Στα αρχαία ελληνικά η λέξη σήμαινε "άρρωστος".

Η λέξη προέρχεται εκ του ρήματος μαλακιάω, που σημαίνει μαλακώνω.
Συνώνυμα ρήματα: καταμαλακίζω, πλαδαρούμαι, μαλακύνω. 
Ως ουσιαστικό η λέξη μαλακία είναι Ιωνική και σημαίνει μαλακός. 

Στον "Περικλέους Επιτάφιο" του Θουκυδίδη 
(φιλοσοφούμεν γαρ μετ' ευτελείας 
και φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας) η λέξη σημαίνει την μαλθακότητα. 

Στα Νικομάχεια Ηθικά του Αριστοτέλη η λέξη χρησιμοποιείται για να 
υποδηλώσει την καρτερικότητα, 
ενώ ως λατινική λέξη η malacia, υποδηλώνει την ήρεμη θάλασσα.[3] 
Στα νεότερα χρόνια η λέξη μαλακία ταυτίσθηκε με 
την διανοητική ανεπάρκεια ή εγκεφαλική δυσλειτουργία, 
εξ ου και η "μαλάκυνση εγκεφάλου". 

Επίσης και στην εκκλησιαστική γλώσσα διαφαίνεται η ίδια σημασιοδότηση[2], αντιδιαστέλλεται δηλαδή η σωματική ("νόσος") 
από την νοητική ("μαλακία") 
πάθηση: "από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" 
(Ματθ. Δ' 23, Θ' 35 και Ι' 1).