...I learned.

Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι συναντήσεις, 
οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι απογοητεύσεις 
για την ανακάλυψη και την διαμόρφωση του εαυτού μου, και πώς επηρέασαν 
την πορεία της ζωής μου.

Έτσι έμαθα ότι
η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και ότι είναι στο χέρι μας 
να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους.

Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το στοιχείο 
του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να δέχομαι 
τα απίθανα δώρα ή και τους τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν μέσα 
στην απεραντοσύνη μιας ημέρας.

Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, 
να μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν 
οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος.

Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την παρουσία της 
μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την σέβομαι σε κάθε 
περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα όρια που διαθέτω.

Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε με 
εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη 
γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα.

Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν ανταποκρίνονται 
στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου.

Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα που φτερουγίζει ή ακόμα 
στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα μου.

Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί ένας έρωτας 
και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και πήρα το ρίσκο.

Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια που περνάνε 
και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά ζωή στα χρόνια.

Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα 
με την καρδιά μου.

Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω 
μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι μπορούσα 
να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ανταποδώσω, 
ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου και να λέω όχι χωρίς 
να πληγώνω.

Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να 
τις συγχέω με τις επιθυμίες μου.

Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα 
που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια.

Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ 
να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε 
τους προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου.

Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά κάθε 
μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με φτάνουν 
και με εξημερώνουν λίγο ακόμα.

Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως 
ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.

*Jacques Salomé



Ο Ζακ Σαλομέ γεννήθηκε το 1935 στην Τουλούζη. 
Είναι ψυχοκοινωνιολόγος, πτυχιούχος της Κοινωνικής Ψυχιατρικής 
της Σχολής Ανωτάτων Κοινωνικών Επιστημών των Παρισίων. 
Επί 15 χρόνια διευθύνει το Κέντρο Κοινωνικής Ένταξης Νέων, εργάστηκε 
ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λίλλης, διηύθυνε επί 25 χρόνια το Κέντρο Διαμόρφωσης Ανθρωπίνων Σχέσεων "Η Ώριμη Ματιά" της Ντιζόν και κατόπιν 
το αντίστοιχο κέντρο στην πόλη Ρουσιγιόν της επαρχίας της Προβηγκίας. 
Είναι συγγραφεύς 35 και πλέον εργασιών και δοκιμίων πάνω στην ψυχολογία 
και στην κοινωνιολογία των σχέσεων, καθώς επίσης μυθιστοριογράφος και ποιητής. 
Εργάζεται κατά κύριο λόγο ως οικογενειακός σύμβουλος με ειδικότητα τη σχέση 
των ζευγαριών και την αλλαγή προσωπικότητας. 
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του βρίσκεται πάντοτε η αποτελεσματική 
αντιμετώπιση και αποτροπή της ενδοοικογενειακής βίας και η αντιμετώπιση 
της έλλειψης επικοινωνίας εντός της οικογένειας αλλά και στο σχολείο. 
Η μεγάλη του ουτοπία είναι να δει κάποια ημέρα να διδάσκεται αποτελεσματικά 
στα σχολεία η διαπροσωπική επικοινωνία ή "επικοινωνία σχέσεων", όπως 
την ονομάζει ο ίδιος, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, από το δημοτικό 
μέχρι και το λύκειο.

~~~~~~~~~~~
I learned.

You had better try to tell you what I learned meetings, separations, discoveries, 
dazzling flashes and disappointments for the discovery and development of myself, 
and how it affected the course of my life. 
So I learned that life is nothing but meetings and separations, and it is up to us to experience to become more accepting responsibility treating them. 
I also learned that, during the course of a day, there is always an element of 
unpredictability and therefore it is up to me to learn to accept the great prizes or the injustices that may arise in the vastness of a day. 
Course and I learned to live in the present, stepping well into the time, not to stay trapped in my past, nor to let it overwhelm with projections of a utopian future too. 
I learned a long time to thank every morning, life for her presence within me 
and around me, to the honor whenever I can, to respect at all times to enable the possibilities and limits that I have. 
I found difficult to love myself, not narcissistic or self-centered to love (although the temptation was great) but love filled with kindness, respect and tolerance. 
I learned after many efforts and reluctance to respect myself, not daring to say when 
I am confronted with issues that do not respond to my ability and my sensitivity. 
I learned with great enthusiasm that beauty is everywhere, a bird in flight, the 
movement of a child who goes to catch a butterfly that flutters or even smile at an 
old man I meet on my path. 
I learned patience that no one knows in advance how long a sex and that any sexual relationship is a relationship with risk. And I took the risk. 
I learned to my surprise that the time is accelerated with the passing years and it is important not to add years to life but life to years. 
I learned, against my will, that I knew a lot with my mind and a few with my heart. 
I learned that I could dare to ask, if you skate to get an answer as aposteritiki and disappointing it was, I could accept things without feeling obligated to reciprocate, 
I could give without invading the space of the other and say no without hurting. 
I learned without even try, that I need and should not to be confused with my desires. 
I learned with relief that I could unlearn all the useless things that have 
blocked for years. 
I learned with joy planted trees, is the most vibrant gift that I can do until 
I die in this beautiful planet that welcomed my ancestors, especially my parents. 
I learned to accept it quietly silence and meditate for a few minutes each day to let 
the vibrations of the universe with the ability to reach and to domesticate just yet. 

Yes, I learned a lot in my life and even though I look is essential. 


*Jacques Salomé

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Το έργο αυτό, το πιο προσωπικό του διάσημου Γάλλου ψυχαναλυτή Ζακ Σαλομέ, 
μας διδάσκει την τέχνη του να επικοινωνούμε ενσυνείδητα. 
Προτείνει συμπεριφορές και στάσεις ζωής που λυτρώνουν τον άνθρωπο από τα δεσμά 
του κοινωνικού καταναγκασμού και του καταναγκασμού της εξουσίας των άλλων, 
και μας δείχνει με τον πιο απλό τρόπο:
- Πώς να μαδούμε να ξεπερνάμε τη Βία, τις πληγές και τον πόνο που μας ανάγκασαν 
πρόσωπα και καταστάσεις να υποστούμε.
- Να ξεχωρίζουμε τα αισθήματα από τα συναισθήματα μας και να μην "διψάμε" 
για εξουσία επί του άλλου.
- Να μπορούμε να "ακούμε" τις ανάγκες και τους φόβους του εσωτερικού εαυτού μας.
- Να αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια της ζωής μας και να τολμούμε να παίρνουμε το ρίσκο 
που μπορεί να μας οδηγήσει στη λύτρωση.
- Να βιώνουμε τα πένθη μας γιατί αυτά μας βοηθούν να μεγαλώνουμε, να ωριμάζουμε 
και να γινόμαστε πιο σοφοί σ' έναν κόσμο που αρέσκεται να παλιμπαιδίζει.
- Να αντιμετωπίζουμε χωρισμούς και διαζύγια με νηφαλιότητα και ανεκτικότητα, 
αλλά και να χαιρόμαστε τα δώρα της ζωής, αφού "ουδέν κακόν αμιγές καλού".
- Να ανακαλύπτουμε την ελπίδα εκεί που νομίζουμε ότι υπάρχει μόνο απελπισία.
- Να μάθουμε να επουλώνουμε τις πληγές που άνοιξαν στην παιδική μας ηλικία 
και που δεν μας λησμονούν ποτέ...

Το "Κουράγιο να είσαι ο εαυτός σου" είναι ένα γενναίο και δυνατό βιβλίο, 
μια γέφυρα ανάμεσα στην ψυχολογία και στην πνευματικότητα. 
Ενα εγχειρίδιο πνευματικής αυτοθεραπείας.

biblionet.gr