....Ζεις σε λάθος μέρος....τρέξε....

Μας καλούνε τώρα.

Πριν ρίξουν τις βόμβες.

Το τηλέφωνο χτυπά

και κάποιος που γνωρίζει το μικρό μου όνομα

μου λέει με τέλεια Αραβικά....


«Είμαι ο Δαβίδ»

Μέσα στην συμφωνία από τις εκρήξεις και το σπάσιμο των γυαλιών

που ακόμα ακούγονται μέσα στο κεφάλι μου

Αναρωτιέμαι «Γνωρίζω κάποιον Δαβίδ στην Γάζα;»

Μας καλούν τώρα για να μας πουν

«Τρέξτε»

«Έχετε 58 δευτερόλεπτα με το τελείωμα αυτού του μηνύματος»

«Το σπίτι σας είναι το επόμενο»

Νομίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι κάποιου είδους πολεμικής ευγένειας

Δεν έχει όμως καμία σημασία

δεν μπορούμε να τρέξουμε κάπου.

Δεν σημαίνει τίποτα που τα σύνορα είναι κλειστά

και τα χαρτιά σου δεν έχουν καμία αξία

και σε έχουν καταδικάσει σε ισόβια

σε αυτή τη φυλακή δίπλα στη θάλασσα

και τα δρομάκια είναι πολύ στενά

και ότι υπάρχουν ανθρώπινες ζωές

η μία συνωστισμένη δίπλα στην άλλη

όσο σε κανένα άλλο μέρος της γης.

Απλά τρέξε.

«Δεν προσπαθούμε να σε σκοτώσουμε»

Δεν έχει όμως καμία σημασία
«Δεν μπορείς να μας καλέσεις πίσω για να μας πεις

ότι τα άτομα που ψάχνουμε να βρούμε, δεν είναι στο σπίτι σου,

ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος

εκτός από εσένα και τα παιδιά σου

που ζητωκραύγαζαν για την Αργεντινή

και τώρα μοιράζονται την τελευταία φέτα ψωμιού για αυτή την εβδομάδα

μετρώντας τα κεριά που έχουν μείνει σε περίπτωση που σβήσει το ηλεκτρικό.»

Δεν είναι σημαντικό που έχεις παιδιά


Ζεις σε λάθος μέρος

και τώρα έχεις την ευκαιρία να τρέξεις

στο πουθενά.

Δεν είναι σημαντικό

ότι τα 58 δευτερόλεπτα δεν αρκούν

για να βρεις το άλμπουμ των φωτογραφιών του γάμου σου

ή την αγαπημένη κουβέρτα του γιού σου

ή την σχεδόν συμπληρωμένη αίτηση πανεπιστημίου της κόρης σου

ή τα παπούτσια σου

ή να μαζέψεις όλα τα μέλη της οικογένειας.

Δεν είναι σημαντικό το τι σχέδια είχες κάνει.

Δεν είναι σημαντικό το ποιος είσαι.

Απέδειξε ότι είσαι άνθρωπος.

Απέδειξε ότι στέκεσαι στα δύο σου πόδια.


Τρέξε.



«Τρέξιμο Παραγγελίες» ή «Διαταγές» (σε ελεύθερη μετάφραση) 
από την Λένα Khalaf Tuffaha

Υ.Γ. 
Όλο το κείμενο είναι σε ελεύθερη μετάφραση, ελπίζουμε να καταφέραμε 
να το αποδώσουμε καλά. 
Τα λόγια της Lena Khalaf Tuffaha είναι συγκλονιστικά. 
Τα όσα βιώνει η Λένα αλλά και όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι συγκλονιστικά. 
Εμείς απλά ελπίζουμε ότι δεν θα τρέξουμε και απλά θα αποδείξουμε ότι 
είμαστε Άνθρωποι και μπορούμε να αντισταθούμε στην απανθρωπιά 
που επιδεικνύει το κράτος του Ισραήλ. 

Βοηθήστε μας να μαζέψουμε φάρμακα για την δοκιμαζόμενη Γάζα. 

Διαβάστε Περισσότερα εδω http://www.mkiellinikou.org

Ομάδα Επικοινωνίας του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού

*το διάβασα εδώ : Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού - ΜΚΙΕ

----------
https://www.facebook.com/WorkersS
They call us now.
Before they drop the bombs.
The phone rings
and someone who knows my first name
calls and says in perfect Arabic
“This is David.”
And in my stupor of sonic booms and glass shattering symphonies
still smashing around in my head
I think "Do I know any Davids in Gaza?"
They call us now to say
Run.
You have 58 seconds from the end of this message.
Your house is next.
They think of it as some kind of war time courtesy.
It doesn’t matter that
there is nowhere to run to.
It means nothing that the borders are closed
and your papers are worthless
and mark you only for a life sentence
in this prison by the sea
and the alleyways are narrow
and there are more human lives
packed one against the other
more than any other place on earth
Just run.
We aren’t trying to kill you.
It doesn’t matter that
you can’t call us back to tell us
the people we claim to want aren’t in your house
that there’s no one here
except you and your children
who were cheering for Argentina
sharing the last loaf of bread for this week
counting candles left in case the power goes out.
It doesn’t matter that you have children.
You live in the wrong place
and now is your chance to run
to nowhere.
It doesn’t matter
that 58 seconds isn’t long enough
to find your wedding album
or your son’s favorite blanket
or your daughter’s almost completed college application
or your shoes
or to gather everyone in the house.
It doesn’t matter what you had planned.
It doesn’t matter who you are
Prove you’re human.
Prove you stand on two legs.
Run.