους, καθώς και μέσα στο κλίμα της σύγχυσης, που καλλιεργείται
από το καθεστώς και τον ρεφορμισμό.
Κατόρθωνε να συνδυάζει θεωρία και πράξη, βασισμένος στις εμπειρίες, την άμεση πραγματικότητα και τα αληθινά προβλήματα, αποκαλύπτοντας και χτυπώντας
τα πλαστά προβλήματα και τις αυταπάτες. Η πολιτική του πρακτική ήταν συνεχής
και συνεπής με την ιδεολογική πολιτική του βάση, πράγμα πολύ δύσκολο όπως
όλοι ξέρουμε».
ενώ ακολούθησε ένα πογκρόμ τρομοϋστερίας και κρατικής καταστολής.
Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών υπήρξε ενεργό μέλος της αντιδικτατορικής οργάνωσης “20η Οκτώβρη”, ενώ μετά την αποκατάσταση
της αστικής δημοκρατίας συνέχισε την ένοπλη δράση του στις γραμμές
του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα, διαφωνώντας με αρκετούς συντρόφους του
που εγκατέλειψαν τον δρόμο της επαναστατικής βίας.
Ο ΕΛΑ υπήρξε η μαζικότερη ένοπλη οργάνωση στην Ελλάδα, με εκατοντάδες
ενέργειες εναντίον κρατικών, καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών στόχων.
Ο Χρήστος Κασίμης, όμως, δεν υπήρξε μονάχα ένοπλος μαχητής, αλλά ανέπτυξε
έντονη και ενεργή παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σε πολιτικές
και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, ενώ συμμετείχε και στην ίδρυση και την ανάπτυξη
του Εργοστασιακού Συνδέσμου και της κινηματικής ιδεολογικής – πολιτικής
επιθεώρησης “Αντιπληροφόρηση”.
Η τελευταία σκιαγραφούσε την πολύπλευρη αγωνιστική του παρουσία λίγους
μήνες μετά τον θάνατό του:
«Ο Χρήστος Κασίμης ήταν από εκείνους τους αγωνιστές που η πρωτοβουλία,
η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητά του έλυναν προβλήματα, οδηγούσαν σε συγκεκριμένη πρακτική, εμψύχωναν και αποτελούσαν σταθερό στήριγμα στις
δύσκολες περιόδους, καθώς και μέσα στο κλίμα της σύγχυσης, που καλλιεργείται
από το καθεστώς και τον ρεφορμισμό.
Κατόρθωνε να συνδυάζει θεωρία και πράξη, βασισμένος στις εμπειρίες, την άμεση πραγματικότητα και τα αληθινά προβλήματα, αποκαλύπτοντας και χτυπώντας
τα πλαστά προβλήματα και τις αυταπάτες. Η πολιτική του πρακτική ήταν συνεχής
και συνεπής με την ιδεολογική πολιτική του βάση, πράγμα πολύ δύσκολο όπως
όλοι ξέρουμε».
Στις 22 Μάιου του 1985, μια εβδομάδα μετά την ένοπλη συμπλοκή στο Γκύζη
και τον θάνατο του μέλους της “Αντικρατικής Πάλης” Χρήστου Τσουτσουβή, όπως
και των τριών μπάτσων που του έστησαν ενέδρα, ο ΕΛΑ σε κείμενό του ανέφερε
πως ο Τσουτσουβής υπήρξε μέλος της οργάνωσης ως το 1980 και συμμετείχε
στην ενέργεια στην AEG.
και τον θάνατο του μέλους της “Αντικρατικής Πάλης” Χρήστου Τσουτσουβή, όπως
και των τριών μπάτσων που του έστησαν ενέδρα, ο ΕΛΑ σε κείμενό του ανέφερε
πως ο Τσουτσουβής υπήρξε μέλος της οργάνωσης ως το 1980 και συμμετείχε
στην ενέργεια στην AEG.
«Καλέ μου φίλε αν ήταν ξεφεύγοντας από αυτόν τον πόλεμο να μέναμε αγέραστοι
και αθάνατοι κι εγώ θα έμενα πίσω. Όμως, χίλιοι θάνατοι κρέμονται πάνω από
τα κεφάλια μας. Δεν μπορούμε ούτε να τους αποφύγουμε ούτε να τρέξουμε μακριά.
Πάμε λοιπόν» (Ομήρου Ιλιάδα).
και αθάνατοι κι εγώ θα έμενα πίσω. Όμως, χίλιοι θάνατοι κρέμονται πάνω από
τα κεφάλια μας. Δεν μπορούμε ούτε να τους αποφύγουμε ούτε να τρέξουμε μακριά.
Πάμε λοιπόν» (Ομήρου Ιλιάδα).
Η επαναστατική μνήμη είναι ζώσα Ιστορία.
Οι αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους αποτελούν όχι μονάχα πηγή έμπνευσης,
αλλά και καύσιμο για τη σημερινή επαναστατική δράση.
Άνθρωποι, όπως ο Χρήστος Κασίμης και ο Χρήστος Τσουτσουβής, όπως και
ο αναρχικός και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρος Φούντας, θα φωτίζουν
για πάντα με το παράδειγμά τους το δύσβατο μονοπάτι της Κοινωνικής Επανάστασης.
Οι αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους αποτελούν όχι μονάχα πηγή έμπνευσης,
αλλά και καύσιμο για τη σημερινή επαναστατική δράση.
Άνθρωποι, όπως ο Χρήστος Κασίμης και ο Χρήστος Τσουτσουβής, όπως και
ο αναρχικός και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρος Φούντας, θα φωτίζουν
για πάντα με το παράδειγμά τους το δύσβατο μονοπάτι της Κοινωνικής Επανάστασης.
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου