.... το ότι έχει συνείδηση των πράξεων του κάποιος, δεν σημαίνει ότι είναι ψυχικά υγιής....

...αμφιβάλλω αν υπάρχουν φάρμακα για εγκληματίες με πλήρη συνείδηση 
του τί κάνουν,πέρα από τη φυλακή...
Φαίνεται ότι είναι δύσκολο να φαντασθούμε ότι
ούτε αυτός που βασανίζει ζωάκια, ούτε αυτός που έστειλε τους Εβραίους 
στους φούρνους, ούτε ο τζιχαντιστής που αποκεφαλίζει δημόσια, ούτε ο παιδόφιλος 
που βιάζει παιδάκια, είναι ψυχασθενής. 
Είναι απόλυτα υγιείς, είναι απόλυτα κτήνη και είναι φρούτα της "υγιούς" κοινωνίας. 
Η ψυχασθένεια αποτελεί το τέλειο άλλοθι προκειμένου να μην τους καταλογισθούν 
ευθύνες. 

Η χρησιμοποίηση της ψυχιατρικής σε κάθε αποτρόπαια και επαχθή πράξη εξυπηρετεί 
τη μεταβίβαση ευθύνης σε αποδιοπομπαίους τράγους, τα άτομα με ψυχικά προβλήματα.

Από την παιδοφιλία και την κακοποίηση ζώων μέχρι τις μαζικές δολοφονίες υπάρχει 
ένα φάσμα ψυχοπαθολογίας που ουδόλως αθωώνει τους δράστες, μόνο διαφωτίζει 
για τον τρόπο και τις τακτικές που αναπτύσσεται στο πεδίο του εγκλήματος αυτή 
η παθολογία. 

Ταυτόχρονα, είναι εντελώς διαφορετικά τα πλαίσια εκδήλωσης ενός εγκλήματος όπως 
η κακοποίηση ενός ζώου, που μπορεί να συμβεί από ένα μεμονωμένο δράστη 
περιστατικού σε μια κατά τα άλλα σχετικά ισορροπημένη κοινωνία, από τα παθολογικά ιστορικά τεκταινόμενα στα οποία επισυμβαίνουν τα οργανωμένα εγκλήματα κατά 
της ανθρωπότητας.

 

Υπάρχουν δύο σχολές σκέψης και προσέγγισης της αποτρόπαιας και επαχθούς πράξης 
( σε ατομικό η σε συλλογικό επίπεδο ). 
Αφετηρία για τις διαφορετικές προσεγγίσεις αποτέλεσαν τα φροϊδικά-ψυχαναλυτικά 
κείμενα, ότι δηλ. ο άνθρωπος, κάποιες φορές, λειτουργεί υπό την επήρεια ασυνείδητων κινήτρων κι επομένως δεν έχει την ευθύνη των πράξεών του. 
Ο Φρόιντ, ουδέποτε είχε προτείνει ή γράψει περί μη ευθύνης εγκληματιών. 
Το Φρόϊντ τον παράφρασαν οι φροϊδικοί (όπως τον Μαρξ οι μαρξιστές). 
Στις πλέον σοβαρές μελέτες που έχουν γίνει για τη σχέση σχιζοφρένειας και ανθρωποκτονίας διεπιστώθη ότι ακόμη και όταν οι σχιζοφρενείς διαπράττουν ανθρωποκτονία περίπου στο 70% γνωρίζουν τι κάνουν. 
Η δεύτερη σχολή σκέψης που συνάδει και με την εν ισχύει και καλή, κατά την άποψη μου, ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή νομοθεσία, εν ολίγοις προτείνει ότι μπορείς να έχεις οποιαδήποτε ψυχολογικά προβλήματα (πιστεύω ότι όλοι έχουμε) αλλά αυτό 
δεν σε καθιστά μη δεκτικό καταλογισμού. 

Γι αυτό και σε πολλές δίκες που συγκλόνισαν το πανελλήνιο υπήρξαν 
πραγματογνωμοσύνες που αναγνώριζαν μεν ψυχολογικό πρόβλημα, όμως θεωρήθηκε 
οτι οι δράστες έφεραν απόλυτα την ευθύνη των πράξεών τους και αντιμετωπίσθηκαν 
ποινικά κι όχι ψυχιατρικά.

Το ότι έχει συνείδηση των πράξεων του κάποιος δεν σημαίνει ότι είναι ψυχικά υγιής...
αυτό λέγεται συναισθηματική διαταραχή προσωπικότητας.

 ...δυστυχώς, ενώ υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να κάνουν διαχειρίσιμη 
και ιάσιμη την ψυχική ασθένεια, δεν υπάρχει φάρμακο ικανό να φυτέψει συνείδηση 
σε έναν ψυχοπαθή...