.... Ο Ζορμπάς κοίταξε τ' αστέρια, με το στόμα ανοχτό, σα να τα 'βλεπε για πρώτη φορά. - Τι να γίνεται εκεί απάνω! μουρμούρισε.....

Η Ελένη και ο Νίκος Καζαντζάκης με την Yvette Renoux, 
γραμματέα του Καζαντζάκη στην Unesco, 
στη πόλη Αντίπ (Antibes) της Γαλλίας το 1952. 
Από το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.).


Και σε λίγο πήρε την απόφαση, μίλησε:
- Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό, είπε 
κι η φωνή του ασκώθηκε επίσημη, συγκινημένη 
μέσα στη ζεστή νύχτα, ξέρεις να μου πεις τι πάει 
να πουν όλα αυτά; Ποιός τα 'καμε; Γιατί τα 'καμε; 
Και πάνω απ' όλα ετούτο (η φωνή του Ζορμπά ήταν 
γεμάτη θυμό και τρόμο): Γιατί να πεθαίνουμε;
- Δεν ξέρω, Ζορμπά! αποκρίθηκα, και ντράπηκα σα να 
με ρωτούσαν το πιο απλό πράμα, το πιο απαραίτητο, 
και δεν μπορούσα να το ξηγήσω.
-Δεν ξέρεις! έκαμε ο Ζορμπάς και τα μάτια του γούρλωσαν.
- Τότε τι 'ναι αυτά τα παλιόχαρτα που διαβάζεις; 
Γιατί τα διαβάζεις; 
Άμα δε λένε αυτό τι λένε;


- Λένε τη στεναχώρια του ανθρώπου που δεν μπορεί 
να απαντήσει σε αυτά που ρωτάς, Ζορμπά, αποκρίθηκα.