Σελίδες

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Συνέβαιναν κι αυτά στο Βύρωνα...


Η κουβέντα μας άρχισε κάπως έτσι...
«Πώς περνούσατε σαν παιδιά ; Τα παιχνίδια σας... ;» 

«Εκείνο που έχω να σου πω είναι ότι όλη μέρα είμαστε στους δρόμους και 
μόλις άρχιζε να σουρουπώνει έβγαινε η μάνα του καθενός και με μακρόσυρτη φωνή, 
που ακουγότανε δυο και τρία τετράγωνα μακριά, καλούσε το βλαστάρι της να 
μαζευτεί γιατί «τα βράδια γυρνάνε οι εβραίοι και μαζεύουν τα παιδιά και τα βάζουν 
σε βαρέλια με καρφιά και τους πίνουν το αίμα». 
Τουλάχιστον, εκείνα τα χρόνια, δε κινδυνεύαμε από πραγματικούς κινδύνους αλλά 
από κατασκευάσματα προς εκφοβισμό. Άλλωστε τότε υπήρχε κι ο «Μπαμπούλας». 
Τι ήταν άραγε αυτός ο «Μπαμπούλας» που μας φόβιζe.
Δίναμε μάχες ηρωικές με ξίφη, φτιαγμένα από ξεφλουδισμένα κλαριά μουριάς, 
με σφεντόνες και με βαλλίστρες που εκτόξευαν μπιρμπιλόνια. 
Τι τύχη είχαμε αλήθεια ! 
Ούτε ένα μάτι δεν είχε βγει (μακάβριο αλλά πολύ κοντά στη πραγματικότητα). 
Μόνο κάνα-δυο κεφάλια είχαν ανοίξει κι αυτά από απροσεξία των..."πολεμιστών"
Ηρωϊκή μάχη σε εξέλιξη...
Αλήθεια, ξέρεις τι ήταν τα μπιρμπιλόνια
Σήμερα έχει εκλείψει το είδος. 
Ήταν στρογγυλά μπαλάκια, καρποί του δέντρου Ακακία και τα χρησιμοποιούσαμε 
όπως σου είπα παραπάνω όταν ήταν πράσινα, όταν ήταν χλωρά. 
Και μιας και το'φερε η κουβέντα του Βύρωνα οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με Ακακίες 
και με Πιπεριές, ένα άλλο δέντρο που έκανε καρπό κόκκινο, ίδιο με το πιπέρι. 
Υπήρχαν κι οι τζιτζιφιές που δεν αφήναμε τζίτζιφο για τζίτζιφο απάνω τους. 
Και επειδή το δέντρο αυτό είναι υπό εξαφάνιση, γνωρίζεις τι είναι η τζιτζιφιά 
και ο καρπός της το τζίτζιφο; 
Η τζιτζιφιά είναι ένα πολύ ωραίο δέντρο με κορμό και φύλλα που θυμίζουν αυτά 
της ελιάς. Ο καρπός, το τζίτζιφο, είναι μικρός και σε χρώμα καφέ-πορτοκαλί. 
Πιέζεις το τσόφλι του (δεν έχει χυμούς) και σχίζεται και στο χέρι σου μένει 
ένα χνουδωτό μπεζ πράγμα, σε σχήμα ελιάς. 
Το βάζαμε στο στόμα μας, ήταν γλυκύτατο και γυρνώντας το στο στόμα μας 
το αποχωρίζαμε από το κουκούτσι, το οποίο εκτοξεύαμε φτύνοντας το και 
προκαλώντας τους φίλους μας σε αγώνα για το ποιος θα το πάει πιο μακριά. 
Και συνεχίζαμε με το επόμενο και πάει λέγοντας. 
Στης γειτονιάς τον χωματόδρομο, παιχνίδι μ’ ένα τσέρκι...

Τα κορίτσια εκείνης της εποχής δεν ξέρω με τι ασχολούνταν. 
Ίσως με κούκλες... Παίζανε τις κουμπάρες. Άιντε και κανένα κουτσό. 
Τότε, τα παιδιά της γειτονιάς, διαφόρων ηλικιών, φτιάχναμε τις «συμμορίες». 
Η δική μας, η συμμορία του «Μπετού» η συμμορία του Κέντρου, είχε σαν άντρο ένα κατασκεύασμα από μπετόν (καταφύγιο) που βρισκόταν εκεί που σήμερα υπάρχει 
το κτίριο του Ο.Τ.Ε., πίσω από το παλιό Δημαρχείο. 
Αυτό ήταν φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από μπετόν και τα δωμάτιά του ήταν δαιδαλώδη. 
Είχε μια είσοδο από τη Παναγή Τσαλδάρη κι άλλη μια από την Κύπρου. 
Είχε επίσης και δύο τετράγωνα ανοίγματα στη ταράτσα του. 
Όλη μας η δραστηριότητα ήταν στο επάνω μέρος (ταράτσα) και η είσοδός μας 
στο «μπετό» γινόταν από τις δυο τρύπες που υπήρχαν εκεί. 
Το όλο ύψος του δε ξεπερνούσε τα δυο μέτρα. 
Σε μια εσοχή του κτιρίου επί της οδού Σκόμπυ (Βορείου Ηπείρου σήμερα) 
κατασκευάστηκε διώροφη κατοικία στης οποίας το ισόγειο υπήρχε ένα κατάστημα 
(«μονοπώλιο» το αποκαλούσαμε χωρίς να ξέρουμε τη σημασία του) 
με προϊόντα ελληνικού μονοπωλίου, όπως πετρέλαιο, αλάτι και παιγνιόχαρτα 
(τράπουλες) .
Στο χώρο αυτό, το 1957, μέσα σε μια παράγκα λαξεύτηκε το Μνημείο Πεσόντων, 
που βρίσκεται μπροστά από το παλιό Δημαρχείο.  
Αλλά ας γυρίσουμε ξανά στις «συμμορίες». Συμμορίες υπήρχαν σε όλες τις γειτονιές. Αντίπαλες συμμορίες της δικής μας γειτονιάς ήταν : 
«Τα Αραπάκια», η περιοχή γύρο από το Ταπητουργείο (εκεί υπήρχε ένα κέντρο διασκέδασης πάνω από τη σημερινή πλατεία Εθνικής Αντίστασης με το όνομα 
«Αραπάκια» ιδιοκτησίας Σπαθούλα). 
Η «Νεράιδα», δηλαδή η σημερινή περιοχή στη διασταύρωση των οδών 
Παναγή Τσαλδάρη και Εμπεδοκλέους. 
Οι «Λιασκαίοι και Ρετσιναίοι», οι κάτωθεν της Πλατείας του Αγίου Λαζάρου επονομαζόμενοι έτσι από κάποιον Λιάσκα της οικογενείας του γνωστού δημάρχου 
της επταετίας και κάποιον Ρετσίνα.  
Μπορεί να μου διαφεύγει και κάποια άλλη. Μπορεί...  
Κοντολογίς, αυτά τα ωραία συνέβαιναν στον όμορφο Βύρωνα.
Θα μιλήσουμε πάλι και θα πούμε πολλά περισσότερα σε μιαν άλλη κουβέντα μας...
Καλό βράδυ ! »
Κι η κουβέντα μας έκλεισε έτσι...
Αφήνοντάς με στην ομορφιά των αναμνήσεων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου