Στις 8 Νοεμβρίου 1885 ο W. C. Roentgen
(1845-1923) ανακάλυψε ένα νέο είδος ακτίνων,
τις ακτίνες Χ καi στις 23 Ιανουαρίου 1896 ο ίδιος ανακοίνωσε την ανακάλυψη αυτή σε συνεδρίαση
της Εταιρείας Φυσικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Wurzburg της Γερμανίας.
28 Δεκεμβρίου 1895, πρόδρομη ανακοίνωση τουRoentgen που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό
της ίδιας Εταιρείας.
Για την ανακάλυψή του αυτή τιμήθηκε με το
βραβείο Nobel το 1903.
Ετσι γεννήθηκε η ακτινολογία, που πρόσθεσε στην ιατρική νέες ερευνητικές, διαγνωστικές αλλά και θεραπευτικές ιδιότητες.
Η γέννηση της ακτινοθεραπείας δεν είναι τόσο ξεκάθαρη ιστορικά.
Ο άγγλος ακτινοφυσικός R. F. Mould τονίζει ότι ο δερματολόγος Leopold Freund, στη Βιέννη, ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε τις ακτίνες Χ θεραπευτικά, τον Ιανουάριο του 1896 σε ένα κορίτσι ηλικίας 5 ετών, με ένα λίαν ευμεγέθη τριχωτό σπίλο της ράχης.
Η περίπτωση αυτή δημοσιεύτηκε αρχικά στο Wiener Medizinische Wochenschriff, το Μάρτιο του 1897 με τηνυποστήριξη και του δερματολόγου Moritz Kaposi.
Ο 28χρονος τότε ειδικευόμενος στην δερματολογία Freund χρησιμοποίησε τις ακτίνες Χ στην περίπτωση αυτή, επειδήείχε υπ' όψη του περιστατικά ακτινικής δερματίτιδος και αλωπεκίας που είχαν ήδη δημοσιευθεί σε ιατρικά περιοδικά
και τον ημερήσιο τύπο.
Ο Freund περιέγραψε με λεπτομέρεια τα τεχνικά
χαρακτηριστικά του μηχανήματος παραγωγής των ακτίνων Χ που χρησιμοποίησε και ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να μετρήσει την παροχή των ακτίνων Χ και την διεισδυτική τους ικανότητα.
Επίσης, με κατάλληλα πειράματα απέδειξε ότι η βιολογική δράση των ακτίνων
Χ οφειλόταν στις καθοδικές ακτίνες, και όχι στις ανοδικές ή στο ηλεκτρικό ρεύμα, όπως πίστευαν αρκετοί.
Η θεραπεία άρχισε στις 24 Νοεμβρίου 1896, διαρκούσε 2 ώρες ημερησίως και
η απόσταση πηγής - δέρματος ήταν 10 εκατοστά. Τριχόπτωση εμφανίσθηκε την 11η ημέρα της θεραπείας καιτην 19η ημέρα εμφανίσθηκε ακτινική δερματίτις.
Συνολικά, ο σπίλος ακτινοβολήθηκε για 42 ώρες.
Στις 18 Ιανουαρίου 1897, στην περιοχή του ακτινοβοληθέντος
δέρματος παρουσιάσθηκαν ερύθημα και εξελκώσεις, καθώς και πυρετός.
Επούλωση παρατηρήθηκε τον Μάρτιο 1897 και αργότερα, η ασθενής υποβλήθηκε σε χειρουργικές επεμβάσεις για την αντιμετώπιση των δερματικών επιπλοκών.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι στον Freund είχε απαγορευθεί η χρήση των μηχανημάτων παραγωγής ακτίνων Χ στο Νοσοκομείο της Βιέννης από τους παθολόγους.
Ετσι, για την θεραπεία αυτή χρησιμοποίησε το μηχάνημα του Imperial and Royal Graphical School andResearch Institute, που στην πραγματικότητα ήταν σχολή φωτογραφίας!
Από αυτή του την εμπειρία, ο Freund συμπέρανε ότι ακτινοθεραπεία διάρκειας 20 ωρών είναι αρκετή για την
επίτευξη της τριχόπτωσης και ότι μεγαλύτερης διάρκειας ακτινοθεραπεία "δυνατόν να έχειανεπιθύμητα και ίσως επικίνδυνα αποτελέσματα".
Η ασθενής έζησε μέχρι την ηλικία των 80 ετών.
Η σύγχρονη ακτινοθεραπευτική εποχή χαρακτηρίζεται κυρίως απο την πρόοδο της τεχνολογίας στον τομέα των ακτινοθεραπευτικών μηχανημάτων και απο
την εισβολή της μοριακής βιολογίας στην προσπάθεια των ειδικών αφ’ ενός
μεν να εξηγήσουν ταακτινοβιολογικά φαινόμενα, αφ’ ετέρου δε να μεγιστοποιήσουν το θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Το 1981, οι B. Fertil και E. Malaise περιγράφουν την έννοια της ενδογενούς ακτινοευαισθησίας των κυττάρων και ανοίγουν το κεφάλαιο των εργαστηριακών δοκιμασιών(predictive assays) που πιθανόν να επιτρέψουν μελλοντικά την "ανίχνευση" υποομάδων ασθενών που θα πρέπει να υποβάλλονται σε μη κλασσικά σχήματα ακτινοθεραπείας, γιαμεγιστοποίηση του θεραπευτικού αποτελέσματος.
Ο R. Withers περιγράφει τα διαφορετικά φαινόμενα που διέπουν την
επιδιόρθωση της βλάβης που προκαλεί η ιοντίζουσα ακτινοβολία σε ιστούς
που ανταποκρίνονται γρήγορα ή αργά στην ακτινοβολία και ανακοινώνει ότι
ο ρυθμός πολλαπλασιασμού των καρκινικώνκυττάρων δυνατόν να επιταχύνεται μετά την ακτινοβόληση.
Η παρατήρηση αυτή ενίσχυσε την εφαρμογή στην κλινική πράξη
τροποποιημένων σχημάτων ακτινοθεραπείας
(υπερκλασματοποιημένη, επιταχυνόμενη).
Οι J. Hendry και H. Thames περιγράφουν το 1986, την ανταπόκριση
διαφόρωνφυσιολογικών ιστών στην ακτινοβολία και προτείνουν την έννοια
της "μονάδας διάσωσηςιστού", που ορίζεται σαν ο (υποθετικά) ελάχιστος
αριθμός των λειτουργικών μονάδων ενόςιστού που απαιτούνται ώστε ο ιστός
να διατηρεί την λειτουργικότητα του.
Ο L. Thompson, το 1990, κλωνοποιεί το πρώτο ανθρώπινο γονίδιο που
σχετίζεται με το φαινόμενο της ακτινοευαισθησίας και βρίσκεται στο
χρωμόσωμα 19.
Στο γονίδιο δόθηκε το κωδικό όνομα
XRCC 1 (X-ray Repair Cross Complementing).
επιδιόρθωση της βλάβης που προκαλεί η ιοντίζουσα ακτινοβολία σε ιστούς
που ανταποκρίνονται γρήγορα ή αργά στην ακτινοβολία και ανακοινώνει ότι
ο ρυθμός πολλαπλασιασμού των καρκινικώνκυττάρων δυνατόν να επιταχύνεται μετά την ακτινοβόληση.
Η παρατήρηση αυτή ενίσχυσε την εφαρμογή στην κλινική πράξη
τροποποιημένων σχημάτων ακτινοθεραπείας
(υπερκλασματοποιημένη, επιταχυνόμενη).
Οι J. Hendry και H. Thames περιγράφουν το 1986, την ανταπόκριση
διαφόρωνφυσιολογικών ιστών στην ακτινοβολία και προτείνουν την έννοια
της "μονάδας διάσωσηςιστού", που ορίζεται σαν ο (υποθετικά) ελάχιστος
αριθμός των λειτουργικών μονάδων ενόςιστού που απαιτούνται ώστε ο ιστός
να διατηρεί την λειτουργικότητα του.
Ο L. Thompson, το 1990, κλωνοποιεί το πρώτο ανθρώπινο γονίδιο που
σχετίζεται με το φαινόμενο της ακτινοευαισθησίας και βρίσκεται στο
χρωμόσωμα 19.
Στο γονίδιο δόθηκε το κωδικό όνομα
XRCC 1 (X-ray Repair Cross Complementing).
http://www.thalys.gr/pagesgr/sapfo/istorika_stoixeia.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου