...η απόφαση να έχεις σκύλο, είναι για μια ζωή. Για ολόκληρη τη δική του ζωή.

Πριν ένα χρόνο περίπου πήρα απόσπαση για Γερμανία. Το ήθελα χρόνια, είχα ξαναπροσπαθήσει, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι 

θα την έπαιρνα. Όλοι μου έλεγαν ότι ήταν σχεδόν αδύνατο. «Σχεδόν» σκεφτόμουν εγώ.

Είχα ψάξει πολύ. Ήθελα μια χώρα πιο αναπτυγμένη από τη δική μας, μια χώρα ευρωπαϊκή, οργανωμένη. Βρέθηκαν αρκετές. Μια-μια τις απέρριπτα όταν ανακάλυπτα ότι δεν ήταν κ τόσο εύκολες στο να έχω τον σκύλο 
μαζί μου. Σε άλλη χρειάζονταν απίστευτα πολλά χρήματα για να ταξιδέψει ο σκύλος, σε άλλη άφηνες τον σκύλο σε καραντίνα 
για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε άλλη ήταν τραγικά δύσκολο να βρεις σπίτι 
που να δέχεται σκύλο, σε άλλη είχαν εύκολη την ευθανασία αν υπάρξει σοβαρό ιατρικό θέμα στον σκύλο, σε άλλη δεν υπήρχαν πτήσεις που να δέχονται σκυλιά τέτοιου μεγέθους, κτλ.

Ήθελα τόσο πολύ να φύγω! Τα πράγματα στο μέρος που έμενα είχαν τερματίσει ανεπιστρεπτί. Είχα πασχίσει για τα πάντα τόσο πολύ, δεν είχα αφήσει ούτε ρινίδα που να μην προσπαθήσω....Και είπα τέλος. Φεύγω. Φεύγουμε. 
Ο σκύλος μου κι εγώ.

Βγαίνει η απόφαση από το Υπουργείο ότι σε 2 βδομάδες παρουσιάζομαι στη νέα δουλειά. Σε 2 βδομάδες! Σε όσους είπα ότι φεύγω, οι περισσότεροι μου είπαν 
να δώσω κάπου τον σκύλο, πού να τον παίρνω τόσο μακριά, δεν ξέρω κανέναν εκεί, θα με δυσκολέψει, είναι μεγαλόσωμος, ξεκινώ νέα ζωή και τι δουλειά έχει 
ο σκύλος μαζί μου, κτλ...

Αναρωτιόμουν: 
«Μα τι λένε; Να αφήσω τον σκύλο πίσω σε ποιον, να κάνει τι; 
Είναι ο σκύλος ΜΟΥ! 
Μαζί μένουμε, μαζί ζούμε, είμαι η οικογένειά του, είμαι η αγέλη του. 
Πώς προδίδεις κάποιον που δε θα το ‘κανε ποτέ σε εσένα...; 
Τον πετάς τώρα που πας για κάτι καλύτερο;»

Σε 2 βδομάδες βγήκαν χαρτιά, ξενοίκιασα σπίτι, μετέφερα πράγματα, χαιρέτισα όσους προλάβαινα, εξουσιοδότησα ανθρώπους για κάποιες δουλειές που δεν προλάβαινα, δανείστηκα χρήματα, κτλ...

Ευτυχώς, έχοντας στο μυαλό μου ότι ίιιισως φύγω, είχα εκπαιδεύσει τον σκύλο να μένει ήρεμος στο κλουβί μεταφοράς του αεροπλάνου, το οποίο είχα αγοράσει νωρίτερα.

Κι έρχεται η μέρα που φεύγουμε. Ο σκύλος μου, εγώ και μια βαλίτσα. 
Τίποτ’ άλλο.

Δυσκολεύτηκα πάααααααρα πολύ στην αρχή. Από την πόλη προορισμού, σε 
μια βδομάδα με έστειλαν σε άλλη. Ανασφάλεια, άγχος. Ξένη χώρα, δεν ήξερα 
τη γλώσσα, δεν ήξερα κανέναν, νέο εργασιακό περιβάλλον, χωρίς σπίτι.
Δύσκολο να βρεις σπίτι στη Γερμανία αν έχεις σκύλο. Κι ας είναι τόσο κυνόφιλοι. Μόνο στα ακριβά μας δέχονταν, που δυστυχώς αδυνατούσα. Από ξενοδοχείο 
σε ξενοδοχείο, από airbnb σε airbnb. Βρέθηκαν ευτυχώς άνθρωποι (να ‘ναι καλά!) που μας φιλοξένησαν σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα που ξημέρωνε-βράδιαζε, δεν καταλάβαινα. Για μας όμως ήταν παλάτι! Μετά από 4 μήνες 
βρήκα σπίτι.

Πολλές περιπέτειες, αναβολές, δυσκολίες που με απέλπιζαν, κτλ. 
Αλλά ήμασταν 2. Αυτή η ουρά που έσπαγε τα πάντα από τη χαρά της όταν γυρνούσα από τη δουλειά, αυτό το «όλα είναι καινούρια, πάμε να τα ανακαλύψουμε» που με ξεσήκωνε, αυτός ο αναστεναγμός το βράδυ που 
τον έπαιρνα αγκαλιά...ότι όλα θα πάνε καλά..., με κράτησαν και με σήκωσαν πολλάκις. Και όλα πήγαν πολύ καλά!

Μετά από ένα χρόνο που ζούμε στη Γερμανία, γυρνώντας το μυαλό πίσω, σκέφτομαι πόσο άδικο θα ήταν να άφηνα τον σκύλο μου πίσω! Πώς θα του εξηγούσα τον λόγο που τον αφήνω; Πώς θα του εξηγούσα την εγκατάλειψη; 
Θα τον άφηνα για να μην ταλαιπωρηθώ; Θα τον άφηνα για να μην έχω παραπάνω έξοδα; Θα τον άφηνα για....τι; Για τίποτα! Όλα περνάνε. 
Και η ταλαιπωρία και οι αγωνίες και τα δανεικά....όλα! 
Ο πόνος στην καρδούλα του όμως, ακόμα και αν τον άφηνα σε άνθρωπο 
που ξέρει, δε θα περνούσε. Κι αυτό, θα έσφαζε τη δικιά μου. 
Η απόφαση να έχεις σκύλο, είναι για μια ζωή. Για ολόκληρη τη 
δική του ζωή.

Άλλωστε, εδώ προσφέρω και στον σκύλο μου μια πολύ καλύτερη ζωή...

Are you my human?
https://www.facebook.com/areyoumyhuman/photos
/a.323748237710546/2064570680294951/?type=3&theater