...ο γιατρος φοράει μάσκα...η ανύπαρκτη όσφρηση συναισθημάτων εκτελείται ξανά στο βωμό ανύπαρκτης ενσυναίσθησης....

...η κατάκοιτη μεσήλικη φωνάζει τον γιατρό που βγαίνει από τον  θάλαμο.
Θέλει, λέει, να του πει κάτι ακόμη, να της δώσει λίγο χρόνο να συζητήσουν 
με ατζέντα αόριστη - όπως όλο το τελευταίο διάστημα.
Ο γιατρός δε γύρισε πίσω...

...είχε αφιερώσει ήδη πολύ χρόνο στη διαπραγμάτευση με τη συγκεκριμένη άρρωστη 
και οι υπόλοιποι ασθενείς περίμεναν τη σειρά τους με αγωνία -έτσι το πρόσχημα, 
ίσως απέχθεια η αλήθεια.
Έχει κάτι που απωθεί όλους, ακόμα και τους οικείους της.
Φοβάται, λέει, σέρνοντας τη στεγνωμένη γλώσσα στο σάπιο στόμα, πως κάποιος 
θα έρθει να την πνίξει.
Είναι σε διωκτικό παραλήρημα.
Ή μήπως κάτι διαισθάνεται που διαφεύγει όλων;

Απλώνει το χέρι.
Ζητά ένα άλλο χέρι.
Εισπράττει πλήγματα αλοπεριδόλης και μορφίνης.
Ένα χέρι βοήθειας κι αυτά.
Βυθίζουν στη σιωπή τον άνθρωπο.
Ήταν διεγερτικός, λένε, και ησύχασε από την αγωνία.
Σε ποιο σκοτεινό ωκεανό πάλεψε τις ώρες της καταστολής, με ποια τέρατα ήρθε καταπρόσωπο, δε μαθαίνουμε ποτέ.

Δε γύρισε ο γιατρός να την ακούσει.
Έδωσε εντολή καταστολής.

 Η Βία της Ιατρικής, η Ανελέητη Βία κάθε Εξουσίας.

Δε στράφηκε ο πολυάσχολος γιατρός.
...σκέφτηκε ίσως τους στίχους του *Μανόλη από άλλες σκέψεις κινημένου:
"Δεν πιάνω το χέρι σου 
Δεν θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου".

Δύσκολες καθημερινές συγκρούσεις με τον συνειδητό εαυτό και τα αξιολογικά του 
πρότυπα
Δύσκολες συνειδήσεις!
Αμείλικτη καθημερινότητα!

...αυτή είναι η "γύμνια" η απανθρωπιά του συστήματος υγείας. 
Και μόνο οτι το σύστημα επιτρέπει κατι τέτοιο όχι μόνο αυτοακυρώνεται αλλά 
αποκαλύπτει και τον απώτερο σκοπό του να διευκολύνει την αποδοχή του κέρδους 
και της ιδιωτικής ιατρικής ως τις μόνες πολιτικές επιλογές.

Σαφώς και υπάρχουν γιατροί, ΥΠΗΡΕΤΕΣ του Δημοσίου συστήματος υγείας 
ελάχιστοι όμως για να σώσουν την κατάσταση! 
Την συνείδηση τους ναι! 
Και βέβαια κάποιους πολλοί λίγους συνανθρώπους μας που είναι σημαντικό, 
αλλά το σύστημα τραβάει το δικό του δρόμο!

Ετσι κι αλλιώς η τελική ευ-θεία είναι ατραπός. ίσως και όλη η ζωή!

...κι αυτός. ο δύσμοιρος γιατρός. ποιόν να πρωτοακούσει?

Ποιόν να συμπονέσεις? την/τον ασθενή?
τον γιατρό?
τους οικείους?
ποιόν?

Υπεράνθρωπες σκέψεις-τηλέγραφοι. Ανεπίδοτες παράγραφοι.
Καταδίκες του συστήματος της ζωής.
Δε κατηγορώ, ότι δε κατανοώ. 
Θλίψη στα ανεπανόρθωτα και ένα πουλάκι κάθονταν και κάθονταν τ' αψήλου.
Ποιοί κρίνουν και ας μη κριθούν?
Ας κρίνουν κι ας κριθούν. 
Σκληρά τα ανθρώπινα και περιεκτικά.Με περιέχουν. Ανεξόφλητα.
Ανώδυνα?
Ανεπαίσχυντα?
Ειρηνικά?

Ανεξάρτητα της πορείας και της τελικής έκβασης της ασθένειας όταν πλησιάζει
η στιγμή του "απολογισμού" είναι ανακουφιστικό και παρήγορο να νιώθει(?) ότι
όσοι ήταν δίπλα σου (εκτός από τους συγγενείς κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει
ο θεράπων ιατρός) έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν με τα δεδομένα και
τα"όπλα" που είχαν!!!!
Να νιώσει ότι πριν "πέσει" όλη η ομάδα με πρώτο τον ασθενή τα χει "δώσει όλα".
Δεν είμαστε Θεοί ούτε μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα...λένε και είναι σωστό...!

Η δυσοσμία του φόβου έχει κρυψώνα δερμάτινα ανθρώπινα κουφάρια που
η τύχη τους αποπλανήθηκε στο δρόμο......
Ο γιατρος φοράει μάσκα...η ανύπαρκτη όσφρηση συναισθημάτων εκτελείται
ξανά στο βωμό ανύπαρκτης ενσυναίσθησης...
.....φοβάται το *φωσγένιο......η μάχη όμως έχει παύσει....
Η κραυγή αγωνίας σκίζει την λευκή του ρόμπα.....το εσωτερικό αλώβητο...
αλεξίσφαιρο κεντημένο με εξουσία...
Φεύγει στο διάδρομο.....δεν ξέρει ότι δεν υπάρχει πόρτα διαφυγής απ'τη βια
του πόνου που δεν κανακεύεις....
Αιώνια φυλακισμένος στην κατάρα του ανήμπορου θα ψάχνει μάταια να
σχηματίσει ευτυχίες....
Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος μπορεί να έχει χίλια καλά ή όχι, κουράζεται ,
αγανακτεί, επιλέγει, άλλες φορές εύκολα άλλες φορές δύσκολα, με ενοχές ή
με χαρά... όχι δεν είναι θεός, προσπαθεί όμως να τον φτάσει άνω θρώσκωντας
έστω και με κάποιες παραβλέψεις και κάποια λάθη...
Δεν δικαιολογώ τις άσχημες ή αδιάφορες συμπεριφορές όμως πάντα προσπαθώ
να καταλάβω...

...ρωτώ, γιατρούς και μη.
Πόσο "ενεργό" και καθ' ημέρας φορτίο επωμιζόμαστε; π.χ. για το θάνατο νηπίων, 
από χολέρα στην Υεμένη? 
Πόσο αμύνεται ο ενεστώς κόσμος μας, η ψυχική μας συμπάσχουσα και δεν 
εκρύγνηται στα εξ ων συνετέθει?
Αν ο γιατρός συντονιζόταν, ταυτιζόταν, με το δράμα του ασθενούς, 
όπως οι δικοί του, τι θα εξέπεμπε? 
Πόσο? 
Έως πού? 
Και θάταν ψύχραιμο? Αντικείμενο επεξεργασίας, λογικής, ή, δραματουργίας?

Συλλογίζομαι...κρατώ την αναγκαία άμυνα στην...υπεράνθρωπη πληθωρικότητα 
και παρακαλώ...να μην εθίζομαι στο πόνο και τις απώλειες...
-
*Το φωσγένιο, είναι ένα τοξικότατο αέριο. 
Χρησιμοποιήθηκε ως χημικό όπλο κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά 
και σε διάφορους πολέμους ...

[Όχι αποδώ…]

Όχι αποδώ. Λάθος στο φάκελο και στις διευθύνσεις
Μια λέξη ένας αριθμός κι όλο το νόημα αλλάζει
Ένα κουδούνι πιο δίπλα κι ο ενοικιαστής είναι άλλος
Κλείνει τα παντζούρια το βράδυ μανταλώνει τις πόρτες   5
.
Κατεβάζει τα μεγάλα στορ φράζει μ’ ένα σεντούκι την ξώπορτα
Σβήνει προσεκτικά τ’ αποτσίγαρα και κρύβεται κάτω απ’ τις κουβέρτες.
Λάθος. Γιατί χτυπάς το μάνταλο; δε θα σ’ ανοίξει
Η ώρα είναι περασμένη και στο σκοτάδι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις.
Πώς να πιστέψω πως είσαι συ ο Φώτης, όχι ο Κώστας, όχι ο Θανάσης του Κώστα;  10
.
Γιατί αλλάζεις φορεσιές, αλλάζεις χτένισμα, δένεις αλλιώτικα τον κόμπο της γραβάτας;
Παντρεύτηκες δύο φορές και τώρα μετράς τις ερωτικές σου επιτυχίες
Αρχείο σε σειρά αλφαβητική, γράμματα και φωτογραφίες.
Δε σε γνωρίζω. Ίσως να ταξιδέψαμε μαζί, όπως το λες, με το «Αλκινόη»
Πήγαμε τρεις φορές στο «Θερμαϊκόν» μού πλήρωσες το τραμ για την Καμάρα   15
.
Μα δε σε ξέρω. Από το δρόμο αυτό δεν πέρασες ποτέ σου
Δε διάβασες τα επισκεπτήρια και τις επιγραφές πάνω στους τοίχους
Όλες οι ξώπορτες κλειστές και το σεντούκι, μην ξεχνάς — μόλις νυχτώσει.

Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου.

*Μανόλης Αναγνωστάκης
Θεσσαλονίκη 1925 - Ἀθήνα 2005
Ἰατρός ἀκτινολόγος, ποιητής καὶ δοκιμιογράφος.