....σε Ένα Σταθμό Ασυνόδευτων Εφήβων στα Εξάρχεια

  

Φτάνω στον ξενώνα –είναι ένα παλιό νεοκλασικό σπίτι στην αρχιτεκτονική 
αισθητική του ’30. 
Στα σκαλιά της είσοδου, στην οδό Ισαύρων, κάθεται....
ένας μικροκαμωμένος  μπόμπιρας –κρατά μια μπάλα ποδοσφαίρου και φορά 
τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. 
Μου ρίχνει μια ερευνητική ματιά, καθώς ανοίγω τη βαριά ξύλινη πόρτα. 
Προτού προλάβω να κάνω δυο βήματα, πετάγεται και με ακολουθεί. 

«Ποιον ψάχνετε κύριε;», με ρωτά με ύφος ενήλικου. 
Δεν πρέπει να ‘ναι πάνω από 12 ετών. 
Κρατά σφιχτά τη μπάλα στην αγκαλιά του. 
«Δώσε μου να σου δείξω ένα κόλπο», του λέω για να «σπάσω» τον πάγο. 
Τελικά παραλίγο να σπάσω ένα βάζο στο χολ -η μπάλα αναπηδά νευρικά
 έως το καθιστικό. 
Ο μπόμπιρας ξεσπά σε γέλια. 
«Καλά, κύριος είστε τελείως άμπαλος», με ταπεινώνει. 
Προς στιγμήν, μένω έκπληκτος που γνωρίζει την «τοπική» ποδοσφαιρική αργκό 
-αργότερα μιλώντας μαζί του θα αντιληφθώ καλύτερα  γιατί ένα 12χρονο από 
το Πακιστάν γνωρίζει τη λέξη «άμπαλος».

Πλησιάζοντας στο καθιστικό, το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια παρέα παιδιών 
–όλα κοντά στην εφηβεία. «Αυτοί είναι οι λεβέντες μου...», μου λέει 
ο Φώτης Παρθενίδης, κοινωνικός λειτουργός και υπεύθυνος προγραμμάτων 
του «Συλλόγου Μερίμνης Ανηλίκων». 
Συνολικά στον ξενώνα «Σταθμός Εφήβων» ζουν σήμερα 15 παιδιά 
–όλα χαρακτηρισμένα ως «δύσκολες περιπτώσεις» με ιδιαιτέρως 
εύθραυστο ψυχισμό. 
Παιδιά πρόσφυγες, κακοποιημένα, κυνηγημένα, ορφανά που είδαν 
τους γονείς τους να δολοφονούνται μπροστά στα μάτια τους ή άλλα που... 
[...] vice.com