Περισσότερο έργο με λιγότερα χρήματα

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η Εθνική Λυρική Σκηνή ποτέ δεν είχε μεγαλύτερη επαφή με την κοινωνία. 
Η διαπίστωση αυτή πηγάζει από όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια...
στη διάρκεια των οποίων αλλάζει δραματικά όχι μόνο η σχέση 
του κράτους με τους πολιτιστικούς οργανισμούς που συντηρεί, αλλά 
και η δική μας αντίληψη για το τι περιμένουμε από όσους 
«πληρώνουμε» για να παράγουν έργο. 
Υπάρχει μία αντίφαση, που καταδεικνύει ότι η δραματική 
μείωση της κρατικής επιχορήγησης σε ποσοστά 40-70% στη διάρκεια 
της τελευταίας πενταετίας έχει επιδράσει στα αντανακλαστικά γηρασμένων οργανισμών 
και έχει πυροδοτήσει σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων προς και από την κοινωνία, 
εξυφαίνοντας σταδιακά ένα δίκτυο συνεργειών και αλληλεξάρτησης.

Στην Ελλάδα, με τους θεσμοθετημένους κρατικούς οργανισμούς 
(Εθνικό Θέατρο, Κρατικές Ορχήστρες Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Λυρική Σκηνή, 
Φεστιβάλ Αθηνών, ΚΘΒΕ κ.ά.) να αποτελούν επί δεκαετίες μια «αυτονόητη» συνθήκη, 
η εξασθένηση της σχέσης με το κράτος ανατρέπει μια παγιωμένη πρακτική. 
Η τάση είναι διεθνής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο σταδιακός, μερικός απογαλακτισμός 
δεν αφήνει κενά, μαύρες τρύπες και αμηχανία. 
Σε μια πρώτη ανάγνωση είναι επί της ουσίας πλήγμα. 
Σε μια δεύτερη ανάγνωση είναι απλώς πικρή διαπίστωση το ότι η μερική απόσυρση 
του κράτους (με παραίτηση της βασικής υποχρέωσής του να συντηρεί 
τους οργανισμούς αυτούς ώστε να παράγουν έργο σύμφωνα με τις δικές τους 
προγραμματικές υποχρεώσεις) συμβαίνει σε μια εποχή που δεν μπορεί να προτείνει 
εναλλακτική λύση και σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να είναι επιφυλακτική σε όλα.

Ωστόσο η πραγματικότητα είναι αμείλικτη... [...] kathimerini.gr