Τη σταυρωση του Ιησου εχουμε πια συνηθισει να τη βλεπουμε μια φορα τον χρονο σαν γραφικοτητα της Μεγαλης Εβδομαδος και αναγκαια φρικη που οδηγει στην ανασταση.
Αν ομως ενας συγχρονος ιατροδικαστης επιχειρουσε αυτοψια στο σωμα του Ναζωραιου οταν τον κατεβασαν απο τον σταυρο, θα κατεγραφε τραυματα και τροπο θανάτου που
μονο η βίαιη ανθρωπινη φυση θα μπορουσε να επινοησει.
Η δοκιμασια του ξεκινα απο τον Κηπο της Γεσθημανή, οπου το αγχος, η αγωνια και
το φοβερο διλημμα αν θα αποδρασει προς την ερημο ή αν θα παραμεινει να υποστει
το μαρτυριο που του επεφυλαξαν, δημιουργησε και το σπανιο συμπτωμα της αιματιδρωσης.
Στις ωρες που ακολουθησαν η σαρκα και τα οστα του, υπεστησαν τα υστατα βασανιστηρια. Τα τραυματα του απο το διαρκες μαστιγωμα με φραγγέλιο (λωριδες δερματος με αιχμηρα μεταλλικα αντικειμενα στις ακρες) ειχαν τετοιο βαθος που μπορουσε καποιος να δει τους
μυς του.
Μεσα σε αυτους τους αφορητους πονους, κουβαλαει τον βαρυ, ξυλινο σταυρο του στον Γολγοθα, αιμορραγωντας και απο τα αγκαθια που εχουν μπει βαθεια στη σαρκα και
το κρανιο του. Απο λυπηση, του δινουν να πιει κρασι με σμυρνα, ενα ειδος αναισθητικου,
κι εκεινος το αρνειται. Με καρφια εικοσι εκατοστων, τρυπουν τα χερια και τα ποδια του καρφωνοντας τον στον σταυρο, οπου πρωτα καταρρεουν, κατω απο το βαρος
του σωματος, οι ωμοι, συνθλιβοντας ζωτικα οργανα ενω σταδιακα περνα σε λιποθυμικη κατασταση, οσο οι πνευμονες τον εγκαταλειπουν μεχρι να γεμισουν υγρο.
Για εκεινους που διαφωνουν οτι ο Ιησους πεθανε, η επιστημη αντιτασσει το αιμα και
υδωρ που βγηκε απο το τρυπημα της λογχης, αποδειξη οτι δεν υπηρχε καρδιακος παλμος. Ο θανατος του ηταν αργος και βασανιστικος και η στιγμη του θανατου ισως ηρθε σαν καλοδεχουμενη λυτρωση.
Αυτα τα επωδυνα στοιχεια, ισως κανουν την αποψινη νυχτα και την ιδεα της αναστασης λιγωτερο "γραφικες παραδοσεις" και περισσοτερο αποπειρα συμβιωσης με τη ρεαλιστικη θεωρια οτι ο Ιησους ηταν, τελικα, ενας απο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου