...σαν να μου λέει, "είδες; σε νικησα"... Γράφει η *Τζούτζη Μαντζουράνη

Δεν κρύβεται ο πόνος!
Τον χώνω βαθιά μέσα στο μπουφάν μου
στο μέρος της καρδιάς,

κλείνω το φερμουάρ,
κουμπώνω και το απάνω κουμπί,
να μην βγεί τρόπο
να βγεί προς τα έξω.
Μα αυτός, όλο και τα καταφέρνει.
Κάτι απο τις τσέπες, που
όλο και κάποια τρυπούλα θα βρεθεί,
ή από τα δοντάκια του φερμουάρ,
ανάμεσα.
Κι'αν δεν τα καταφέρει από κεί,
πάει ψηλά στο τελευταίο κουμπί
το πάνω πάνω...
δίπλα στο λαιμό....
και από κεί,
τρυπώνει μέσα απ' την κουμπότρυπα....
Και εγκαθίσταται μεγαλειωδώς
στο πρόσωπό μου...
Καταλαμβάνει όλες τις ρυτίδες μου.
Με κυριεύει...
Μου βάζει ένα πικρό,
σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη.
Σαν φιλί απαλό,
σαν να μου λέει,

"είδες; σε νικησα"...
και ύστερα με αφήνει...

Τ.Μ. ΑΠΡΙΛΗΣ 2015.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.