...κρατω το κλειδί της χειροπέδας… και σε κάθε κτύπημα που ο πόνος με τρελλαίνει κάνω να το ξεκλειδώσω…*Γράφει ο *Μάνος Αντώναρος...

Αμα μπείτε στο παλιό μου blog www.manosantonaros.blogspot.com και 
το διαβάσετε θα δείτε 
(ίσως με έκπληξη) ότι δεν έχω μυστικά προς τους ανθρώπους

Θέλω να πιστευω ότι έχω την άνεση να γράφω για μένα απίστευτα πράγματα. 

Και τα καλά και τα κακά… 

και τα δυσάρεστα… μακάρι να μπορούσα να γράψω και τα ανομολογητα…αλλά βλέπετε 

ο νόμος δεν το επιτρέπει.
Ξέρετε… η ψυχική υγεία των παιδιών μου είναι όλη η σκέψη μου… μια σκέψη ρεζερβέ… 

δεν χωράει τίποτα άλλο… δεν είναι ούτε που μου λείπουν…ούτε που τα αγαπω τρελλά….

Είναι ο απόκοσμος φόβος για το μέλλον του.
Αν κάποιος με διαβεβαιωνε ότι στα 20 τους δεν θα έπαιζε ρόλο η απουσία του μπαμπά τους, 

θα συμφωνούσα να μην τα ξαναδω ποτέ. Θακανα την καρδιά μου πέτρα. Μέχρις εκεί φτάνω. 

Όμως η βασική αγωνία κάθε γονιού είναι το επόμενο δευτερόλεπτο των παιδιών του.
Η ψυχική υγεία τους είναι μια γρανιτένια αόρατη χειροπέδη που μ έχει δεμένο με τα χέρια στην πλάτη και μ έχει ρίξει σε ένα ρινγκ όπου ο αντίπαλος και οι προπονητές του διψούν για αίμα.
Κρατω το κλειδί της χειροπέδας… και σε κάθε κτύπημα που ο πόνος με τρελλαίνει κάνω 

να το ξεκλειδώσω…και τότε κάθε φορά έρχεται το βλέμμα των παιδιών…η αύρα τους και 

μου πιάνει με αγάπη την καρπό. Και εγω αφήνω το κλειδί.
Και τότε εχω μόνο μία διέξοδο… αυτην που μου πρότεινε η φίλη μου η @Giwta Papa … 

να βρω μια μικρή χαρά…
Tο γράψιμο λοιπόν… Την μεγάλη μου αγάπη….
Και το στατους γράψιμο είναι… και πριν το ανεβάσω σκέφτηκα το παλιό μου blog που τα έγραφα όλα… σκέφτηκα τους ανθρώπους που με διαβάζουν κι εγω τους λέω την αλήθεια μου…δλδ αυτά που’χω ζήσει… όχι τώρα… αλλά από χρόνια το ίδιο κάνω. Σκέφτηκα με άλλα λόγια: τον κόσμο μου… Εχω επηρρεάσει πολλούς ανθρώπους με τα γραπτά μου… μπορεί θετικά…μπορεί αρνητικά…δεν παίζει κανέναν ρόλο…
Κάθε χρόνο γραφω για την περιπέτεια μου με το έμφραγμα… Το’χω εξαντλήσει από καιρό το θέμα… κι όμως συνεχίζω να το κάνω γιατι θυμάμαι πάντυα αυτό που μου’χε πει ο γιατρος κ.Χροστόδουλος Στεφανάδης (στη ομάδα του οφείλω τη ζωή μου):
-Συνεχίστε να γράφετε γι’ αυτό. Κάθε φορά σώζετε μερικούς, αλλά βοηθά και σας 

να συμφιλιωθείτε μαζί του….
Είχε τοοοσο δίκιο.
Τα ξορκίζω γράφοντας…
Χθες ο αντίπαλος με εχει κάτω και με βαράει με ο,τι βρίσκει και όπου θέλει… και την ωρα 

που προσπαθώ με τα χέρια δεμένα να προφυλαχθω, μου ψιθυρίζει στ’ αυτι:
-Μην εκμεταλλεύεσαι την καλωσύνη μου!
Με άλλα λόγια πρέπει να του πω κι ευχαριστώ. Να νιωθω υπόχρεος.
Ντονγκ! Τέλος γύρου.
Πάω να ξαπλώσω στο κρεββάτι μου… 7 το απόγευμα…. Δεν το συνηθίζω… κι όταν ανοίγω 

τα μάτια μου είναι σκοτάδι… και για πρώτη φορά ένιωσα φόβο.
Εχω περάσει έμφραγμα και δεν φοβηθηκα. Ούτε στο τόσο.
Εχω περάσει από την τρύπα της βελόνας το αυτοκίνητο μου με την πρώην γυναίκα μου 

και έναν φίλο μας… οδηγώντας με 200 και στη στροφή φορτηγό προσερνούσε φορτηγό. 

Δεν φοβήθηκα, ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια… μετα φοβήθηκα….
Εχω συγκρουσθεί με ανθρώπους που μόνο το ονομά τους να σας πω θα με προσλάβετε 

για σωματοφύλακα. Και δεν φοβήθηκα.
Όμως αυτό το σκοτάδι το φοβήθηκα.
Δεν πιστεύω πια ότι το FB μπορεί να βοηθήσει. Μπήκε κι αυτό στο σύστημα… Γράφουμε 

και ξεμπερδεύουμε… κάθισα μπροστα στον υπολογιστή και δεν ήξερα αν πρέπει να το γράψω

 ή όχι…
Κοίταζα την οθόνη…
Καλώς η κακώς το διαδίκτυο και ειδικά το FB (προφανώς έχει και επιγόνους) είναι ένα 

μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας… εμένα που το internet είναι και η δουλειά μου είναι 

ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι… σκέφτηκα το παλιό μου blog… που έγραφα τις χαρές 

και τις λύπες μου… τις ιστορίες και τα παραμύθια μου…. τα γκομενικά μου και τα όνειρά μου…
Τα μυστικά γίνονται καρκίνοι ή ζουρλομανδύες….
Το πιστεύω ακράδαντα.
Γι’ αυτό τοκανα και το κάνω πάντα: το λέω και ξεμπέρδεψα… το λέω γιατι με πίγει 

αν δεν το πω…
Θέλω να κάνω τον δάσκαλο…. όμως δεν θέλησα ποτέ στη ζωή μου να κάνω τον Θεό. 

Μ’ αρέσει που είμαι γηινος.
Πατάω send και κρατω την ανάσα μου.
-Πιές ένα ουισκάκι και βρες τις μικρές χαρές…μου γραφει ατάκα η … Giwta Papa.
Το αυτονόητο δλδ. Αυτό που θαλεγα κι εγω σε κάποιον που κραυγαζε.
Χωρίς δευτερη σκέψη… βρίσκω ένα σκονισμένο μπουκάλι Johny Walker και βάζω ένα.
Κι από κάτω κι άλλοι ο Γιώργος, η Ευα, ο Στρατής, η Μαρία, ο Χαράλαμπος, η Αθηνά… 

ανάβουν το φως μέσα στο σκοτάδι μου…
Το καναπεδιάρικο FB μπορει να μην μπορεί να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους… 

αλλά μπορεί να γαληνέψει (ή να ισοπεδώσει) ψυχές.
Δεν θα γίνω ποτέ ο μπαμπάς που ονειρεύτηκα.
Δεν θα γίνουν ποτέ Αντωναράκια. Μιλάω για τα δικά μου όνειρα … για την δικιά μου 

οπτική γωνία για τη ζωή…για τη δικιά μου απογοήτευση.
Δεν θέλω πίσω τίποτα. Και το εννοώ. Θέλω μόνο τον ρόλο μου. Η έλλειψη αυτού κάνει 

το σκοτάδι βαρύ σαν πέτρα. 
‘Ηπια το ουισκάκι μου και μπήκα στην κρεββατοκάμαρα και ξανακλεισα το φως.
Σας αυτούς που πέφτουν από το άλογο και πρέπει αμέσως να ξανανέβουν για να τους φύγει 

η φοβία…
Ευκολο ήταν… και αφού συνήθισα για κανένα 3λεπτο…. άνοιξα και 10 πόντους το εξωφυλλο 

για να μπαίνει το φως της νύχτας…όπως με συμβουλεψε ο καλός μου φίλος ο George.
Εκλεισα το τζάμι…. Το πρόσωπο μου αντικατοπρίστηκε.
Μια φωνή μου είπε από δίπλα:
-Μην εκμεταλλεύεσαι την καλωσύνη μου. Πες ευχαριστώ.
Τέσσερα μικρά τοσοδούλικα χεράκια μου ξεκλείδωσαν εκείνη τη στιγμή την χειροπέδα.
-Όχι!

maNos anTonaRos

MANOSANTONAROS.BLOGSPOT.NL

Manos Antonaros από Manos Antonaros