....είμαστε? ένας λαός χωρίς ταυτότητα...?

«Λάβε τη σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε 
με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις. 

Σαν ποσότητα πρώτα. 

Αν αντικρύσουμε τον πληθυσμό της γης σε κλίμακα μικρογραφική ένα προς πέντε εκατομμύρια, 1 : 5 x 10(στην 6η), θα βρούμε πως ο πληθυσμός του πλανήτη μας 
είναι ένα χωριό από χίλιους κατοίκους. 
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους χίλιους οι έλληνες είμαστε δύο άνθρωποι, που τρεκλοπατάμε 
και αρκουδίζουμε μέσα στο πλήθος. 
Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. 
Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. 
Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. 
Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα, 
κι αμάν αμάν. 
Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. 
Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου, και της θάλασσας.


Σαν ποιότητα ύστερα. 
Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. 
Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. 
Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της.
Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, 
γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντί της εμάς τους νεοέλληνες, 
φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. 
Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ 
και στη Γκίζα. 
Τι σχέση ημπορεί νά ‘χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα 
με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;


Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς έλληνες με τους αρχαίους. 
Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. 
Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, 
τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. 
Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο.


Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος 
Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;


Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε.


Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα 
σε βαλκανιλίκι*, τουρκολογιά και αράπηδες. 
Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες 
και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων 
και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών.


Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει 
το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, 
και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν 
και τους Αγιατολάχους.
Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. «Αυτοί οι πολιτικοί, 
αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος». 
Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.**»
____________________________
* Η λέξη Balkanisierung (Βαλκάνια) για τους γερμανούς σημαίνει 
την εθνική ανακατωσούρα. 
Ένα μωσαϊκό από μικροκρατίδια που δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο.


** Βλ. το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Αποκριάτικη νυχτιά". 
Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε 
τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. 
Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. 
Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις 
την άλλη. 
Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. 
Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής 
και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.

Δημήτρης Λιαντίνης - "Γκέμμα".