...έ!!!! ΝΑΙ...να φεύγω σιγά σιγά...τα δάκρυά μου έχουν παγώσει...

Ξέρω μία κοπέλα,γυναίκα που ψάχνει το χαμένο κορίτσι του εαυτού της.
Εχει ανοίξει τα ντουλάπια της ψυχής της και συμμαζεύει σιγά-σιγά
εδώ και καιρό και τακτοποιεί.
Βάζει κάτω κάτω τους βαμβακερούς πόνους.
Εκείνους που της προκάλεσαν τα σιγανά χτυπήματα,
που έγιναν για "το καλό της".

Τα'χει εκεί χαμηλά να θυμάται πόσο χαμηλό φέρσιμο είχαν οι θύτες της.
Στην μέση βάζει τα λινά.
Εκείνα που της προκάλεσαν περισσότερο πόνο,
αλλά έπρεπε να μην το δείξει.
Επρεπε να τα σιδερώσει για να μη φανεί η τσάκιση στην καρδιά της.
Τα είχε μέχρι τώρα ανακατωμένα, αλλά τα τακτοποίησε, ακόμη και στο μυαλό της.
Λίγο πιο πάνω βάζει τα χαρισμένα.
Εκείνα που της έδωσαν όταν γιόρταζε.
Εκείνα που ήταν το δώρο της, για να χαρεί ο άλλος.
Τα έχει έτοιμα εκεί για να τα βλέπει.....

Τα ετοιμάζει και τα τακτοποιεί όμορφα αυτά.

Θέλει να είναι "άρτια" βαλμένα.
Οπως η συμπεριφορά της μέχρι τώρα...στους άλλους.
Αλλά πάνω-πάνω γυαλίζει το ράφι για να βάλει την πανοπλία της ψυχής της.
Θα ράψει τις τρύπες, θα στουμπώσει τις κονταριές...θα την κάνει καινούργια.
Ετοιμάζει τον πόλεμο της, θα δώσει τις δικές της μάχες.
Θα ψάξει στον κόσμο, στους άγνωστους για εκείνον,
που θα της τάξει ένα και θα της το δώσει.

Δεν θα ακούσει ξανά αυτούς που με συμφέρον την αγαπάνε.
Δεν θα ακούσει αυτούς που για το καλό της....
σκίσανε την πανοπλία της.
Βαρέθηκε αυτούς που τις έταξαν δέκα και της πήραν τα πάντα.
Εμεινε με μία ψυχή στο χέρι και την χαρίζει.

Θα ξεκινήσει σε λίγο...για την ζωή της. Θα καμαρώνει....
Θα νικήσει....έχανε από ευγένια ως τώρα...νικήτρια γεννήθηκε.

τόγραψε ο *Νίκος Θ. Ευαγγέλου