Angeliki Kottaridi
Μια ιστορία αγάπης με πικρό τέλος...
Κάποτε, ένας τσομπάνος, ο Ταχμάσπ, βγήκε με τους φίλους του στο δάσος να μαζέψουν ξύλα. Βρήκαν έναν πηγάδι όπου είχε φωλιάσει ένα μελίσσι.
Κατέβηκε ο νεαρός τσομπάνος και μάζεψε το μέλι, οι 'φίλοι' το πήραν, αλλά δεν τον βοήθησαν να βγει... Ο Ταχμάσπ, αναζητώντας διέξοδο στο βάθος του πηγαδιού, βρέθηκε σε μια σπηλιά γεμάτη φίδια. Κόντεψε να πεθάνει από την τρομάρα του, όμως εκείνα, αντί να τον βλάψουν, τον οδήγησαν σε κήπο μυστικό, γεμάτο δροσιές και ευωδιές... Στο κέντρο του, σε θρόνο καθισμένη, η βασίλισσα τους, η πανέμορφη Σαχμαράν, μισή άνθρωπος μισή ερπετό, τον καλοδέχτηκε.
Κάποτε, ένας τσομπάνος, ο Ταχμάσπ, βγήκε με τους φίλους του στο δάσος να μαζέψουν ξύλα. Βρήκαν έναν πηγάδι όπου είχε φωλιάσει ένα μελίσσι.
Κατέβηκε ο νεαρός τσομπάνος και μάζεψε το μέλι, οι 'φίλοι' το πήραν, αλλά δεν τον βοήθησαν να βγει... Ο Ταχμάσπ, αναζητώντας διέξοδο στο βάθος του πηγαδιού, βρέθηκε σε μια σπηλιά γεμάτη φίδια. Κόντεψε να πεθάνει από την τρομάρα του, όμως εκείνα, αντί να τον βλάψουν, τον οδήγησαν σε κήπο μυστικό, γεμάτο δροσιές και ευωδιές... Στο κέντρο του, σε θρόνο καθισμένη, η βασίλισσα τους, η πανέμορφη Σαχμαράν, μισή άνθρωπος μισή ερπετό, τον καλοδέχτηκε.
Η Σαχμαράν αγάπησε τον όμορφο τσομπάνο, τον κράτησε στον παράδεισό της, του έλεγε τις ιστορίες της, του μάθαινε τα μυστικά της αρχαίας γνώσης της, τις γλώσσες των ζώων, τα φάρμακα και τα βοτάνια... Ο Ταχμάσπ ζούσε ευτυχισμένος μαζί της για καιρό, ώσπου κάποτε νοστάλγησε τον κόσμο των ανθρώπων. Ζήτησε από την βασίλισσα να τον αφήσει να γυρίσει στο χωριό του. Εκείνη ήξερε ότι αυτό θα ήταν η καταστροφή της, αλλά δεν άντεχε και να βλέπει τον αγαπημένο της να μαραζώνει. Αφού τον έβαλε να της ορκιστεί ότι δεν θα μαρτυρήσει το μυστικό του κήπου της, τον άφησε να φύγει.
Ο Ταχμάσπ επέστρεψε και ζούσε πλουσιοπάροχα με τους θησαυρούς που του έδωσε η Σαχμαράν, ώσπου κάποτε ο βασιλιάς αρώστησε. Μια μάγισσα είπε ότι για να γιάνει έπρεπε να φάει το κρέας της βασίλισσας των φιδιών, που όποιος την έβλεπε έβγαζε λέπια. Ο Βεζύρης έβαλε ανθρώπους να παρακολουθούν στα λουτρά, είδαν τα λέπια στο σώμα του Ταχμασπ, τον έπιασαν και τον βασάνισαν. Αυτός για να σωθεί μαρτυρησε το μυστικό της Σαχμαράν. Οι στρατιώτες την βρήκαν, την παγίδευσαν και την έφεραν στον Βεζίρη.
Πριν την σκοτώσουν, η Σαχμαράν είπε: " όποιος φάει το κεφάλι μου θα πεθάνει, όποιος φάει το σώμα μου θα γιάνει, όποιος φάει την ουρά και τα λέπια μου θα γίνει σοφός και θα ζήσει για πάντα"... Ο Βεζύρης ανάγκασε τον Ταχμάσμπ να φάει το κεφάλι της, ο ίδιος βιάστηκε να φάει την ουρά της... Ο βασιλιάς έφαγε από το σώμα της και έγιανε, ο Βεζύρης έπεσε νεκρός, ο Ταχμασμπ έγινε σοφός και πήρε τα βουνά να μετανιώνει στους αιώνες για την προδοσία του... Η Σαχμαράν έσωσε τον αγαπημένο της και ας την πρόδωσε.... Τα φίδια ορκίστηκαν να τιμωρήσουν την κακία και την δολιότητα των ανθρώπων.
Από την Ταρσό ως το Μάρντιν, το Ερμπίλ και το Τεμπρίζ τα κορίτσια των Τούρκων, των Γιουρούκων, των Σουριάνι και των Τουρκομάνων, των Περσών και των Κούρδων υφαίνουν και κεντούν ακόμη την Σαχμαράν στα προικιά τους, γιατί η εικόνα της σώζει τα σπίτια απ΄ το κακό και την φωτιά....
Ετοιμάζοντας το νέο ταξίδι μας στην Αντιόχεια, σκέφτομαι τις αρχαίες ρίζες της Σαχμαράν... Iluyankas, Lilith, Inanna.... Και ίσως ακόμη περισσότερο η μνήμη της ελληνιστικής Κυράς της Θάλασσας που η εικόνα της στόλιζε σπίτια και δημόσια κτήρια...
Όπως και νάχει, δυστυχώς, η χωρίς όρια αγάπη της βασίλισσας των φιδιών δεν μπορεί πια να σώσει ούτε σπίτια ούτε ανθρώπους από το κακό και την φωτιά που ανάβει η κακία και η απληστία άλλων ανθρώπων στους τόπους, όπου επιμένει να ζει η ανάμνησή της....
Ετοιμάζοντας το νέο ταξίδι μας στην Αντιόχεια, σκέφτομαι τις αρχαίες ρίζες της Σαχμαράν... Iluyankas, Lilith, Inanna.... Και ίσως ακόμη περισσότερο η μνήμη της ελληνιστικής Κυράς της Θάλασσας που η εικόνα της στόλιζε σπίτια και δημόσια κτήρια...
Όπως και νάχει, δυστυχώς, η χωρίς όρια αγάπη της βασίλισσας των φιδιών δεν μπορεί πια να σώσει ούτε σπίτια ούτε ανθρώπους από το κακό και την φωτιά που ανάβει η κακία και η απληστία άλλων ανθρώπων στους τόπους, όπου επιμένει να ζει η ανάμνησή της....
Τητθύς μωσαϊκό από την Σελεύκεια-Ζεύγμα 2ος αι. μ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου