Ο Τάσος Μαρκουΐζος, ο γνωστός οδηγός αγώνων με το ψευδώνυμο Ιαβέρης, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αφύπνιση του κοινού απέναντι στα τροχαία ατυχήματα,
μιλά στις Θεσσαλικές Επιλογές και δίνει σοκαριστικά στοιχεία για τα όσα συμβαίνουν καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους.
Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως Ιαβέρη. Με αυτό το όνομα ο Τάσος Μαρκουΐζος έγινε ένας από τους ελάχιστους Έλληνες οδηγούς αγώνων, που η φήμη του κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας. Σήμερα, μετά από μια λαμπρή πορεία στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, έχει αφιερώσει τη ζωή του σε μια εθελοντική καμπάνια ευαισθητοποίησης του κοινού για τη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για τα υπέρογκα ποσά θα εξοικονομούσε το κράτος με τη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων, ενώ τονίζει ότι τα περισσότερα από αυτά γίνονται στον αστικό ιστό με ταχύτητες μικρότερες των 40χλμ/ώρα. Από τη μέρα που μιλήσαμε μαζί του, μέχρι την ώρα που τυπώθηκαν οι Θεσσαλικές Επιλογές, μέσα σε διάστημα μίας περίπου εβδομάδας, οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους.
Πως ασχοληθήκατε με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό;
Ήμουν φοιτητής όταν η οικογένειά μου αγόρασε ένα αυτοκίνητο, ένα NSU TT, το οποίο ήταν από αυτά που έτρεχαν σε αγώνες και είχε διακρίσεις. Το πήρα, λοιπόν, έτρεξα σε διάφορους τέτοιου είδους αγώνες, μου άρεσε και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό. Σκεφτείτε ότι μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το άθλημα ούτε καν ως θεατής. Μάλλον θα έλεγα ότι δεν το συμπαθούσα καν. Από τότε έως σήμερα τρέχω σε αγώνες ή χρησιμοποιώ την πείρα μου για να πείσω τους συνανθρώπους μου να οδηγούν σωστά.
Το Ιαβέρης ως ψευδώνυμο πως προέκυψε;
Από τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκό. Παλιότερα είχα μεγάλες φαβορίτες και μου λέγανε ότι μοιάζω με τον Ιαβέρη. Κάποια στιγμή, πήγα να βγάλω την αγωνιστική μου άδεια, όμως ήμουν φαντάρος και με αυτή την ιδιότητα δεν μπορούσα να πάρω μέρος σε αγώνες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτό το όνομα και έμεινε. Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Στην Ελλάδα γιατί δεν έχει αναπτυχθεί ο μηχανοκίνητος αθλητισμός;
Κατά καιρούς έχει συζητηθεί και το ενδεχόμενο δημιουργίας πίστας αγώνων Formula 1, αλλά ούτε προς αυτή την κατεύθυνση υπάρχει κάποια εξέλιξη.
Κοιτάξτε, πρόκειται για ένα ακριβό άθλημα, και δεν υπάρχουν χορηγοί για να υποστηρίξουν τους αθλητές και τις διοργανώσεις. Όσο για την πίστα, αυτό που έχω να σας πω είναι ότι δεν επενδύει κανείς στη ζωή των Ελλήνων, σήμερα. Ακόμη και σημαντικές διοργανώσεις όπως το Ράλι Ακρόπολις, που είχε διεθνείς συμμετοχές και προβολή κινδυνεύει να χαθεί.
Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι επικίνδυνος;
Σε σχέση με το σκάκι, ναι είναι επικίνδυνο σπορ. Όμως σχέση με άλλα αθλήματα, όπως η ιππασία ή το mountain bike είναι πιο ακίνδυνο. Φυσικά, συγκρινόμενο με την οδήγηση στους ελληνικούς δρόμους, είναι απείρως πιο ασφαλές. Μπορεί φαινομενικά, λόγω ταχύτητας, στο μυαλό του κόσμου να φαντάζει τρομακτικό, όμως τηρούνται στο έπακρο όλοι οι κανόνες ασφαλείας, ενώ όσο περνούν τα χρόνια η εξέλιξη της τεχνολογίας συμβάλλει στην αποφυγή ατυχημάτων.
Εσείς πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε αυτή την πρωτοβουλία, να οργώσετε την Ελλάδα παραδίδοντας σεμινάρια οδικής ασφάλειας και οδηγικής συμπεριφοράς;
Καταρχήν θέλω να σας πω ότι η παρουσία μου είναι απόλυτα εθελοντική. Το ξεκίνησα βλέποντας τις αγκαλιές να χάνονται. Το πιο σημαντικό στη ζωή είναι οι ζεστές αγκαλιές και το χειρότερο πράγμα σε μια οικογένεια είναι η απώλειά τους. Τα ατυχήματα που συμβαίνουν στον δρόμο είναι ένας από τους βασικότερους λόγους, που στερούν από τους ανθρώπους τα αγαπημένα τους πρόσωπα και θεωρώ λοιπόν ότι είναι άδικο να αλλάζει η ζωή σου από μια ανοησία.
Πρόσφατα παρουσιάσατε στην Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής μια έκθεση σχετικά με ατυχήματα που συμβαίνουν στους ελληνικούς δρόμους, και τα στοιχεία ήταν σοκαριστικά.
Τελευταία 20 χρόνια, έχουμε φτάσει να έχουμε 140.000 νεκρούς, ενώ αντίστοιχος είναι ο αριθμός των βαριά τραυματισμένων, ανθρώπων που μένουν για πάντα καθηλωμένοι σε ένα αναπηρικό καροτσάκι ή ακόμα χειρότερα εγκεφαλικά νεκροί. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό όμως τέτοιου είδους αναπηρίες μπορεί να συμβούν ακόμα και με πολύ μικρές ταχύτητες. Ένα παράδειγμα, που φέρνω συχνά είναι αυτό του μπασκετμπολίστα Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ο οποίος έμεινε παράλυτος χτυπώντας το κεφάλι του με ταχύτητα περίπου πέντε χιλιομέτρων/ώρα. Για να γίνω πιο «προκλητικός», αρκεί να σας πως ότι τα τελευταία χρόνια 50 χρόνια το κόστος των οδικών εγκλημάτων που συντελούνται καθημερινά έχει ξεπεράσει τα 600 δισ. εκατομμύρια. Αντί το μειώσουμε αυτό το τεράστιο κόστος στο μισό, όπως έχουν κάνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, και να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα χρήματα για την ανάπτυξη της παιδείας, της υγείας, κ.λπ, τα χρησιμοποιούμε για να συμμαζέψουμε τις αθλιότητες διάφορων εγκληματιών που κυκλοφορούν στους δρόμους.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η αιτία για τον υπερβολικό αυτό αριθμό ατυχημάτων που συμβαίνουν καθημερινά;
Κάνω πάντα μια ερώτηση στις ομιλίες μου. «Θεωρείτε ότι η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη είναι αιτία θανάτου;» και η απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι είναι ναι. Εγώ λοιπόν σας λέω πως δεν είναι. Είναι ένα σύμπτωμα της ασυνειδησίας του οδηγού, που δεν σκέφτεται ότι εκείνη τη στιγμή κινδυνεύει να σκοτώσει κάποιον ή και να χάσει ο ίδιος τη ζωή του. Και εδώ στην Ελλάδα τιμωρούμε το σύμπτωμα, αντί να πιάσουμε αυτόν τον άνθρωπο και να αναζητήσουμε τα βαθύτερα ψυχολογικά αίτια που τον κάνουν να περνά με κόκκινο, ενώ γνωρίζει ότι μπορεί να αφήσει τα παιδιά του ορφανά ή να σκοτώσει κάποιον. Αντίθετα του βάζουμε ένα πρόστιμο, το οποίο επιδέχεται και έκπτωση. Μέχρι πρόσφατα, αυτό το πρόστιμο ήταν το τελευταίο ανάχωμα, το πρόστιμο, απέναντι στη μαγκιά του Έλληνα οδηγού, που μπορεί να μη λυπάται τη ζωή του, αλλά λυπάται την τσέπη του. Κι εκεί που είχαμε την παραβίαση του κόκκινου που ήταν στα 700€, που για μένα είναι απόπειρα φόνου, με τον νέο νόμο που ετοιμάζονται να ψηφίσουν το πρόστιμο μειώνεται στα 350€, ενώ αν πληρωθεί μετρητοίς μέσα σε λίγες ημέρες μειώνεται στα 175€, ενώ υπάρχει επιπλέον έκπτωση 20% αν πληρωθεί με πιστωτική κάρτα. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Δηλαδή, τόσο αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή, περίπου στα 100 με 200 ευρώ. Προσωπικά, πιστεύω ότι αν μπορούσαμε να βάλουμε μια τιμή, δε θα μπορούσε να είναι χαμηλότερη από το πρόστιμο που επιβάλλεται στους επιχειρηματίες για την αδήλωτη εργασία, που είναι στις 10.500€ για κάθε ανασφάλιστο εργαζόμενο. Σκεφτείτε, αν είχατε ένα παιδί. Τι θα προτιμούσατε να είναι; Ανάπηρο ή ανασφάλιστο;
Εσείς ποια μέτρα θεωρείτε απαραίτητα να ληφθούν προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Τον άνθρωπο που εγκληματεί κατά τον τρόπο που είπαμε παραπάνω, π.χ. περνάει με κόκκινο ή οδηγεί μεθυσμένος πρέπει να τον συλλαμβάνουν και τον βάζουν να κάνει κοινωνική εργασία σε νοσοκομεία, σε πτέρυγες όπου βρίσκονται παιδιά που έχουν πάθει πολύ σοβαρά αυτοκινητιστικά ατυχήματα για να βλέπουν από τι γλίτωσαν ή τι θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει. Παράλληλα, θα πρέπει να γίνονται δότες αίματος αλλά και δωρητές οργάνων, απαραίτητα. Με αυτά τα μέτρα οι Λετονοί κατάφεραν να μειώσουν τα τροχαία κατά 50% την ίδια εποχή που εμείς τα αυξήσαμε κατά 50%. Και τελευταίο, όσο υπερβολικό κι αν σας ακούγεται, θα έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να στερούνται τον εκλογικών τους δικαιωμάτων.
Οι Έλληνες είναι κακοί οδηγοί;
Δεν υπάρχουν κακοί οδηγοί. Υπάρχουν «κακοί» άνθρωποι. Άνθρωποι που εχθρεύονται την ανθρώπινη ζωή και οδηγούν σαν να μην αγαπούν τον εαυτό τους, τα παιδιά, τους γονείς, τους συντρόφους τους, από τη στιγμή που τους θέτουν σε τέτοιο κίνδυνο οδηγώντας απερίσκεπτα.
Στην διαμόρφωση αυτής της κατάστασης πιστεύετε ότι συμβάλλει και το σύστημα εκπαίδευσης υποψηφίων οδηγών;
Όχι αυτό είναι το τελευταίο. Η οδηγική συμπεριφορά είναι θέμα παιδείας, την μαθαίνεις από το σπίτι. Το αρμόδιο υπουργείο που δίνει το δίπλωμα οδήγησης συναντά το ελληνόπουλο στα 18 του και απλώς τον εκπαιδεύει για να γίνει παρκαδόρος. Για να μην σας πω το άλλο, ότι εξετάζει τον νέο οδηγό σε μια μανούβρα που απαγορεύεται από τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, την οπισθογωνία. Όπως σας είπα, λοιπόν, η οδήγηση είναι κουλτούρα, είναι η παιδεία που θα πάρεις από την οικογένειά σου. Όταν για παράδειγμα βλέπεις τον πατέρα σου να κάνει παράνομη προσπέραση, να πίνει φραπέ, να μιλάει στο κινητό, τα ίδια θα κάνεις και εσύ. Δεν είναι πράγματα που θα μάθεις να μην κάνεις σε μια σχολή οδήγησης.
Μάλλον ο Έλληνας οδηγός λειτουργεί με την πεποίθηση και την σιγουριά ότι το ατύχημα δεν πρόκειται να συμβεί στον ίδιο.
Αυτό είναι το χειρότερο λάθος που κάνουμε. Και επειδή θεωρούμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς δεν έχουμε και άμυνες, άρα είμαστε πολύ πιο ευάλωτοι. Πρέπει λοιπόν να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο. Κάθε ένας από εμάς πριν μπει το πρωί στο αυτοκίνητο πρέπει να αναλογίζεται τις αγκαλιές που τον περιμένουν στο σπίτι όταν γυρίσει. Αν σκέφτεται αυτό, πιστέψτε με θα έχει διαφορετική συμπεριφορά στον δρόμο.
Σε όλα αυτά συνηγορεί και η κακή κατάσταση των ελληνικών δρόμων;
Οι δρόμοι που έχουμε είναι ίδιοι με τις συνειδήσεις των Ελλήνων. Και ίδιοι με τις συνειδήσεις των ανθρώπων που τους φτιάχνουν και με τους ανθρώπους που τους παραλαμβάνουν. Αυτός ο άνθρωπος που φτιάχνει έναν κακό, επικίνδυνο δρόμο δεν σκέφτεται ότι μια μέρα το δικό του παιδί μπορεί να σκοτωθεί σε αυτόν; Το ίδιο ισχύει και για εκείνον που υπογράφει για να παραλάβει έναν «φονικό» δρόμο.
Ο Τάσος Μαρκουΐζος αποκαλύπτει:
Μέσα σε ένα χρόνο είχαμε 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα. Κάθε ημέρα έχουμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές. Είναι σαν να πέφτει κάθε μέρα σε μια κατοικημένη περιοχή, ένα μικρό αεροσκάφος της αεροπλοΐας με 20 επιβάτες.
Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 45 χλμ. την ώρα. Και τα περισσότερα θύματα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είναι κάτω των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15 – 29.
Μέσα στα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης 70.000 Ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000 έμειναν ανάπηροι.
Το 40% του κόστους στην υγεία, είναι από τροχαία. Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο.
17 Μαΐου 2016
Κείμενο: Παναγιώτα Φούντα
Κείμενο: Παναγιώτα Φούντα
ΙΑΒΕΡΗΣ (ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΥΙΖΟΣ) fans club
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου