Τα σχολικά χρόνια δεν ήταν και τα καλύτερα
που πέρασα. Την όλη δυσκολία πολλαπλασιάζε
το γεγονός ότι έχω δυσλεξία. Ακόμα και τώρα υπάρχουν φορές που μου την λένε όταν κάνω ορθογραφίκα λάθη ρε φίλε..
Για ένα παιδί με δυσλεξία είναι ένα κολαστήριο ο κόσμος από όταν θα γεννηθεί μέχρι να πεθάνει.
Απλά καπου, είτε βρίσκει ανθρώπους που το
νιώθουν και άλλοτε καταλήγει αντικοινωνικος.
Όντας δυσλεκτικος έβλεπα απλά τα πράγματα με άλλο τρόπο.
Δυσκολεύομουν να μιλήσω με τα παιδιά στο
σχολείο γιατί ενώ ήθελα τόσα να πω δεν έβρισκα τι πω,ακόμα το παθαίνω αυτό.
Το εκπεδευτικό σύστημα; επιεικώς απαράδεκτο.
Απλά σε βγάζει στο περυθοριο μόνο και μόνο γιατί απλά είσαι διαφορετικός.
Προς το παρόν δεν υπάρχει καθόλου παιδιά αξιόλογη στη δυσλεξία.
Ακόμα και όταν σπούδαζα κάποιοι καθηγητές δεν ένιωθαν τίποτα όταν τους
έλεγα ότι εξετάζομαι προφορικά. Ένας μάλιστα αντί να με εξετάσει προφορικά μου έδινε γραμματέα ρε φίλε. Γραμματέα για να γράφει ότι της έλεγα λες και
εγώ δεν είχα χέρια.
Υπήρξαν καθηγητές που στάθηκαν δίπλα μου βέβαια. Που κατάλαβαν.
Που με ρώτησαν πράγματα όταν με εξέτασαν και με βοήθησαν να εκφράσω
τις γνώσεις μου στις ερωτήσεις τους. Αυτούς ναι, ακόμα τους αγαπώ.
Ένας δυσλεκτικος βλέπει και βιώνει τον κόσμο με άλλες αισθήσεις.
Η φαντασία του καλπάζει και οργιάζει. Δεν μπορεί τα απλά και τα συνηθισμένα. Είναι ευαίσθητος και έχει ένα δικό του τρόπο να αγαπά. Είναι πιο εύκολο να εκφράζεται με τα χέρια του πάρα όλο αυτό να πρέπει να το εγκλοβισει με
λέξεις σε χαρτιά.
Πολλοί θεωρούν περίεργους τους
δυσλεκτικους ενώ στην πραγματικότητα
ποτέ δεν έδωσαν ούτε μια καλημέρα στο
παιδί και λίγο χρόνο να το καταλάβουν.
Να μην αναφέρω τους "γονείς" που δεν παραδέχονται ότι το παιδί τους
έχει δυσλεξία γιατί αυτό θα χαλάσει το καθώς πρέπει όμορφο προφίλ
της
οικογένειας μιας και το παιδί είναι προβληματικό.
Αυτό είναι το θέμα δικέ μου.
Ο κόσμος δεν μπορεί το διαφορετικό.
Δεν μπορεί το αλλιώτικο και αυτό που
νιώθει αυτά που δεν ξέρει (ο κόσμος)
πως υπάρχουν.. Τι να πει κανείς..
Για εμένα το σχολείο ήταν μια φυλακή.
Ακόμα θυμάμαι αυτή την ξενέρα όταν
πήγαινα.
Το μυαλό μου απλά ήταν σε άλλη διάσταση. Στην ώρα τις πρωινής προσευχής φανταζόμουν δράκους και νιντζα να παλεύουν πάνω στην
στέγη του σχολείου. Στις πρώτες τάξεις του λυκείου καθόμουν τελευταίο
θρανίο κοντά στο παράθυρο. Τάσεις φυγής.Κοίταγα απέξω και απλά ήθελα
να σηκωθώ να φύγω. Τι μαθήματα και μαλακιες. Η δική μου γενιά έχει
πάρει τόση γνώση που ξέχασε τι πάει να πει ζωή..
Αιχμάλωτοι σε ένα κοινωνικό πρότυπο, να πάρεις καλό βαθμό,
να περάσεις σε μια σχολή και να πάνε όλα τα παιδιά σε σχολές για να βγει
το σχολείο μας το πρώτο στη Φθιώτιδα δικέ μου. Και κλασσικά, τα έρμα τα
παιδιά είναι υποχείρια των γονέων. Ακόμα με ξεπερνάει όταν το σκέφτομαι,
οι μανάδες κάνανε κόντρες πιο παιδί έχει του καλύτερους βαθμούς.
Πιο κάνει τα πιο πολλά φροντιστήρια και πιο έχει βγάλει πιο πολλές φορές
την ύλη από τα μαθήματα.
Εγώ τα έβλεπα τα πράγματα πιο απλά όμως. 3 λυκείου δεν την πάλευα.
Δεν διάβαζα τόσο. Με κουράζει όταν κάτι πρέπει να το κάνω και δεν το νιώθω. Πόσο μάλλον που δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου δίδασκαν.Λατρεύω ακόμα τη φυσική, την έκθεση και λογοτεχνία. Από τότε μου άρεσαν όλα αυτά και τα αγαπούσα όσο τίποτα άλλο. Αλλά εγώ ήθελα πρακτικά πράγματα.
Να μπορώ να δημιουργώ, όχι να περιορίζομαι. Σιχαίνομαι τα όρια.
Κάθε φορά που περνάω από το σχολείο, απλά θυμάμαι.
Δεν έχω κρατήσει βέβαια κακία σε τίποτα
και κανένα. Ήταν δύσκολα τα χρόνια αλλά
δεν πειράζει.
Απλά κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο δύσκολα ήταν λέω τι κρίμα.
Ακόμα και τώρα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει για τα άτομα με δυσλεξία.
Τόσος αγώνας για την ομοφυλοφιλία,
το vegan και κοινωνικές ταμπελες μα
για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες
ούτε καρφί δεν καίγεται..
Ο κόσμος τα έχε όλα δεδομένα γιατί έτσι έχει μάθει και πρέπει να
συμβηβαστει με το καθώς πρέπει..
Οπότε αφήνω αυτό εδώ μπας με ένα θαύμα, γιατί θα είναι θαύμα και
καταλάβει ο κόσμος ότι γράφω. Ακόμα και μετά από όσα χρόνια, παρά
το γεγονός ότι τα γράφω όσο πιο απλά μπορώ ο κόσμος τα μπερδεύει..
Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες δεν
παύουν να είναι παιδιά. Απλά θέλουν λίγο παραπάνω χρόνο και αυτό είναι όλο.
Κωνσταντίνος Βασιλακάκος
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10217165366798085&set=a.1697550010405&type=3&theater
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου