Είναι ψέμα πως η ισότητα είναι φυσικός νόμος. Η φύση δεν έκανε τίποτε ίσο. Αντίθετα, ο κυρίαρχος νόμος της είναι η ιεράρχηση και η εξάρτηση.
*Vauvenargues
Όλη η φύση κυριαρχείται από δύο βασικές αρχές: τη μοναδικότητα και την κανονικότητα. Τίποτε δεν είναι ίσο και για αυτό η κάθε δημιουργία ρέει και πορεύεται με τους δικούς της ρυθμούς χωρίς να επεμβαίνει στις υπόλοιπες.
Το κάθε λουλούδι είναι διαφορετικό από το άλλο ακόμα και αν ανήκει στο ίδιο είδος.
Όσα τριαντάφυλλα κι αν πιάσει κανείς στα χέρια του ποτέ δεν θα βρει κάποιο ολόιδιο
με το προηγούμενο. Η φύση δεν μπορεί να γεννήσει τίποτα πανομοιότυπο με κάτι άλλο.
Οι εναλλαγές των εποχών, του καιρού, τα φύλλα που πέφτουν, τα λουλούδια που
ανθίζουν την άνοιξη και καίγονται τον χειμώνα από το κρύο, ακόμα και σταθερός ρυθμός
του χτύπου της καρδιάς ενός ανθρώπου, μας δείχνουν πως η φύση έχει ένα
συγκεκριμένο πρόγραμμα και σκοπό για κάθε παιδί της, σταθερό και αναπόσπαστο
από εκείνη. Σαν να είμαστε όλοι τα υλικά ενός μεγάλου καμβά.
Τα βασικά υλικά ενός μουσικού δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αρμονία.
Δηλαδή: ρυθμός, μελωδία και ιεραρχία.
Ο ρυθμός χρειάζεται για να μπορούμε να τιθασεύσουμε την μελωδία και η ιεραρχία
για να ξεχωρίσουμε ποιες νότες και συγχορδίες θα είναι πρωτεύοντες στο κομμάτι μας
ώστε να χτιστεί η μελωδία. Ο ορθός συνδυασμός όλων των παραπάνω,
γεννά τη μουσική.
Έτσι και η μουσική της φύσης αποτελεί την αρμονία του κόσμου.
Το ζωικό βασίλειο, οι ανθρώπινες φυλές, τα φυτά και ολόκληρη η πλάση αποτελεί
τα υλικά για να εναρμονιστεί σωστά ο κόσμος.
Ο λάθος συνδυασμός και χρήση τους φέρνει , όπως θα το λέγαμε με μουσικούς όρους, «διαφωνία». Το διάφωνο άκουσμα είναι εκείνο το οποίο δεν είναι εύηχο και συνεπώς υπάρχουν «λάθη» στην αρμονία του κομματιού.
Δεν είναι κακό ή ρατσιστικό η διαφορετικότητα.
Αντιθέτως είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει ο καθένας μας να είναι υπερήφανος και
να έχει το γνώθι σαυτον. Άλλωστε η σπουδαιότητα σε όλες τις τέχνες δεν είναι να
βρίσκει αυτό που είναι κοινό, αλλά αυτό που είναι μοναδικό.
Όσα τριαντάφυλλα κι αν πιάσει κανείς στα χέρια του ποτέ δεν θα βρει κάποιο ολόιδιο
με το προηγούμενο. Η φύση δεν μπορεί να γεννήσει τίποτα πανομοιότυπο με κάτι άλλο.
Οι εναλλαγές των εποχών, του καιρού, τα φύλλα που πέφτουν, τα λουλούδια που
ανθίζουν την άνοιξη και καίγονται τον χειμώνα από το κρύο, ακόμα και σταθερός ρυθμός
του χτύπου της καρδιάς ενός ανθρώπου, μας δείχνουν πως η φύση έχει ένα
συγκεκριμένο πρόγραμμα και σκοπό για κάθε παιδί της, σταθερό και αναπόσπαστο
από εκείνη. Σαν να είμαστε όλοι τα υλικά ενός μεγάλου καμβά.
Τα βασικά υλικά ενός μουσικού δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αρμονία.
Δηλαδή: ρυθμός, μελωδία και ιεραρχία.
Ο ρυθμός χρειάζεται για να μπορούμε να τιθασεύσουμε την μελωδία και η ιεραρχία
για να ξεχωρίσουμε ποιες νότες και συγχορδίες θα είναι πρωτεύοντες στο κομμάτι μας
ώστε να χτιστεί η μελωδία. Ο ορθός συνδυασμός όλων των παραπάνω,
γεννά τη μουσική.
Έτσι και η μουσική της φύσης αποτελεί την αρμονία του κόσμου.
Το ζωικό βασίλειο, οι ανθρώπινες φυλές, τα φυτά και ολόκληρη η πλάση αποτελεί
τα υλικά για να εναρμονιστεί σωστά ο κόσμος.
Ο λάθος συνδυασμός και χρήση τους φέρνει , όπως θα το λέγαμε με μουσικούς όρους, «διαφωνία». Το διάφωνο άκουσμα είναι εκείνο το οποίο δεν είναι εύηχο και συνεπώς υπάρχουν «λάθη» στην αρμονία του κομματιού.
Δεν είναι κακό ή ρατσιστικό η διαφορετικότητα.
Αντιθέτως είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει ο καθένας μας να είναι υπερήφανος και
να έχει το γνώθι σαυτον. Άλλωστε η σπουδαιότητα σε όλες τις τέχνες δεν είναι να
βρίσκει αυτό που είναι κοινό, αλλά αυτό που είναι μοναδικό.
~
*Mαρκήσιος de Vauvenargues, 1715-1747, Γάλλος γνωμικογράφος
Ο Βωβενάργκ ήταν ασθενικός, φτωχός, άσχημος, σχεδόν τυφλός.
Έζησε και πέθανε άσημος. Αν και ευγενής έζησε φτωχικά.
Γεννήθηκε στο Aix en provence, όπου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο αποκτώντας
ελάχιστη γνώση Ελληνικών και Λατινικών, αλλά μεγάλο θαυμασμό
για τον Πλούταρχο.
Το έργο του "Introduction a la connaissance de l'esprit humaine" με
μεταγενέστερο συμπλήρωμα από Maximes και Reflexions δημοσιεύτηκε
ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, στα 32 του.
Σήμερα θεωρείται από τους επιφανέστερους γνωμικογράφους.
Έζησε και πέθανε άσημος. Αν και ευγενής έζησε φτωχικά.
Γεννήθηκε στο Aix en provence, όπου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο αποκτώντας
ελάχιστη γνώση Ελληνικών και Λατινικών, αλλά μεγάλο θαυμασμό
για τον Πλούταρχο.
Το έργο του "Introduction a la connaissance de l'esprit humaine" με
μεταγενέστερο συμπλήρωμα από Maximes και Reflexions δημοσιεύτηκε
ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, στα 32 του.
Σήμερα θεωρείται από τους επιφανέστερους γνωμικογράφους.
Η ζωή του Vauvenargues στο Παρίσι ήταν περιορισμένη και οικονομικά στενόχωρη.
Οι επαφές του ήταν ελάχιστες (Marmontel, Voltaire).
O ίδιος ο συγγραφέας δεν είχε ιδιαίτερη εκτίμηση στις λογοτεχνικές του επιδόσεις,
ούτε επιθυμία να συγγράφει. Κι όμως, οι σημειώσεις τις οποίες κατά καιρούς
αποθησαύριζε, οι εμπειρίες του και η κλίση του στον ηθικό φιλοσοφικό λόγο, έδωσαν
το 1746 την "Εισαγωγή στη γνώση του ανθρωπίνου πνεύματος" που ακολουθούταν
από τις "Σκέψεις και Αποφθέγματα".
Το έργο εκδόθηκε ανώνυμα και ο Voltaire ο οποίος το αγάπησε και θαύμασε το νέο συγγραφέα, του συνέστησε να το επανεκδώσει, αφού επιφέρει κάποιες μεταβολές,
κυρίως στην έκφραση.
Η πρώτη έκδοση δεν παρουσίασε εντυπωσιακή επιτυχία, μάλλον μέτρια ήταν
η απήχησή της.
Ο Vauvenargues, λαμβάνοντας υπόψη την επιθυμία αλλά και τις παραινέσεις
του Voltaire και άλλων ίσως γνωστών του, ετοίμασε τη δεύτερη έκδοση η οποία
εκδόθηκε απ' τους ιερωμένους Trubet και Seguy το 1747, μήνες μετά τον
πρόωρο θάνατό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου