Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Κοινωνικής Εργασίας με κεντρικό μήνυμα: «δεν είμαστε αόρατοι» πρέπει να είναι αφετηρία προβληματισμού τόσο για τους Πολίτες όσο περισσότερο για μας τους Κοινωνικούς Λειτουργούς.

Δεν είμαστε αόρατοι, γιατί, χωρίς να υποτιμάμε τον οικονομικό παράγοντα,
 που διαμορφώνει το κοινωνικό γίγνεσθαι, είμαστε άνθρωποι, 
άνθρωποι  που δεν λειτουργούν  μόνο με τη λογική, 
αλλά με τη φαντασία, τα συναισθήματα, τα όνειρα, τα ιδανικά 
και πλήθος άλλων πραγμάτων που καθιστούν την ύπαρξή μας στον πλανήτη μοναδική. 

Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί …

Ωστόσο, 

με μια πιο προσεχτική ματιά θα διαπιστώσει κανείς ότι η μονοκρατορία 

του οικονομικού παράγοντα δεν προέκυψε τυχαία, 

προέκυψε όταν οι Πολίτες αφέθηκαν σ’ έναν άμετρο καταναλωτισμό 

που με τη σειρά του οδήγησε στην αδιαφορία για τα κοινά και για κάθε μορφή 

συλλογικής δράσης. 

Ο κάθε Πολίτης έπαψε να ενδιαφέρεται για την «Πόλη» και ενδιαφερόταν 

για τα δικά του κεκτημένα και πως θα αναζητήσει μέσα από την ατομικότητα 

την προσωπική του ευδαιμονία.

Την ίδια στιγμή κάθε θεσμός απαξιώθηκε, 
καθώς κανείς δεν εμπιστεύεται πλέον τον άλλο ότι ενεργεί για το συλλογικό καλό. 
Σ’ αυτό το περιβάλλον απαξιώθηκε δυστυχώς και η Κοινωνική Εργασία, 
η οποία απώλεσε τον κοινοτικό της χαρακτήρα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της 
στο άτομο σαν «πελάτη» του υποτυπώδους συστήματος Κοινωνικής Προστασίας της χώρας μας.
( ... )

Η πρόκληση τώρα είναι να βγούμε από την ομίχλη που μας κάνει αόρατους και που ούτε εμείς βλέπουμε τους Πολίτες ούτε οι Πολίτες εμάς,. 
Είναι ανάγκη όμως να ξαναβρεθούμε με τους πολίτες βγάζοντας το «πέπλο» της ομίχλης. 
Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στην προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου κόσμου και όχι στη συντήρηση του «παλιού». 
Ο κόσμος αλλάζει. 
Πρέπει να αλλάξουμε και εμείς και αυτό πρέπει να γίνει πρώτιστα στην εκπαίδευση, 
καθώς εκεί υπάρχει ακόμα ελευθερία διακίνησης και παραγωγής ιδεών και καινοτόμων σκέψεων. Με αφετηρία την εκπαίδευση πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ξαναχτίσουμε «σχέσεις εμπιστοσύνης» με τους Πολίτες και την Κοινωνία στα πλαίσια δημιουργίας μιας νέας κοινωνίας, όπου οι Πολίτες συμμετέχουν και καθορίζουν ενεργά το μέλλον τους. 
Χρειαζόμαστε ένα νέο κράτος που να είναι φιλικό για τους Πολίτες, 
που να αφουγκράζεται τις ανάγκες τους και να κατανέμει τον πλούτο με ευαισθησία 
και κοινωνική δικαιοσύνη προς τα πιο αδύναμα μέλη.
Η οικοδόμηση αυτού του νέου κράτους είναι χρέος των Πολιτών και περνά στη δική μας 
περίπτωση μέσα από τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τον εαυτό μας, με τις εγκαταστημένες νοοτροπίες και στάσεις ζωής .
Τον κακό μας εαυτό πρέπει να τον αποτινάξουμε και να δώσουμε νόημα  
στο όνειρο των νέων  μας που ακολούθησαν το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού .
Ένα επάγγελμα που για όποιον πραγματικά αγαπά τον άνθρωπο, 
το ταξίδι μπορεί να είναι μαγικό!
Μπορεί όμως να έχει και συμπληγάδες τις οποίες πρέπει να προσπεράσουμε 
 με αγώνα γιατί τίποτα δεν χαρίζεται και ας το είχαμε προσωρινά ξεχάσει...


 από : diadiktyopatra