Ξινόμαυρο, το αστέρι του Βορρά ένα σταφύλι ποικιλίας, η γενέτειρά του και µια αρµονική συνύπαρξη που καταλήγει δίπλα στο κοκκινιστό µας

Συχνά πυκνά σε συνευρέσεις οινόφιλων και αφού το τραπέζι γεµίσει µε άδεια µπουκάλια, 
πέφτει το καίριο ερώτηµα στο τραπέζι: ποιο σταφύλι και ποια περιοχή θα δώσουν 
το εµβληµατικό Ελληνικό κρασί; 
Λογικό εν µέρει, αν αναλογιστεί κανείς την αλµατώδη βελτίωση της ποιότητας των κρασιών 
που πίνουµε τα τελευταία χρόνια. 
Εξίσου επίκαιρο, αν αφουγκραστεί κάποιος τον θόρυβο που µεταφράζεται 
σε αυξηµένη ζήτηση των ελληνικών κρασιών εκτός συνόρων. 
Ως Ελληνες, όλοι θα θέλαµε την ύπαρξη ενός κρασιού που κάθε εστιάτορας, 
καβίστας ή συλλέκτης στον κόσµο θα φρόντιζε να έχει στη συλλογή του, 
άσχετα µε τον Ελληνικό ή µη προσανατολισµό των επιλογών του. 
Ενα κρασί που θα µπορούσε να κοιτάξει στα µάτια όλα τα µεγάλα κρασιά από τους πύργους 
του Μπορντό ή τα αµπελοτόπια της Βουργουνδίας αντίστοιχα. 
Η προσωπική µου εκτίµηση είναι πως το µόνο τοπωνύµιο που µπορεί να σηκώσει 
στις πλάτες του τέτοιο φορτίο είναι η Νάουσα και µοιραία το σταφύλι θα είναι Ξινόµαυρο. 

 
Τρόπος ζωής
Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο πως ο επισκέπτης στη Νάουσα το πρώτο πράγµα 
 που συνειδητοποιεί αβίαστα είναι το πόσο συνυφασµένη είναι 
η κοινωνική ζωή του τόπου µε το αµπέλι. 
Βιωµατικά, µεστά, εναρµονισµένα, όχι επειδή το επιτάσσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. 
Είναι το τοπίο, είναι οι µυρωδιές, είναι και οι ανθρώπινες παρουσίες. 
Ειλικρινά δεν πιστεύω πως χρειάζεται κάποιος να έχει υψηλό κατώφλι αντίληψης ή, διαφορετικά, κλαδική συµπεριφορά για να εισπράξει το οινοκεντρικό παρελθόν και παρόν του τόπου. 
Σηµαντικό ρόλο παίζει και το γεγονός πως εδώ έχουµε να κάνουµε µε οικογένειες κατ’ επάγγελµα αµπελουργούς-οινοποιούς. 
Η κάθε οικογένεια έχει να θυµάται πολλούς τρυγητούς πάνω στον συγκεκριµένο αµπελώνα, σε κάποιες εκ των περιπτώσεων το ιστορικό τους αρχείο πάει αρκετές γενιές πίσω στον χρόνο. 
Αυτή τη συσσωρευµένη γνώση, αυτή την αφοσίωση προσωπικά δεν θα την άλλαζα µε κανένα επενδυτικό Ελντοράντο που εισοδηµατίες συνήθως χρησιµοποιούν ως επιστέγασµα της αγάπης τους για το κρασί.
Ωριµότητα και συνέπεια
Αναφερόµενος στο σταφύλι, και κατ’ επέκταση στο κρασί, στα δικά µου κριτήρια είναι 
η πιο ενδιαφέρουσα ελληνική ποικιλία και αναµφισβήτητα το ελληνικό κρασί παλαίωσης. 
Οπως είχε παρατηρήσει ο γάλλος ταξιδιώτης Φρανσουά Πουκεβίλ το 1826, 
*τα κρασιά της Νάουσας σπάνια πίνονται προτού παλαιώσουν 
  τέσσερα µε πέντε χρόνια. 
Την ίδια εποχή, o γάλλος πρόξενος της Θεσσαλονίκης Εσπρί-Μαρί Κουζινερί έγραφε 
πως τα τοπικά κρασιά πωλούνταν στη διπλάσια τιµή από τα υπόλοιπα, 
ό,τι δηλαδή συνέβαινε την ίδια χρονική περίοδο στον γαλλικό αµπελώνα 
µε το φαινόµενο της Βουργουνδίας. 

*Οταν έχεις τέτοιο παρελθόν, είναι αναπόφευκτο: θα χτίσεις πάνω του λαµπρό µέλλον. 
*Ο τόπος πέρασε περιόδους ακµής, παρακµής, έζησε ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν µε καταστροφικό τρόπο την αµπελοκαλλιέργεια και στις µέρες µας δείχνει αξιοθαύµαστη ωριµότητα. 
- Είναι όλοι στις επάλξεις: οι παραγωγοί δείχνουν συνέπεια στο έργο τους, τα επιστηµονικά εργαστήρια έχουν προχωρήσει σε βάθος έρευνες τόσο εδαφολογικές όσο και κλωνικές. 
Ακόµη και οι γειτονικές ζώνες, στις οποίες δεν έχω αναφερθεί ως τώρα, ακµάζουν στα δικά τους µέτρα και σταθµά. Γουµένισσα, Αµύνταιο, Βελβεντό, Ραψάνη, Γιαννιτσά µάς προσφέρουν πολύ αξιόλογα δείγµατα γραφής και ουσιαστικά κουβαλάνε νερό στον µύλο του Ξινόµαυρου. 

 
Με χαρακτήρα παλαίωσης
Γευστικά είναι πολυσυζητηµένο, όπως αρµόζει σε ένα κρασί «ράτσας». 
Υπάρχουν άνθρωποι που το λατρεύουν, ενώ αντίστοιχα κάποιοι αλλάζουν σελίδα 
µόλις το αντικρίσουν στους καταλόγους των εστιατορίων. 
Το σηµείο-κλειδί είναι πως πρέπει να του αποδώσουµε τον σεβασµό που του αξίζει.
( ... )




... υπέροχες καί πολλές λεπτομέρειες ΕΔΩ: http://www.tovima.gr