Μισοφωνία....

Η μισοφωνία είναι μια σχετικά νέα διαταραχή, η οποία ελάχιστα 
έχει μελετηθεί και κατά συνέπεια λίγα είναι γνωστά γι' αυτήν.

Αποκαλείται επίσης σύνδρομο επιλεκτικής ευαισθησίας στον ήχο και εκδηλώνεται 
με έναν εξαιρετικά συγκεκριμένο τρόπο: σχεδόν πάντοτε αρχίζει προς το τέλος 
της παιδικής ηλικίας και την έναρξη της προεφηβείας (ηλικίες 8-10 ετών) 
και επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου.

Οι ήχοι που εξαγριώνουν τους πάσχοντες είναι κυρίως όσοι κάνουμε όταν τρώμε 
και όταν αναπνέουμε... [...]  
...η μισοφωνία είναι θέμα συνδέσεων στον εγκέφαλο (σαν την αριστεροχειρία 
και τη δεξιοχειρία, δηλαδή). 
«Δεν πρέπει να είναι ακουστική διαταραχή, αλλά μάλλον απόρροια κάποιας ανατομικής δυσμορφίας στις δομές του εγκεφάλου οι οποίες ενεργοποιούνται μετά την επεξεργασία 
του ήχου», εξηγεί.

Λανθασμένες διαγνώσεις

Οποια κι αν είναι η αιτία της, «θεραπεία γι' αυτήν δεν υπάρχει», τονίζει, 
«με συνέπεια οι ασθενείς να πηγαίνουν από τον έναν γιατρό στον άλλον, 
αναζητώντας μάταια θεραπεία».

Η δρ Τζόνσον συμφωνεί μαζί του. «Οι άνθρωποι αυτοί διαγιγνώσκονται με ό,τι μπορεί 
να φανταστεί κανείς, πριν μάθουν τελικά τι έχουν στ' αλήθεια», λέει. 
«Τους λένε ότι έχουν φοβική διαταραχή, ιδεοληπτική-ψυχαναγκαστική διαταραχή, 
διπολική διαταραχή, κάποια αγχώδη διαταραχή ή ακόμα και σκέτη μανία»...
[...] 

Αλλο η υπερακουσία

Η μισοφωνία (σημαίνει «μίσος για τους ήχους») μερικές φορές συγχέεται με την υπερακουσία, η οποία είναι η μειωμένη αντοχή στους ήχους με συνέπεια να εκλαμβάνει κάποιος έναν συνηθισμένο ήχο ως αφύσικα δυνατό ή σωματικά επώδυνο. 
Για τη δρα Τζόνσον, οι δύο διαταραχές είναι διαφορετικές.

«Οι πάσχοντες από μισοφωνία δεν έχουν πρόβλημα με τους δυνατούς ήχους, όσο πιο δυνατός είναι ένας ήχος τόσο το καλύτερο», εξηγεί. «Οι ήχοι που δεν αντέχουν 
είναι πολύ απαλοί, με το ζόρι τους ακούει κανείς». 
Οπως λέει, έχει ασθενή που τρελαίνεται ότι ακούει τον σκύλο της να… γλείφει 
την πατούσα του, ενώ ένας άλλος δεν αντέχει τον ήχο που κάνει το γράμμα πι 
σε μια συνηθισμένη συζήτηση.

Η μισοφωνία φαίνεται πως έχει κληρονομικές συνιστώσες – η Αντα Σίγκανοφ πιστεύει 
πως έπασχε και ο πατέρας της από αυτήν, διότι όταν ήταν παιδί και της αγόραζε 
καινούργια παπούτσια ούρλιαζε πως δεν αντέχει το τρίξιμό τους στο 
πάτωμα του σπιτιού.

*Η συχνότητα της μισοφωνίας παραμένει άγνωστη. 
Το μόνο σίγουρο είναι πως στην ιστοσελίδα που έχει δημιουργήσει η δρ Τζόνσον 
γι' αυτήν (http://soundsensitivity.info/english/) έχουν εγγραφεί ως μέλη 1.700 
πάσχοντες από όλο τον κόσμο.

Οσον αφορά την αντιμετώπισή της, κάθε ασθενής κάνει ό,τι μπορεί για να την αντέξει. Αλλοι επιστρατεύουν ωτασπίδες, άλλοι αποφεύγουν πάση θυσία τις συνθήκες που δημιουργούν τους εχθρικούς ήχους, κάποιοι μουρμουρίζουν μόνοι τους για να 
καλύπτουν τους περιβάλλοντες ήχους και κάποιοι, όπως η Αντα Σίγκανοφ, φωνάζουν. 
«Μόνο όταν φωνάξω “σκάστε” ή “σταματήστε” καταλαγιάζουν τα ακραία συναισθήματα που νιώθω», λέει. «Αν δεν αντιδράσω κάπως, ο θυμός μου εντείνεται. 
Το ουρλιαχτό είναι αρκετό για να δώσω τέλος στο μαρτύριό μου». 
http://ygeia.tanea.gr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~>

Τη μισοφωνία πρωτοπεριέγραψαν το 2002 οι δρες Μάργκρετ και 
Πάουελ Τζάστεμποφ από το Πανεπιστήμιο Εμορι, στην Ατλάντα. 
Σημαίνει «μίσος για τους ήχους» και μερικές φορές αποκαλείται σύνδρομο 
επιλεκτικής ευαισθησίας στους ήχους...
[...] 
Ολλανδική μελέτη του 2013 που εκπονήθηκε από τον δρα Αργιαν Σρέντερ και 
τους συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο του Αμστερνταμ, αναγνώρισε ως συχνότερα ενοχλητικούς ήχους αυτούς που κάνουμε όταν τρώμε (όπως το πλατάγιασμα 
των χειλιών και η κατάποση), τους ήχους της αναπνοής (όπως το ρουθούνισμα 
και το φτάρνισμα) και τους ήχους των χεριών (όπως η πληκτρολόγηση και το νευρικό ανοιγοκλείσιμο ενός στιλό).

Οι αντιδράσεις σε αυτούς τους ήχους κυμαίνονταν από εκνευρισμό και αηδία 
έως έξαλλη οργή που μερικές φορές εκδηλωνόταν με λεκτική ή και σωματική επίθεση 
σε όποιον τους παρήγε. Μία από τις ασθενείς που συμμετείχε σε αυτή τη μελέτη, λ.χ., 
είχε δηλώσει ότι της ερχόταν να στραγγαλίσει τον φίλο της όταν αυτός μασούσε 
το φαγητό του.

Οι ερευνητές μόλις που αρχίζουν να καταλαβαίνουν πού οφείλεται η μισοφωνία. 
Τα πρώτα ευρήματα υποδηλώνουν ότι αιτία είναι η υπερσυνδεσιμότητα ανάμεσα 
στο ακοολογικό και στο μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου, ένα τμήμα του 
που ευθύνεται για την παραγωγή συναισθημάτων.

Κάποιες μελέτες έχουν βρει συσχέτιση της μισοφωνίας με προβλήματα ψυχικής υγείας 
όπως η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και το σύνδρομο του μετατραυματικού στρες, 
αλλά πολλοί πάσχοντες δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα ψυχικής υγείας...[...]

Η αντιμετώπιση
Αν και θεραπεία για τη μισοφωνία δεν έχει ακόμα βρεθεί, το πρώτο βήμα για την αντιμετώπισή της είναι να προσπαθήσει ο πάσχων να καταλάβει γιατί τον ενοχλεί 
τόσο πολύ ένας συγκεκριμένος θόρυβος και στη συνέχεια να κάνει ό,τι μπορεί για να τιθασεύσει και να τροποποιήσει τις αντιδράσεις του.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία, στην οποία 
οι ασθενείς μαθαίνουν να αποσπούν την προσοχή τους ή να «μπλοκάρουν» 
την ακοή τους ώστε να μην «ακούν» τον ενοχλητικό ήχο και έτσι να μην θυμώνουν...[...] med24.gr

*και εδώ:iatronet.gr