Ηλιακή θεωρία...

          Απογευματινός ήλιος σήμαινε θάνατος. 
Θάνατος γλυκός, επικός πριν τη στερνή αναλαμπή φωτός. 
Και μετά σκοτάδια...
           Ερωτευμένη με τον ήλιο, κι αυτός για εκείνην 
θα λεγες απόγονος του. 
Συναντήθηκαν στη Δύση των Πάντων, τότε που είχαν χάσει 
τον μονάκριβο δρομοδείκτη της πορείας, την ελπίδα. 
Γύρω τους δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, 
παρά μόνο χρώματα χρωμάτων. 
Χρώματα μενεξεδί, χρώματα του ρόδου και του γιασεμί...
          Η σκιαγράφηση των προσώπων τους 
αμυδρά ξεκάθαρη με τόσο φως. 
Το μόνο που κάναν ανεπαίσθητα ήταν να ακουμπήσουν 
δειλά-δειλά ο ένας τα δάχτυλά του άλλου. 
Καιγόντουσαν από τη θέρμη κι ήξεραν καλά 
πως δεν ήταν ο ήλιος. 
Προσπάθησαν να τον φυλακίσουν κι ας ήξεραν 
πως ο ήλιος δεν έζησε ποτέ στα χρονικά αιχμάλωτος. 
Προσπάθησαν να τον φωτογραφίσουν κι ας ήξεραν 
πως δεν θα αποτυπώθηκε ποτέ ολόκληρη η λάμψη του, 
σε ένα φωτογραφικό φιλμ. 
Προσπάθησαν πολύ...
  Έδιναν μυστικά ραντεβού, στην ανατολή Ονείρων 
και τα απογεύματα μετρούσαν θα λεγες με μια φωνή 
αντίστροφα μέχρι ο ήλιος ολωσδιόλου να χαθεί. 
Τρέμαν στην ιδέα του ηλίου να αφανιστεί σε μια μάχη 
ηλιακών πλανητών και να μην υπερτερεί. 
Ήταν για εκείνους η αφορμή. 
Κι ήθελαν να ζούνε πια μαζί, να δούνε αγκαλιά 
τον ήλιο τους σε κάθε φωτεινότερη του εκδοχή. 
Φόραγαν στεφάνια κεντημένα με αχτίνες μεγαλείου και στοργή.

      Έδιναν φιλιά στο απόκοσμο θαύμα συνυπάρξεως 
ήλιου και της μελιστάλαχτης βροχής. 
Και μετά από  κάθε μπόρα, διάβαζαν ποιήματα που 
υμνούσαν την αγάπη για το άστρο που τους ένωσε ες αεί. 

Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια, χάθηκαν κι αυτοί. 
        Νίκησαν τον χρόνο. 
Πέρασαν σε άλλη διάσταση, χάθηκαν μέσα σε 
καμπυλωτούς κήπους υακίνθων, κυκλάμινων και φυτών 
με άγνωστα ονόματα για μια άλλη πραγματικότητα 
του υπάρχω και όχι του ζω επειδή αναπνέω. 
Εκεί ο θάνατος ήταν γιορτή. 
Πράγματι υπήρχε ακόμη ο ήλιος στις καρδιές τους 
και στη μετά θάνατον ζωή...
 Phantomas.

http://fadomlight.blogspot.gr/